فراتر از درد دل ... آقای رئیس جمهور ! آموزش و پرورش را دریابید!

   جناب آقای دکتر روحانی

ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

با سلام و احترام

نهاد عظیم آموزش و پرورش ، نیازمند توجه اساسی و تشخص ویژه است. بعضی از مشکلات اجتماعی جامعه ی ایران ، ناشی از کم توجهی دولت های گذشته و حال به وضعیت آموزش و پرورش بوده است.

بدون تردید آموزش و پرورش یکی از مهمترین و اساسی ترین نهادهای اجتماعی است که نه تنها نقش بسیار مهمی در توسعه ی اقتصادی - اجتماعی جامعه دارد ، بلکه از عوامل بسیار مهم و اساسی در امر ： « هدف یابی  » ،  « انسجام اجتماعی  » ، « حفظ الگو  » های اجتماعی و انتقال ارزش های اجتماعی و دینی جامعه به نسلی است که حساسیت خاص و ویژه ای به جامعه پذیری اجتماعی ، سیاسی و دینی آنها وجود دارد.
آموزش و پرورش ، آیینه ی تمام نمای واقعیت اجتماعی یک جامعه است.
هر چقدر به آموزش و پروش جامعه توجه شود در حقیقت به کلیت و پیشرفت آن جامعه توجه و کمک شده است.
بسیاری از جامعه شناسان برای بررسی یک جامعه به ماهیت آموزش و پرورش آن جامعه نگاه و توجه می نمایند.
توجه به آموزش و پرورش صرفأ توجه به یک نهاد و سازمان نیست. بلکه توجه به عینیت اجتماعی جامعه ، نهاد خانواده ، تربیت اجتماعی و نسلی و از همه مهمتر توجه به آینده کشور است.
از این رو سرمایه گذاری در آموزش و پرورش مهمترین سرمایه گذاری است.
سرمایه گذاری دراین حوزه  دارای چنان نتایج ثمربخشی است که سرمایه گذاری های اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی را تحت تأثیر خود قرار می دهد، این سرمایه گذاری اگرچه درازمدت است اما وجوب آن مسلم و اجتناب ‌ناپذیر و از اساسی ترین سرمایه گذاری هاست  است.
متاسفانه اهمیت این سرمایه گذاری در ۳۰ سال گذشته ی ایران از دید بسیاری از دولت مردان و نهادهای تصمیم گیری و تقنینی پنهان مانده یا کم اهمیت جلوه کرده است .
رابطه ی آموزش و پرورش و جامعه یک رابطه ی متعامل و دوسویه است.
هرچقدر در توسعه ی اقتصادی، اجتماعی به آموزش و پرورش توجه شده است از دیگر سو آموزش و پرورش به توسعه ی جامعه کمک های شایانی نموده است.
تردیدی نباید داشت که عدم دسترسی به بسیاری شاخص های رشد و توسعه در ۳۰ سال اخیر به خاطر کم توجهی و نادیده گرفتن شاخص های توسعه ی آموزش و پرورش بوده است .

مطالعات سازمان علمی ، آموزشی و فرهنگی ملل متحد ( UNESCO) نشان می دهد که در جهان امروز از دهه ی۸۰ میلادی ، تمام هزینه های آموزشی را نوعی ( سرمایه گذاری) به حساب آورده اند که از آن به عنوان ( سرمایه گذاری انسانی ) یاد می کنند.
طبق تحقیقات سازمان یونسکو  در ۲۰ سال اخیر هزینه های آموزش و پرورش در اکثر کشورهای جهان به شدت افزایش یافته است ، به طوری که به طور متوسط ( %۶) درآمد ناخالص ملی کشورها به سرمایه گذاری در آموزش و پرورش اختصاص می یابد.
این هزینه ها که  شامل هزینه های اداری ، حقوق پرسنل ، کتب درسی و کمک درسی ، تجهیزات و نگهداری ساختمان های آموزش و پرورش است.

در کشورهای توسعه یافته رقمی بیشتر از ۷ % درآمد ناخالص ملی آنها یعنی رقمی بین ( ۲۰ - ۱۰) درصد کل بودجه ی کشورها به آموزش و پرورش اختصاص می یابد.

جناب آقای رییس جمهور!

هدف این نوشته ،؛ انتقاد ، درد دل یا تحلیل نیست ؛ بلکه بیان واقعیت های عینی جهان امروز و بی توجهی های ناروا نه به آموزش و پرورش بلکه به جامعه ی اسلامی است و ما همه دلسوزان جامعه ایم.
آموزش و پرورش صرفأ یک سازمان و نهاد مانند سایر سازمان های اجتماعی جامعه نیست !

۱-  این نهاد و سازمان دارای ۱/۳۰۰/۰۰۰ نیروی صف و ستاد تحصیل کرده ، فرهیخته و تلاشگر و دلسوز است.
۲- این نهاد عظیم و بسیار مهم و بنیادین با ۱۴ میلیون نفر دانش آموز ۷ تا ۲۰ ساله که در شرایط حساس سنی ، تربیتی و نسلی قرار دارند ، سروکار مستقیم و دلسوزانه دارد. جمعیتی که در همه ی جهان بیشترین توجه به آن وجود دارد. نسلی که هر چقدر بتوان برای آموزش آنها هزینه کرد دارای ارزش و اهمیت است.
۳- نهاد عظیم آموزش و پرورش ایران با جمعیتی نزدیک به ۳۰ میلیون خانواده ی دانش آموزان ارتباط آموزشی مستقیم و غیر مستقیم دارد. یعنی خانواده های دانش آموزان نیز جزیی از چرخه ی عظیم تعلیم و تربیت جامعه به حساب می آیند.
آیا این سهم آموزش و پرورش از بودجه ی عمومی کشور یا از تولید ناخالص ملی با این همه اهمیت ، حساسیت و گستردگی کافی است ؟
واضح ومبرهن است که اعتبارات تخصیصی به این بخش بسیار ناچیز است و این بی توجهی متاسفانه از دولت های گذشته یعنی از سال ۱۳۷۰تا به امروز با شدت و ضعف ادامه یافته است  .

آیا نمی دانیم هرچقدر به آموزش و پرورش جامعه کمک و توجه شود به ：
تعادل اجتماعی ، تعادل روحی ، یگانگی اجتماعی و فرهنگی و ارتقاء سبک زندگی و کاهش آسیب های اجتماعی در جامعه ،  کمک نموده ایم ؟

آیا کارشناسان و برنامه ریزان و قانون گذاران ما نمی دانند که بی توجهی به آموزش و پرورش صرفأ بی توجهی به معیشت معلمان محترم و زحمتکش نیست بلکه به معنای کم توجهی به جامعه ی دانش آموزی و خانواده ی دانش آموزان نیز هست زیرا این مجموعه با هم و به عنوان یک نظام پیوسته تعریف می شوند.

آیا نمی دانیم و نمی دانند این همه سازمان اقماری و موسسات قارچی و بی خاصیت کمک آموزشی با این همه تبلیغات گوناگون که انجام می دهند و میلیاردها تومان به جیب می زنند ،در واقع  زحمات چندین ماهه ی معلمان دلسوز و بی ادعا و بی توقع را به نام خود مصادره کرده و زحمات یک ساله ی سازمان عریض و طویل  آموزش و پرورش را به نام خود ثبت می کنند و صدای کسی در دفاع از زحمات مجدانه ی معلمان بلند نمی شود !

فرجام سخن اینکه :

توجه به نهاد آموزش و پرورش ،توجه به ماهیت جامعه ، تربیت ، فرهیختگی ، تعادل اجتماعی ،کمک به بهداشت روحی و روانی جامعه و نسل جوان و کمک و توجه به نیمی از جمعیت جامعه است.

دولت باید برای تحکیم بنیادهای آموزش و اخلاقی جامعه و تقویم مبانی خانواده و توسعه ی کشور ، سرمایه گذاری انسانی و اجتماعی در آموزش و پرورش را به میزان قابل توجهی افزایش داده و سهم آموزش را از تولید ناخالص ملی افزاش دهد ؛ زیرا تردیدی نیست که چند برابر آن به جامعه و دولت بازگشت خواهد کرد. 

لکنا

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید