از چه سبب باز طرب خانه ای
خسته دلم طالب خُمخانه ای
عشق مرا حال چنان مست کرد
دور ز خود شیفته در گوشه ای
کُنج خرابی بنشستم دمی
جام به ید دست دگر کوزه ای
بوالعجبی دلبری آمد جلو
گفت مرا با لبی از غنچه ای
ای ادب آموز ادب ده مرا
بی ادبان را نه دلا خنده ای
حرمت می بی ادبانی شکست
غمزه غمّاز غمین گریه ای
ای هنر آموز رها شو ز خاک
خاک دلان طالب هر مرده ای
ای به هنر زنده در این کائنات
طالب عشقی به هنر زنده ای
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید