چند وقت پیش با اتومبیل از یکی از خیابان های شمال تهران می گذشتم که چشمم به ساختمان ویران یک مدرسه افتاد.
برای بنده که در مناطق مرزی و شهرهای دورافتاده تدریس و زندگی کرده ام دیدن مدارس کپری، چادری و حتی طویله ای جای تعجب ندارد، چه برسد به آن که نمای یک ساختمان قدیمی و ویران مرا دچار تعجب کند. تا این که کمی جلوتر چشمم به یک پاسگاه پلیس افتاد که ساختمان آن هم شبیه وضعیت نابه سامان ساختمان همان مدرسه بود.
دیدن این دو منظره در مجاورت هم مرا به فکر فرو برد و سوالات زیادی در مورد وظایف و کارکردهای این دو نهاد در ذهنم نقش بست.
به قول وینستون چرچیل نخست وزیر انگلستان در زمان جنگ جهانی دوم:
«ما ساختمان ها را می سازیم و سپس ساختمان ها ما را می سازند».
چرا در کشور ما اغلب ساختمان های مدارس و پایگاههای پلیس همانند این دو ساختمانی که در مجاورت هم دیدم مورد توجه و لطف مسئولان نیستند؟! دیوارهای بلند و کدر، شیشه های پوشیده شده با رنگ های تیره، درهای آهنی بد ترکیب، نرده های نیزه شکل شبیه زندان و اغلب بدون سبزه و گل و گیاه!! مشخص است که کارکرد یکی تربیت انسان و کارکرد دیگری حفظ قانون است. آیا این دو کارکرد در جامعه ی ما چندان ارزشمند نیستند !؟
در ادامه ذهنم به مقایسه ی ساختمان مدرسه و پاسگاه پلیس و بقیه ی ادارات مشغول شد. هر چقدر به ذهنم فشار آوردم نتوانستم در ایران وضعیت ساختمان اداره ای را مثال بزنم یا تصور کنم که از ساختمان این دو فرسوده تر باشد.
آیا ما در تربیت انسان و حفظ قانون به پایان خط رسیده ایم ؟!
از اتاق ها، سردرها و سالن های مجلل برخی ادارات که بگذریم، دریغ از چند تا قوطی رنگ، چند گلدان در کلاس های درس، چند تا پنجره که آسمان را بتوان دید...
چند لحظه بعد با صدای بوق ماشین ها که در یک چهارراه شلوغ مثل کلاف سردرگم در هم گره خورده بودند به خودم آمدم. هر کس هر جور دلش می خواست رانندگی می کرد.
کمی آن طرف تر در گوشه ی میدان دو تا پلیس خسته، پشت به چهارراه با هم صحبت می کردند. و ذهن من همچنان درگیر این معما بود که:
آیا عدم رسیدگی به ساختمان مدارس و پاسگاه های پلیس علت یا علت های خاصی در جامعه ی ما دارد !!؟
کانال نوفهم گرایی در مطالعات برنامه درسی