در سال آخر دور اول دولت تدبیر و امید بود که بالاخره پس از کش و قوس های فراوان حاصل از طرح استیضاح وزیر محترم آموزش و پرورش ، جناب فانی ؛ جناب روحانی مجاب گشت تا این وزیر تحمیلی به خویش را با جناب فخرالدین دانش آشتیانی جایگزین گرداند.
این گزینه پیشنهادی دولت از طرف تشکل های فرهنگیان و فعالین صنفی و سیاسی بسیاری مورد اقبال قرار گرفت و نیک به یاد دارم در همایش پیش از رای اعتماد مجلس که در سالن دبیرستان شریعتی تهران با همراهی دکتر نجفی و جناب حاجی و تعدادی از نمایندگان مجلس برگزار شد جناب نجفی و تمام حضار حمایت جانانه ای از ایشان انجام دادند و پیشنهاد جناب دانش که بایست آموزش و پرورش به دغدغه ملی تبدیل شود ، مورد تشویق حضار و جامعه فرهنگی قرار گرفت.
حتی جناب دکتر نجفی اعلام داشتند که برنامه کاری جناب دانش را به اتفاق نگاشته اند و از ابتدا نیز قرار بوده یکی از این دو بزرگوار جهت وزارتخانه عریض و طویل آموزش و پرورش معرفی گردند.
دوره تصدی کوتاه جناب آشتیانی که نگاه خوبی به آموزش و پرورش را مطرح ساختند با چند تغییر در بدنه معاونین وزارتخانه همراه شد که نشان داد اهل تسامح و تساهل با نیروهای به جا مانده از دولت قبل نیستند و اگر تهدیدهای طرح استیضاح اصولگرایان مجلس و عدم همراهی یاران نبود ، شاید امروز دیگر اکثر پنجره های شکسته در وزارتخانه ترمیم شده بود و نتایج مثبت آن مانند پرداخت پاداش های بازنشستگان در مورد سایر طرح های کارشناسی ایشان نیز به چشم می آمد و شاید دیگر نیازی به عدم همراهی این وزیر تازه منتصب شده نبود!
اینکه با مطرح شدن احتمال تغییر ایشان از چند ماه قبل بیشتر معاونین ایشان خود را به عنوان گزینه جایگزین مطرح نمودند نشان از غربت ایشان در زیر مجموعه خویش داشته و مشخص نیست با چنین معاونینی ایشان در این فاصله کوتاه که چندین ماه آن نیز به انتخابات و ایجاد تغییرات در وزارتخانه سپری شد باید دست به چه تحولاتی می زدند !
آیا واقعا از دلایلی که جناب دانش در جهت عدم همراهی با دولت دوازدهم به دکتر روحانی اعلام نموده اند خبر داریم و آیا درخواست ها و شرایط همراهی ایشان جز اختصاص بودجه و امکانات و توجه لازم به آموزش و پرورش و تبدیل آن به عنوان دغدغه ملی بوده است؟ و آیا دوستان سیاسی بایست به خاطر چند تغییر که شاید به دلخواه حزب متبوع شان نبوده منافع و مطالبات جامعه فرهنگی را قربانی باند بازی های سیاسی خود کرده و در حال حاضر ملاک حمایت شان از گزینه جایگزین ، قرابت سیاسی و حزبی شان باشد؟
و آیا هر گزینه دیگری با نادیده گرفتن شرایط و امکانات و بودجه ای که جناب دانش و دکتر نجفی مطالبه نمودند و میسر نشد ، می تواند در این مجموعه نابه سامان ،جز پرداخت حقوق ، آن هم با حجم بالایی از معوقات و کسری بودجه انجام دهد؟
و آیا این معاونین وزیر و دیگر گزینه های پیشنهادی ، راهکار و برنامه های مشخص و جدیدی جهت برون رفت از این وضعیت ارایه داده اند که قبلا در حوزه کاری خویش انجام نداده باشند؟
واقعا به حال آموزش و پرورشی که منافع عمومی آن به جهت قدرت طلبی افراد به محاق رفته و از گفتمان مطالبات و در اولویت گذاشتن آموزش و پرورش به چنین گزینه های ضعیفی که حتی در حوزه کاری معاونت خویش نیز موفق نبوده اند ، رسیده باید گریست و متوجه شد که چرا مثل همیشه آموزش و پرورش ضمن تمام شعارهای انتخاباتی که جناب دکتر نجفی و سایر بزرگواران در ستاد فرهنگیان امسال دکتر روحانی دادند، در اولویت نظام نبوده و نیست.
باشد که با هوشیاری بیشتر به یک گفتمان در طرح و پیگیری مطالبات بپردازیم و نه صرفا منازعات در جهت رقابت های فردی و حزبی و باندی و قربانی نمودن اولویت ها و دغدغه های همکاران و مردم به بهای چند صباحی پوشیدن قبای وزارت و اینکه روزی در پی دانش آشتیانی قشون کشی نماییم و دگر روز در پی فلانی و .... و در حقیقت بازیچه سیاسان شویم و باز هم مثل همیشه آموزش و پرورش فرزند ناتنی دولت و نظام واقع گردد.
والسلام علی من اتبع الهدی.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید