پنج سال است که برای کلاس خودم کانالی در تلگرام ساخته‌ام و مثل یک کلاس درس مجازی از آن استفاده می‌کنم. در تعطیلات نوروز، تابستان و تعطیلی‌هایی که گاه و بی‌گاه گریبان‌گیر مدارس شده هم از این طریق با بچه‌ها در ارتباط بوده‌ام. این بار هم از همان روزهای اول ( که آقای روحانی از عادی شدن شرایط در شنبه پیش‌رو سخن می‌گفت ) به لطف یکی از دوستان، صاحب یک کلاس مجازی بر بستر وب شدیم.
چهل‌و‌پنج روز است که کلاس‌های مجازی‌مان را به این شکل و در قالب وبینار برگزار می‌کنیم. روشی که دانش‌آموزانم و خانواده‌هاشان از آن به شدت استقبال کرده‌اند. بعد از این همه وقت، مسئولین آموزش و پرورش تازه از خواب بیدار شده و به ما می‌گویند :
«روش کارآمد خودت را کنار بگذار و به‌جای آن یکی از پیام‌رسان‌های بنجل ما را نصب کن! »
من در تمام این سال‌ها داوطلبانه از وسایل شخصی خودم برای مدیریت کانال کلاسم در فضای مجازی و برگزاری کلاس‌های مجازی استفاده کرده‌ام و تمام خرجش را مهمان جیبم بوده‌ام. پس، بهتر نیست در انتخاب شیوه‌ی برگزاری کلاس‌ها هم اختیار با خودم باشد؟
تا جایی که به خاطر دارم این گوشی و لپ‌تاپ را هم از جیب مبارک خودم خریدم و وزارت فخیمه‌ی آموزش و پرورش آن‌ها را در اختیار بنده قرار نداده که به خود اجازه می‌دهد به من امر کند چه چیزی را روی آن نصب کنم یا نکنم.
در این شرایط، معقولانه آن است که مسئولین محترم وزارتخانه اختیار تصمیم‌گیری در این خصوص را به مدارس بسپارند و دست معلمان را در انتخاب بهترین ابزار و شیوه‌ی تعامل با دانش‌آموزان و خانواده‌ها باز بگذارند تا بهترین نتایج حاصل شود.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
