در سیستم استخدام دولتی معلمان ، دولت هم کارفرما است و هم نقش سندیکا و اتحادیه معلمان را ایفا می کند. حقوق و دستمزد بر اساس ضوابط اداری تعیین می شود. افزایش حقوق سالانه طبق نظر مدیران دولتی صورت می گیرد. مساله استخدام و نگهداشت و خروج نیروی کار تابع مقررات سفت و سختی است که از سوی نهادهای دولتی تعیین شده است. معلم بعد از استخدام رسمی جز در موارد امنیتی و سیاسی از نوعی مصونیت آهنین شغلی برخوردار می شود. در واقع فضایی برای فعالیت تشکل باقی نمی نماند. این وِیژگی جوامع تحت کنترل دولت های اقتدارگرا است که اتحادیه و سندیکا و احزاب مخالف بسیار ضعیف و تحت کنترل هستند. معلمان هم به همین دلیل (سلطه کامل دولت ) تشکل ها را جدی نمی گیرند.
تشکل های صنفی یا صنفی – سیاسی با گرایش چپ و اصلاح طلب و اصولگرا در واقع بخشی از جریان های سیاسی هستند که مطالبات معلمان را ذیل گرایش سیاسی خود تعریف می کنند. این موضوع از جنبه نظری قابل بحث است و حتما بحث مبسوطی را می طلبد، اما بعد از این مقدمه، مورد نظر من این است که جلسات اخیر نوبخت با نمایندگان برخی تشکل ها به محوریت فرج کمیجانی برگزارشده و می شود.
سوابق مجمع فرهنگیان نشان می دهد که مطالبات صنفی کمترین جایگاه را در فعالیت ها و بیانیه ها و خواسته های این حزب دارد. استراتژی این حزب چینش اعضای حزب در پست های مدیریتی آموزش و پرورش و خودداری از هرگونه انتقاد از حاکمیت و دولت و و وزرای آموزش و پرورش است. حالا همین حزب به کمک نوبخت میدان دار مطالبات معلمان شاغل و بازنشسته و کمیجانی تبدیل به ستاره صنفی معلمان شده است!
او افزایش حقوق معلمان در طرح رتبه بندی را به نام خود ثبت کرد و الان هم با تیمی به عنوان نمایندگان بازنشستگان مشغول مذاکره و مشاوره با نوبخت است و احتمالا در این قسمت هم اعتباری کسب می کند.
تصور من این است که افزایش حقوق معلمان شاغل (رتبه بندی) ، ناشی از مطالبه گری و فشار گروه های شرکت کننده در این جلسات نبوده، بلکه یک تصمیم دولتی و حکومتی بوده است که به دلایلی که معلوم نیست آقای نوبخت این تشکل ها را هم سهیم کرده است.
البته با توجه به کسری شدید بودجه دولت این افزایش حقوق ها مشکوک است. اما مساله این است که چرا سازمان برنامه خودش مستقلا ترمیم حقوق شاغلان و بازنشستگان را انجام نمی دهد و چرا اعتبار این اقدامات را به حساب فرج کمیجانی واریز می کند؟
نکته دیگر این است که کمیجانی تبلیغ می کند که تنها راه برای گرفتن حق معلمان ، رایزنی با مسئولان و خودداری از اعتراض و تجمع و تحصن است.
همه ما به دلایل زیادی روی فعالیت چپ مارکسیستی حساسیت داریم و آن را در داخل فعالیت های صنفی نقد می کنیم، اما حساسیت چندانی روی سندیکاهای راست و وابسته به دولت نداریم.
حالا فرض کنیم این گرایش در دولت روحانی جواب می دهد ، اگر دولت عوض شود و دولتی روی کار بیاید که اصولا فعالیت صنفی و تشکل ها را به رسمیت نشناسد سرنوشت تشکل های طرفدار دولت فعلی چه خواهد شد؟
گروه فعالین رسانه ای معلمان
