گاهی زندگی در میان انبوهی از اوراق رسمی و عناوین تحصیلی، اصل ماجرا را از یادمان میبرد. گویا فراموش کردهایم که مدرک کلید است ؛ اما سواد، گنج درون است. در جامعهای که مدارک تحصیلی گاه چون مدالی بر سینه میدرخشند، بیایید لحظهای درنگ کنیم و بپرسیم:
آیا این برگههای رسمی، همان « دانش » واقعی را در خود دارند؟
مدرک میتواند در اولیه را بگشاید، اما آنچه فضای درون را روشن میکند، شعلهی دانستن است. سواد واقعی، آتشی است که در سکوت کتابخانههای شخصی روشن میشود، در خاکهای داغ میدان تحقیق میسوزد، و در تاریکی های ناشناختهی اندیشه راه مینماید.
و تاریخ علم این سرزمین گواهان زندهای دارد:
منوچهر صبوری کاشانی که با ترجمههای عمیق و دقتهای وسواس گونهاش، جامعهشناسی نوین را به خانههای فکری ما آورد. هر صفحه از ترجمههایش، نه کلماتی بیجان، که نبض تپندهی عشقی به فهمیدن بود.
جواد صفینژاد که « پدر مطالعات روستایی » شد، دانش را از ژرفای زمین و از چهرههای شکستهی روستاییان وام گرفت. آثار او چون « بنهوار » ، روایتگر عشق به این سرزمین و مردمانش است ؛ گنجینههایی که از دل خاک برآمدند و اکنون میراثی ملی هستند.
محسن ثلاثی با ترجمههایی روان و عمیق، پلهایی میان فرهنگها ساخت. هر اثر او پنجرهای به جهانی دیگر گشود و نشان داد که میتوان بدون مدرک رسمی، « استاد » واقعی بود.
این بزرگان به ما آموختند که میشود مدرکدار حقیقی بود. مدرکداری حقیقی، یعنی بذر افشاندن، یعنی روشنگری، یعنی به ارث گذاشتن گنجهایی که هرگز کهنه نمیشوند.
پس بیایید فراموش نکنیم:
مدرک رسمی ،آغاز راه است، نه پایان آن.
سواد واقعی دریا است، نه قطرهای درون ظرف مدرک.
تجربه، آتش است، نه خاکستری بر کاغذ.
هدف نهایی ؛ سوادمند زیستن است. دیدن آنچه دیگران نمیبینند، فهمیدن آنچه در کتابها نیست، و ساختن آنچه تنها در دل جویندگان راستین میروید.
این سه استاد عزیز، با عمری به بهای دانش و تجربهای به وسعت ایران اثبات کردند که ارزش حقیقی انسان روی کاغذ مدرک نوشته نمیشود، بلکه بر اوراق بیکران زمان با مرکب خدمت و عشق نگاشته میشود.
آنان با هوش و شرافت و عشق به دانستن، نام خود را در دفتر تاریخ این سرزمین حک کردند. و این درس بزرگی است برای همه ما .
گاهی بزرگترین مدارک، آنهایی هستند که بر قلب انسانها نقش میبندند، نه بر کاغذ.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
