دکتر «فرخ‌رو پارسا» نخستین زن ایرانی بود که در دوران حکومت پهلوی به مقام وزارت رسید و نیز نخستین نماینده زن «مجلس شورای ملی» بود. پست وی وزارت آموزش و پرورش ایران در کابینه دوم و سوم «امیرعباس هویدا» بود.
مادر وی «فخرآفاق پارسا» از فعالان حقوق زنان و مدیر مجله «جهان زنان» بوده و پدرش «فرخ‌دین پارسا» کارمند وزارت بازرگانی و مدیر مجله‌های «اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران» و «عصر جدید» بود. «فرخ‌رو» در اسفند سال ۱۳۰۱ در باغی خارج از شهر قم به دنیا آمد زیرا مادرش به دلیل نشر مقاله‌ای با عنوان «لزوم تعلیم و تربیت مساوی برای دختر و پسر» در تبعید به سر می‌برد.
این مقاله اعتراضات گسترده‌ای را در بین روحانیون آن دوران برانگیخت و موجب تبعید مادر وی گشت ولی پس از تولد وی با میانجی‌گری «میرزاحسن خان مستوفی‌الممالک» (نخست‌وزیر وقت) به تهران بازگردانده شد.
تحصیلات:
«فرخ‌رو پارسا» در سال ۱۳۲۱ دانشسرای عالی را با اخذ مدرک لیسانس در رشته علوم طبیعی به پایان رسانید و به دانشگاه تهران راه یافت. وی تحصیلات دانشگاهی خویش را در رشته پزشکی ادامه داد و توانست در سال ۱۳۲۹ با اخذ درجه دکترا از «دانشگاه تهران» فارغ‌التحصیل گردد.
«فرخ‌رو پارسا» پس از اخذ مدرک لیسانس از دانشسرای عالی به تدریس در دبیرستان‌های تهران پرداخت. او پس از پایان تحصیلات دانشگاهی تا مقطع دکترا، علی‌رغم اینکه در رشته پزشکی دانش‌آموخته شده بود کار طبابت را رها کرد و ترجیح داد که به کار فرهنگی بپردازد؛ بدین ترتیب او در وزارت فرهنگ آن دوران مشغول به کار شد.
«فرخ‌رو پارسا» در سال ۱۳۴۷ به عنوان وزیر آموزش و پرورش انتخاب شد. در هنگام وزارت وی «آیت‌الله سید محمد بهشتی» و «دکتر محمدجواد باهنر» در امر تهیه کتاب‌های درسی از مشاوران «فرخ‌رو پارسا» و از آن وزارت‌خانه حقوق می‌گرفتند.
«مرکز اسلامی هامبورگ» سال‌ها زیر نظر «دکتر محمد بهشتی» از «فرخ‌رو پارسا» بودجه دریافت می‌کرد. «دکتر محمدجواد باهنر »نیز از وزارت آموزش و پرورش تحت وزارت «فرخ‌رو پارسا» امتیاز تأسیس چند مدرسه ملی-مذهبی را گرفته بود که در نقاط مختلف تهران قرار داشتند.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ ، دکتر «فرخ‌رو پارسا» با اتهاماتی چون: «حیف و میل اموال بیت‌المال و ایجاد فساد در وزارت آموزش و پرورش و کمک به نشو و نمای فحشا در آموزش و پرورش و همکاری مؤثر با ساواک و اخراج فرهنگیان انقلابی از وزارت فرهنگ ایران و غیره…» در «دادگاه انقلاب اسلامی» شعبه تهران به ریاست «آیت‌الله صادق خلخالی» محاکمه شد و به عنوان «مفسد فی الارض» (عامل فساد بر روی زمین) در تاریخ ۱۸ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ اعدام گردید.
