به باور من برای وطن شدن این وطن، بایستی فرهنگی را کفن کرد که نادانسته و ناخواسته دیکتاتور می‌سازد .
فرهنگی که بت ساز و بت پرست است .
از قدرتمندان دنباله روی می‌کند .
از بندگی و جان نثاری لذت می‌برد .
ضابطه و قانون را در پای رابطه قربانی می‌کند .
فرصت طلب است و منافع شخصی خود را بر منافع جمع ترجیح می‌دهد، صراحت در گفتار ندارد و انتقاد را بر نمی‌تابد .
به جای پاسداری از قانون و عدالت، حرمت نان و نمک را پاس می‌دارد .
خوبی را در تمکین و اطاعت کردن از مافوق می‌داند .
شایعه ساز، توطئه نگر و بدبین است، در حالی که خود از قضاوت شدن و برچسب خوردن می‌هراسد به سرعت قضاوت می‌کند و بر چسب می‌زند .
عقیده ی خود را به ضعیف‌تر از خود تحمیل می‌کند .
اشتباهات خود را به گردن این و آن می‌اندازد .
خود برتر بین است .
مسایل را شخصی می‌گیرد .
به زیر دست زور می‌گوید و از قدرتمند زور می‌شنود .
برای بالابردن خود، دیگران را کوچک می‌کند .
زبان، لهجه، قومیت، جنسیت و مذهب کسانی را که مانند او نیستند به تمسخر می‌گیرد .
به اموال عمومی و محیط زیست توجهی ندارد .
دهن بین است و بدون تحقیق در درستی حرف هایی که می‌شنود آنها را منتقل می‌کند .
و .....
آری !
تا ما متوجه این ویژگی‌ها که هر کدامشان به تنهایی می‌توانند مانعی بر سر راه دموکراسی و پیشرفت کشور ما ایجاد کنند نشویم و برای رهایی از آنها چاره‌ای نیاندیشیم ؛ این در، کماکان بر همین پاشنه خواهد چرخید و کفن کردن این و آن دردی از ما دوا نخواهد کرد.
کانال در اسارت فرهنگ
