در روزهای اخیر به یمن وجود فضای مجازی تصویری بدون رتوش از آنچه که در مدارس بر فرزندان ایران عزیز می رود پیش چشم افکار عمومی و مدیران بالادستی نمایان شد.
انتشار وسیع ویدیو کلیپ های بازخوانی آهنگی مبتذل از خواننده ای زیرزمینی در شبکه های مجازی قله کوه یخ ناکارآمدی استراتژی ها و تاکتیک های پرورشی نظام آموزش و پرورش را در منظر جامعه و مدیران ستادی به "بی رحمانه ترین" وجه ممکن به نمایش گذاشت.
برای ما اهالی اموزش و پرورش که تار و پود زندگی مان در مدارس و کلاس های درس با فرزندان این سرزمین عجین شده است، شنیدن کلماتی اروتیک و ادبیاتی سخیف یا دیدن حرکاتی نامناسب از دانش آموزان آن هم در فضای مقدس کلاس و مدرسه فاجعه بار است.
شاید این ویدئو ها برای متولیان نطام آموزش و پرورش که سال های سال است در پشت درهای بسته و در فضای انتزاعی افکار متحجر شان، در قالب بخشنامه ها ، آیین نامه ها و دیدگاه های سیاسی و جناحی برای نظام آموزش و پرورش ما نسخه می پیچند، تعجب آور باشد. ولی فضایی که این ویدیو کلیپ ها فقط گوشه ای از آن را به تصویر کشیدند، برای معلمان دلسوز و کارشناسان، جامعه شناسان و رواشناسان حوزه تعلیم و تربیت به هیچ وجه تازگی نداشت. چرا که معلم ها و اولیای مدرسه در مواجهه با دانش اموزان در کلاس و مدرسه می بینند که چه بر سر ارزش ها و آرمان ها امده است. در مواجهه با نسل جدید، استراتژیست های تربیتی ما را چاره نمانده جز به کاربستن اندکی تساهل و تسامح در بازنگری در چارچوب های صلب محتوای پرورشی و تربیتی
ما معلم ها در محتوای درسی دانش آموزان جای خالی آموزش ِ مهارت های زندگی و ارائه الگوهای تعاملی را به وضوح می بینیم.
محتوای آموزشی و پرورشی نظام آموزشی ما به جای پاسخ دادن به نیازهای دانش آموز امروزی یا فراهم کردن فضایی مناسب برای پیدا کردن پاسخ پرسش های به روز آنها، در یک تعمد و تجاهل عامدانه سعی در پاک کردن صورت مسئله هایی دارد که دانش اموزان دهه ۹۰ و ۸۰ با آن روبه رو هستند.
ما اولیا مدرسه می بینیم که چه شکاف عمیقی است بین وضعیت موجود و وضعیت مطلوب.
ما اهالی مدرسه می بینیم چه حجم عظیمی از نیازهای این بچه ها بی پاسخ می ماند.
ما اولیا مدرسه نتنها نتوانستیم مهارت "شادی کردن"و" شاد بودن" را به بچه ها بیاموزیم بلکه "شادی" را در محتوای درسی و مدرسه آنها نادیده گرفتیم .
و تاسف بار تر این که هر زمان که جامعه فرهنگیان این نوع مطالبات را در لیست بلند مطالبات صنفی شان گنجاندنده مسئولین خودشان را به نشنیدن و ندیدن زدند و مطالبات جامعه فرهنگیان را به مطالبات معیشتی تقلیل دادند.
آقایان مسئول !
باور بفرمایید اعتراض به ناکارآمدی و سلیقه ای بودن راهبردها و راهکارهای پرورشی و مطالبه راهبردهای کارشناسانه و عالمانه در مواجهه با مسائل عدیده تربیتی و پروشی در مدارس، عمده ترین محور مطالبات صنفی جامعه فرهنگیان ایران است.
دلسوزان نظام تعلیم و تربیت تا دیر نشده باید نشانه های از نوع این هنجارشکنی ها را جدی بگیرند و با بازنگری در مسیر طی شده در نظام تعلیم و تربیت با سعه صدر درصدد ترمیم شکاف های موجود بین آنچه که "می خواهیم" و انچه که "هست" بربیایند.
و سخن آخر این که به نظر می رسد در مواجهه با نسل جدید، استراتژیست های تربیتی ما را چاره نمانده جز به کاربستن اندکی تساهل و تسامح در بازنگری در چارچوب های صلب محتوای پرورشی و تربیتی.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید