شکی نیست که علاوه بر تکامل و تعالی هر جامعه، موفقیت و یا عدم موفقیت زمامداران آن نیز ارتباط مستقیم و انکارناپذیر با نوع هدف‌گذاری، کارایی، پویایی و قابلیت‌های سیستم تعلیم و تربیتی آن جامعه دارد. اما آیا سیستم فعلی تعلیمی و تربیتی ما در ایران به‌روز و موفق بوده است؟
آیا این سیستم پتانسیل رساندن ملت ایران را به آرمان‌هایشان دارد؟ چرا این سیستم به این صورت و اصلاً به چه منظور طراحی‌شده است؟!
و چرا باوجود تحولات شگرف در عرصه‌های بین‌المللی، در طول ده‌های متمادی شاهد تغییر بنیادین و معناداری در این سیستم نبوده‌ایم؟!
چرا سیستم تعلیم و تربیتی ما رشد و توسعه یافتگی مورد انتظار صاحب‌نظران، اساتید، معلمان و خانواده‌های ایرانی را نداشته است؟!
یکی از دلایل اصلی ناکامی سیستم تعلیم و تربیت ما به این واقعیت بر می گردد که آموزش در سطوح مدرسه و دانشگاه را از یک جنس ندانسته ایم و یکپارچگی ای بین آموزش کشور در مقاطع مختلف آن ایجاد نکرده ایم.
چرا باید در سیستم تعلیم و تربیتی مان شاهد دو سیاست و نگاه، دو هدف، دو برنامه، دو مدیریت و همچنین دو سیستم متفاوت که از دو وزارتخانه مجزا اعمال می شوند باشیم؟!
جامعه‌ای که مدرسه و معلم را ضعیف و کوچک ببیند دانشگاه آن نیز موفق نخواهد بود چرا که همکاران ما در دانشگاه به آموزش خروجی های ما در آموزش و پرورش ادامه می دهند.
بر مبنای همین واقعیت است که به دلیل تفاوت سیستم های آموزش در آموزش و پرورش و دانشگاه نه تنها خود مسئولان و اساتید دانشگاه ها بلکه دانشجویان هم مشکلات عدیده ای را تجربه می کنند.
در بیش از 60 کشور پیشرفته و در حال توسعه دنیا از جمله در کره جنوبی و آمریکا طرح ادغام وزارت علوم با وزارت آموزش و پرورش اجرا شده است که نتایج چشمگیری برای آنها داشته است.
آنها پیشرفت خودشان را مدیون مدیریت و سیستم واحد و منسجم در آموزش می‌دانند. البته تا آنجا که اینجانب در جریان هستم در سنوات گذشته (1385) مطالعات اولیه توسط مرکز پژوهش‌ها و کمیسیون تحقیقات و آموزش عالی انجام گرفته که می‌تواند مبنای اجرای ادغام وزارت علوم و وزارت آموزش و پرورش در ایران قرار گیرد.
زیادی جمعیت تحت پوشش این دو وزارتخانه نباید مانع رسیدگی اصولی مسیولان به این طرح شود چرا که جامعه هدف این دو وزارتخانه زیاد است و به انجام این تغییر انقلابی می ارزد. ضمن اینکه این طرح به کوچک و چابک سازی دولت، یکپارچه سازی سیستم‌ها، ارتقای کیفیت آموزش و پژوهش، استفاده بهینه از امکانات موجود، کاهش هزینه‌ها و دلایل بی‌شمار دیگر از جمله برطرف کردن تبعیض بین معلمان و اساتید دانشگاه می انجامد.
لازم به یاد آوری نیست که ما هم همانند کشورهای پیشرفته نباید بین افرادی که در حال آموزش به دیگران هستند تفاوتی قائل شویم. تفاوتی بین آموزش دهنده در مدرسه و دانشگاه وجود ندارد.
چه بسا تدریس در مقاطع پایین تر حساس تر و پیچیده تر می باشد ؛ این واقعیت را در کشورهایی همانند ژاپن پذیرفته اند.
این انصاف نیست که فردی همانند اینجانب با 21 سال سابقه تدریس و تحقیق با مدرک دکترا در آموزش و پرورش دو میلیون و 400 حقوق بگیرم و فردی عضو هیات علمی دانشگاه با همان مدرک و تخصص و توانایی حقوقی بین 8 تا 10 میلیون دریافت کند. واضح است که تبعیض ایجاد می شود و این حس خوبی به معلمان زحمتکش نمی دهد و گاها انگیزه آنها برای تدریس با کیفیت را از بین می برد. نتیجه این امر هم افزایش انواع مشکلات و معضلات اجتماعی و فرهنگی و حتی اقتصادی و سیاسی است.
در خاتمه خوب است که این نکته را هم یاد آوری کنم که سیستم تعلیم و تربیت ما – در مدرسه و دانشگاه - نباید صرفا به آموزش و ارائه دانش به فراگیران بپردازد بلکه باید تربیت نسل فردا برای زندگی و کار موفق در دنیای پیچیده فردا را نیز مورد توجه قرار دهد.
تربیت نسلی منتقد، تحلیل گر، علت و معلول یاب، مشارکت جو، ظلم ستیز و مطالبه گر از طریق تلاش برای تغییراهداف آموزشی، منابع انسانی، مواد آموزشی، روش های تدریس و سیستم ارزشیابی نباید بیش از این مورد غفلت دست اندرکاران و سیاست گذاران عرصه تعلیم و تربیت قرار گیرد. این هم حق الناس است!
اگر پیشنهاد ادغام وزارتخانه علوم و آموزش و پرورش جدی پیگیری و اجرایی شود عامل نجات تعلیم و تربیت و نتیجتا ملت ایران و حتی حاکمان در دنیای پیچیده و رقابتی امروز خواهد بود .
وب سایت شخصی نویسنده:
http://beyondelt.blogfa.com
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید