5 اکتبر ( روز جهانی معلم ) موقع مناسبی و در روزهای آغاز سال تحصیلی واقع شده است . اما روز معلم در تقویم خودمان در اواخر سال تحصیلی و درست در پایان کار معلمان است. البته زمان آن نیز می تواند فرصتی برای تقدیر واقعی از یک سال تلاش معلمان باشد که متاسفانه چنین نیست و معمولا در حد ایراد حرف و اعطای لوح تقدیر و یک کادوی معمولی مانده است.
خوشبختانه ایران یکی از حاضرین در جلسه تصویب روز جهانی معلم ( سال 1966) بوده است. جلسه ای که اتفاقا در آن نماینده امریکا حضور نداشت و لذا این روز قاعدتا نباید صبغه و سابقه استکباری داشته باشد.
با این همه هنوز دست اندرکاران امر، هر ساله در آستانه ی این روز سکوت معنی داری پیشه می کنند. اگرچه اجازه ثبت و ضبط آن در تقویم رسمی داده شده اما هر سال از کوچک ترین اشاره و نشانه ای در باب گرامی داشت آن تغافل می شود. این همه اما در حالیست که همه چیز در دنیا به سرعت برق و باد ، در حال تغییر است و تن دادن به فرایند جهانی شدن، تنها گزینه ناگزیر ماست.
باور کنیم که حضور در دهکده ی جهانی ، به دعوت استکبار جهانی نیست که بشود در باره ی آن توهم توطئه داشت .
روز جهانی معلم، فرصت خوبی برای تمرین مدارا و گفت و گوی تمدن هاست که دست برقضا ، مبدع و منادی آن کشور ایران بوده است.
در دنیا بیش از پنجاه میلیون معلم وجود دارد. برای استفاده ی شایسته و بایسته از این نیروی انسانی عظیم، باید تدابیری اساسی اندیشید.شواهدی وجود دارد که در بسیاری کشورها، حقوق معلمان از حقوق مشاغل مشابه معلمی، کمتر است.
پیامد این وضع، افت کیفی معلمان، فقدان معلمان ماهر به دلیل جذب شدن در سایر مشاغل و بی علاقگی عمومی در خلاقیت ورزی معلمان است ، به طوری که چند شغلی بودن و ترویج تدریس خصوصی، عادت معمول معلمان در بسیاری کشورها گردیده است.شعار امسال روز جهانی معلم، مثل همیشه تامل برانگیز است؛
« حق آموزش به معنی حق داشتن یک معلم شایسته است.»
پاشنه آشیل معلمی نیز همین شایستگی است . این که معلم بودن كارساده اي نيست و كار همه كس هم نيست. چراکه معلمی، مثل هیچ یک از حرفه هایی که می شناسیم نیست. معلمانی هوشیار و بیدار که سخنگویان فکری و فرهنگی جامعه خویش اند
معلمی، فعالیت در جبهه ی روابط انسانی است. فضایی که در آن به آسانی سوء تفاهم پیش می آید. افراد خیلی سریع ناراحت می شوند یا او را ناراحت می سازند .
معلم ،ضمن اداره ی کلاس باید از فراگیران ارزشیابی بگیرد ، سر وصدای بچه ها را تحمل کند ، آنها را دعوت به سکوت کند ، به همه مهر بورزد ، با یکی می خندد ، به دیگری اخم کند ، به پرسش های بی موقع پاسخ گوید ، از یادگیری تک تک بچه ها اطمینان حاصل کند، در دعوای بچه ها فورا حضور پیدا کند و آن ها را آشتی دهد ، تنبیه کند ، تشویق کند ، اندرز دهد و البته در همه این احوال ، مواظب رفتار ، گفتار و ظاهر خود باشد .
درد سرهای یک معلم به چهار دیواری کلاس درس و یک زمان خاص محدود نمی شود . یک معلم باید مترصد روبه رو شدن با ارزیابی های گاه و بی گاه مسئولین اداری و همین طور مواظب سلوک و ظاهر خود در بیرون مدرسه باشد که نکند نقش الگویی اش خدشه دار شود.اما تمام این شایستگی هم به یمن سعی معلم حاصل نمی شود. زمینه شایسته بودنش نیز باید فراهم شود.
به این منظور باید شایستگان بر سر امور بایستند. به جای «مهره » ها، «مدیر » ها باید معلمان را مدیریت کنند و با پرهیز از زیاد حرف زدن و نگاه سیاسی و ایدئولوژیک داشتن ، به نفس آموزش بیندیشند و در پی تشویق معلمان فعال و بی ریایی بگردند که برای معرفی کردن خود، مستند سازی و مدون سازی مدارک موجود را بلد نیستند.
معلمانی هوشیار و بیدار که سخنگویان فکری و فرهنگی جامعه خویش اند. معلمانی که جهانی بیندیشند و منطقه ای عمل کنند. معلمانی که نه فقط آزاد، که آزاده باشند. معلمانی که غم نان، امانشان را نگیرد و تکرار اعتراض ها و پیگیری های صنفی، آرامش شان را بر هم نزند.
معلمانی که زیادی نباشند حتی اگر که خیلی زیاد باشند. معلمانی که به تیر و طعنه ی چپ و راست، رانده نشوند.
معلمانی که از اصول گرایی یا اصلاح طلبی خویش به ستوه نیایند. معلمانی که اجازه ندهند يكي ديگر در درونشان بنشيند و بينديشد.
معلمانی که از شوق آموزش ، دردمند باشند اما نه نیازمند باشند و نه دربند و ...
نقطه، سرخط!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید