او بود و دو نفر دیگر که هنوز هستند.انتظامی و مشایخی و نصیریان، مثلثی را در سینمای ایران تشکیل داده بودند که امروز یکی از اضلاع آن کم شد.
آنها را ـ البته بیشتر مرحوم حاتمی ـ در کنار هم قرار می دادند ؛ مثلا در فیلم های گاو، هزاردستان، خانه عنکبوت و کمال الملک . هر سه استاد بودند اما عزت ، استادتر. این را نمی گوئیم چون امروز رفته است. این نظر خاص و عام در سینماست.
حضور مردمی، تیپ لوطی وار، بیان محکم ، نگاه نافذ، سابقه ی درخشان، فعالیت زیاد و ... از این دست خصوصیات بود که او را حسود برانگیز کرده بود. حتی برای دوست قدیمی اش؛ آقای مشایخی.
انتظامی روی خوش به بازی در فیلم‌های سطحی نشان نداد.یک جور بازی نکرد . مردم را هم خنداند و هم گریاند و هم به هیجان آورد و هم به فکر فرو برد.
او در فیلم گاو بازی نکرد که به نمایندگی از این نسل الینه شده، زندگی کرد. مرگ یکی مثل او بیشتر برای این ناراحت کننده است که از این دست آقای بازیگر دیگر در سینمای ما سربرنخواهد آورد...
روحش شاد اما مرگ بر این مرام مرده پرستی ما.
انتظامی را تا بود در باره اش نه خواندیم و نه نوشتیم. فقط او را در فیلم ها دیدیم. این اواخر هم که قادر به کار نبود ، سراغش را نگرفتیم و از او گذشتیم و گذاشتیم تا بمیرد و بعد برایش ماتم بگیریم. راستی چه خبر از حال و روز استاد شجریان و ...
نقطه، سرخط!