اين واقعيت كه تعدادي از اعضاي ارجمند خانواده بزرگ آموزش و پرورش به هر دليل احساسي و يا عقلاني، از اقدام رئيس‌جمهور محترم در معرفي نكردن جناب آقاي حسيني به عنوان وزير پيشنهادي به مجلس شوراي اسلامي ناخرسند باشند، امري عادي و طبيعي تلقي مي‌شود.
برخي از اين عزيزان به جهت توانمندي در قلم زدن و دسترسي به تريبون‌هاي رسانه‌اي، حس و حال و نقطه نظرات خود را در اين زمينه نشر و انعكاس مي‌دهند. اين تلاش نيز در راستاي قواعد پذيرفته‌شده آزادي‌هاي اجتماعي، صنفي و نيز آزادي بيان، امري عادي و ممدوح به حساب مي‌آيد.
مشكل زماني رخ نشان مي‌دهد كه تسليم هيجانات برخاسته و برساخته از كانون احساساتمان شويم و عجولانه در يك پيش قضاوت قطعي، فرد معرفي شده را مورد كم لطفي و حتي بي مهري قرار داده و با زير پا گذاشتن اصول اوليه اخلاقي، در صدد تخطئه صد در صدي وي برآييم و القاي اين معنا را داشته باشيم كه وي از حداقلي‌هاي شايستگي‌هاي نشستن بر اين مصدر اعتباري برخوردار نيست!
اي كاش بزرگواران صبوري مي‌كردند تا جناب آقاي حاجي ميرزايي كتبي و يا شفاهي، برنامه‌ها و سياست‌هاي مديريتي خويش را ارائه مي‌داد و بر همين اساس در قالب نقد منصفانه و به دور از هر نوع شائبه ترجيح منافع شخصي، گروهي و جناحي و غلبه هيجانات و احساسات بر آگاهي‌هاي عقلاني، به تحليل او و توانمندي‌هايش مي‌پرداختند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
