بی تردید آموزش و پرورش با اهمیت ترین، پیچیده ترین و ظریف ترین نهاد اجتماعی هر نظام و جامعه ای محسوب می شود. از این رو، در کشورهای توسعه یافته، انتخاب مدیران آن نیز با حساسیت و دشواری های بسیاری همراه است؛ چرا که نیک فرجامی و سقوط سایر سیستم ها و بخش های جوامع بی ارتباط با خروجی این نهاد مولد و نخبه پرور نیست.
اگر قرار باشد به صراحت ضعف های بزرگ نظام آموزشی کشورمان را رتبه بندی نماییم، به ناچار باید ضعف کهنه و مشهود "خطای انتخاب" یا ناآگاهی نسبت به تبعات غلط گزینی مدیران عالی سازمان آموزش و پرورش را با فوریت و وزن بیشتری در اولویت نخست لحاظ نماییم.
متخصصان آموزش و پرورش بر این باورند که اگر قرار باشد تحولی در سیستم تعلیم و تربیت کشوری صورت گیرد این تحول باید از راس و مدیریت آموزش و پرورش شروع شود.
بی توجهی به ضوابط علمی و حرفه ای در انتخاب مدیران آموزش و پرورش و دهن کجی به اصول تخصص گرایی و شایسته گزینی یعنی عدم آگاهی از رسالت، آرمان ها و اهداف این سازمان و چشم پوشی آشکار از اصل تعهد حرفه ای سازمانی. چنین انتخابی عواقب و پیامدهای نامطلوب آنی و آتیِ بی شماری برای سازمان آموزش و پرورش کشور به ارمغان می آورد که مهمترین آنها عبارتند از: هدر دادن منابع یا سرمایه های انسانی (مهمترین عامل یا مزیت رقابتی سازمان های عصر حاضر)، مادی، مالی و اطلاعاتی سازمان، کیفیت و راندمان پایین منابع بالقوه و مورد انتظار دیگر سازمان های جامعه و ذینفعان، نارضایتی مشتریان درونی و بیرونی این سیستم، ناکارآمدی یا بحران مشروعیت سازمان و القای حس عدم نیاز به وجود چنین سازمانی در شهروندان و جامعه.
شوربختانه باید اذعان نمود که در دو دهه اخیر سیاستگذاران، برنامه ریزان، مسئولین و متولیان امور از جمله دولت ها، با انتخاب های غیراصولیِ مدیران، ناهمسویی خود را با چشم انداز و غایت مطلوب این سیستم نمایان نموده اند یا بر اثر عدم آگاهی از فلسفه وجودی این سازمان، همچنان با اصرار بر رویکردهای ناصواب ِ جزبی- جناحی، سیاسی کاری، باندسالاری و قوم گرایی، موجبات یاس روز افزون جامعه علمی و دلسوزان آموزش و پرورش را فراهم می نمایند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
