جناب وزیر محترم آموزش و پرورش ، مسولان عالی رتبه دخیل در سرنوشت حال و آینده
تلنگری می زنم بر دانسته های بی شمارتان به خاطر اشک و دردی که دیدم و ریختم، شاید که یک نفرتان بیدار شوید!
سه شنبه ۲۴ اردیبهشت به خاطر امضای فرمی برای پسرم به دبیرستان نمونه‌ی نهم دی بجنورد رفتم . در حین گفت و گو با مدیر و معاونان فهیم و دلسوز آن مجموعه، مادری شکسته ی سختی ها به همراه جوانی بلند بالا به دفتر وارد شد و شروع به نالیدن از نداشتن ها کرد و اینکه فرزندش به خاطر شرم از ندادن شهریه‌ی دبیرستان نمونه به مدرسه نیامده است و الان آخرساله و هنوز بدهکار و ....
چه اشکها بر گونه های آن مادر رنجیده روان بود و چه عرقی از شرم بر پیشانی آن جوان بلند بالا برادر دانش آموز که مادرش را همراهی کرده بود نشسته بود که اگر آتش جهنمی برپا می شد برای خموش کردنش همانها بس بود.هر چند در نهایت مدیر بزرگوار مدرسه با گرفتن کمتر از یک سوم مبلغ شهریه و قول تامین مابقی آن توسط خیرین آرامش نسبی را به آن مادر برگرداند ولی مسوول زخم و سرشکستگی آن نوجوان که به اذعان خود مدیر از بهترین و منظم ترین و هنرمندترین های دبیرستان هست، کیست؟
از این دست نوگلان سرشکسته و دلشکسته فراوان داریم.کلاهتان را بالاتر بگذارید که چه برسر نمونه های این کشور آورده اید چه رسد به دانش آموزان عادی و آزاد و .....!
درآن محفل نه من توانستم اشکم را نریزم و نه دیگر عزیزان حاضر در دفتر دبیرستان توانستند جلو بعض شان را بگیرند.
آیا اهداف‌متعالی آموزش و پرورش این بوده است!؟
جناب وزیر نمی خواهد برای نجات آموزش و پرورش بسط نشین حوزه شوید !
جناب وزیر محترم !
بسط نشینی را پیشه ی خود و تیم بزرگوارتان ساز برای زمانی که بودجه کشور تقسیم می شود نگاه دارید !
شک ندارم که ازین اشک و آه ها فراوان دیده و شنیده اید، مجموعه ای از اینها را در قابی از خاطرات بگیر و با خود به هیآت دولت محترم ببر و آنجا بسط نشینی پیشه کنید و به همه بفهمانید که راه نجات کشور در مدرسه نهفته است و کلید گشایش رازهایش در دستان توانای معلمان است.
جناب وزیر !
بزرگان حوزه و دانشگاه نیز محصول مجموعه تحت امر خود شما بوده و هستند و فرهنگیان این مرز و بوم آنها را آماده ی پرواز به سکوهای مختلف کرده اند؛ اگر قرار است بسط بنشینید به کلاس درس معلمان مراجعه کنید.
چگونه می شود که من محمدرضا رمضانزاده دانش آموز دبیرستان نمونه‌ی تربیت بیرجند و تمام هم مدرسه ای هایم (۱۳۶۸_۱۳۷۲) ، علاوه بر سرو بهترین غذا و استفاده از خوابگاه و امکانات آموزشی و کلاسهای تقویتی و خلوت، و اردوهای فراوان محلی و کشوری و....، به طور رایگان و نسبت به زمان خود در سطح عالی، از کمک‌هزینه نقدی سیصد تومانی ماهانه نیز بهره می بردیم و امروز دبیرستان نمونه ای با همان رشته ها، علاوه بر آزاد و شخصی بودن تمام کلاسهای جنبی و برنامه‌هایش ، شهریه ششصد و شصت هزار تومانی برای اداره ی مدرسه می گیرد تا اشک افرادی چون آن مادر نازنین و ..... در آید!؟
فرق آن زمان که تازه از جنگ نابرابر هشت ساله خلاص شده بودیم با این زمان که ۳۰ سال مثلا آرامش را نیز سپری کرده ایم و ....در چیست!؟
آیا هیچ عذری جز سوء مدیریت امروز با خلوص مدیریت آن زمان می توان یافت!؟
فرق معلمان آن زمان من با من معلم امروز ،که آنها از هر نظر در صدر بودند و من در قعر هم جایی ندارم، در چیست!؟
برای همه ی این کاستی ها و کمبودها در جنبه های مختلف اگر نمی خواهید چاره بیندیشید لااقل کلاهتان را بالاتر بگذارید تا کلاستان پرابهت تر جلوه کند!
ضعفهای مدیریتی و نگاه دسته چندمی شما مسوولین به مقوله ی آموزش و پرورش و فرهنگیان باعث شده است که معلمان با نارضایتی صد درصد هیچ امیدی به بهبود اوضاع آموزشی نداشته باشند. تنگناهای شدید مالی ایجاد شده برای خانواده ها و معلمان شرایط را سخت تر کرده است.
با نهیب و تهدید و اتهامات واهی و چماق حراست و امنیتی جلوه دادن مطالبات صنفی و احکام ناشایست و ناپسند، کوتاهی های خویش را لاپوشانی نفرمایید که آه و اشک برخاسته از تضییع حقوق معلم و دانش آموز و دامتنان را خواهد سوزاند.
به امید روزهای طلایی برای خانواده ی بزرگ آموزش و پرورش
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید