پاسخ این پرسش را باید تمام مدیرانی بدهند که در ذیل تا صدر نظام آموزشی پست های مدیریتی را در حوزه آموزش و پرورش و آموزش عالی اشغال کرده اند.
اگر باور داریم بیش از 20 تخصص و صدها تخصص فرعی در تعلیم و تربیت وجود دارد که مستلزم آموزش های دانشگاهی و تجربه علمی و نه شخصی است، پس باید کسی که تخصص علمی و دانشگاهی در این زمینه ندارد، نباید عهده دار بزرگ ترین کارکرد جامعه که تعلیم و تربیت نسل های بعدی است، شود.
چنان چه کسی که پزشک نیست اجازه ی طبابت ندارد. یا کسی که روان شناس نیست اجازه مشاوره روانی ندارد.
حال مقایسه کنیم آیا تخصص های طبابت و روان شناسی علی رغم اهمیت به اندازه تخصص تعلیم و تربیت حساس هستند؟
کارزار تعلیم و تربیت که به دست افراد غیر متخصص صورت می گیرد آن هم علی رغم وجود ده ها هزار نفر فارغ التحصیل کارشناسی ارشد و دکتری در این رشته های تخصصی که دارای تجربه نیز هستند، آیا باعث بی تربیتی در جامعه ما نشده است؟
اگر باور داریم تخصص تعلیم و تربیت بی ارزش است باید لاجرم دانشکده های علوم تربیتی را تعطیل کرد یا اگر به تخصص های علمی و دانشگاهی و تعلیم و تربیت به عنوان یک تجربه علمی باور نداریم باید مدارس و دانشگاه ها را نیز تعطیل کرد. چرا که کارکرد مدرسه و دانشگاه تولید تجربه های علمی موثق است.
چگونه است در مدرسه و دانشگاه کار می کنیم و به تجربه علمی در تعلیم و تربیت باور نداریم.
اگر تعلیم و تربیت را یک تجربه مدیریتی تلقی کنیم هم دچار اشتباه شده ایم، چون تعلیم و تربیت یک کار مدیریتی و دستور دادن یا ارسال بخشنامه، یا سند نویسی نیست.
حال با چه هدفی افراد غیر متخصص با رد استدلالهای بالا وارد تجربه های مدیریتی در آموزش و پرورش و آموزش عالی می شوند، سه دلیل بیشتر ندارد:
وسوسه قدرت و مدیریت، ساده سازی و ساده فهمی جریان پیچیده تعلیم و تربیت، سیاست زدگی نظام آموزشی.
پیشنهاد:
از آن جا که به نقطه ای حساس از تعلیم و تربیت جامعه رسیده ایم که امروزه از آن فقط به آنارشی و هرج و مرج تربیتی می توان یاد کرد و چالش های تربیتی متعدد با مشت به پیشانی ما می کوبند، مدیران غیر متخصص، سیاسی و دارای تجربه شخصی راه را برای مربیان متخصص باز کنند. یا ممکن است التماسشان کنیم که به روح و روان کودکان و نسل های آینده کمی رحم کنند.
کانال نو فهمی در مطالعات برنامه درسی