معلمان و مخاطبان اگر به این پرسش فکر کنند که دغدغه مندی دست اندرکاران برای آموزش و پرورش مطلوب چگونه محقق می شود، به یقین انبوهی از پاسخ ها را دریافت خواهیم کرد.
آیا دغدغه مندی بدون ایجاد زیرساختِ مناسب در آموزش و پرورش محقق می شود؟ آیا با حقوق کم می توان معلمان را برای تحول، دغدغه مند کرد؟ و اینکه برای دغدغه مندی معلمان نسبت به مسائل و آسیب های آموزش و پرورش چه کارهایی باید صورت گیرد یا بهتر است بگوییم چه کارها و برنامه هایی صورت نگیرد تا دغدغه مندی معلمان برای آموزش و پرورشِ مطلوب، به معنایِ واقعی کلمه افزون شود؟
اگر واقع نگر باشیم و انصاف را در وجود خود رعایت کنیم، در می یابیم که برای دغدغه مندی معلمان نسبت به مسائل آموزش و پرورش و رفع شان نه تنها زمینه سازی نکردیم، بلکه ایده آل مشخصی هم نداریم.
صِرف اینکه گفته شود؛ برای تحول، فقط معلمان باید اقداماتی انجام دهند، چاره ی کار نیست، بلکه هم آوایی و هم نوایی تمام دست اندرکاران لازم هست. این هم نوایی و دردمندی باید در تمام ارکان نظام آموزش و پرورش جاری و ساری باشد و در عمل هم نمایان شود.
پس اولین گام برای تحول، دردمندی تمام دست اندرکاران نظام و آموزش و پرورش، همراه با زمینه سازی و انگیزه از سویِ مسئولان مربوطه است.
دومین گام می تواند گفتمان باشد. گفت و گوهای درون مدرسه ای معلمان باهم و تعامل های برون مدرسه ای با سطوح بالایی نظام آموزش و پرورش، به طور چشم گیری آسیب ها را مشخص و با ابزار گفتمان حل و فصل می کند.
چه می شود که معلمان ابتدایی با اندیشمندان و متخصصان تعلیم و تربیت گفت و گو کنند و دغدغه هایشان را بگویند و راهکار هم بخواهند. این بسترها باید فراهم شود و در دوره های ضمن خدمت و پیام رسان شاد، اینگونه بسترها را می توان فراهم کرد. همچنین نقدهای ارزشمندی که از جانب معلمان مطرح می شود، نباید نادیده گرفته شوند و نقد پسندی و نقدی محوری می باید جای خود را در گفتمان پیدا کند، آن وقت معجون جالبی خواهد شد.
من خودم به عنوان آموزگار ابتدایی آرزو دارم که با برجسته های نظام آموزش و پرورش همچون؛ دکتر عبدالعظیم کریمی، دکتر سرکارآرانی و دکتر خسرو باقری و سایرین برجسته ها به صورت چهره به چهره تعامل و گفتمان داشته باشم. نکته دیگر و آخر در گام دوم، سند سازی گفتمان ها هست، گفتمان های غیررسمی و مهم هم باید به کتاب تبدیل شوند تا معلمان جدید استفاده کنند.
سومین گام به عمل مشترک اختصاص دارد. عمل مشترک این نیست که برنامه هایی یک جانبه و از پیش تعیین شده برای مدارس مشخص شود و معلمان را ملزم به اجرای برنامه ها کند. عمل مشترک این است که این گونه برنامه ها، با همکاری و مشورت معلمان معین و عملیاتی شود.
می توانیم برنامه ها را این گونه مطرح کنیم که هر مدرسه یا منطقه ای که در هر ساحت تربیتی، برنامه ای را برای مدرسه ی خودش تعیین و عملیاتی کند، مشمول امتیازات و امکاناتی می شود، آن وقت خواهیم دید که از هر مدرسه خلاقیت ها و توانایی ها آشکار می شود.
باز این را هم باید بگویم که برای تحول فقط معلم نیست، گرچه معلم رکن اصلی را دارد، اما اگر به غیر از معلم، سایر کارکنان نظام آموزش و پرورش را نادیده بگیریم، عمل مشترک و تحولی رخ نخواهد داد.
به امید سرافرازی فرزندان سرزمین خوبم، ایران.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
