از دهلي تا دلهي
معلمان ما قهرمانان ما
اين يادداشت كوتاه، در راستاي بازديدي است كه در روزهاي 26 الي 29 ارديبهشت‌ماه 1397 از آموزش و پرورش كشور هندوستان داشته ام.
هندوستان يك شبه قاره است. قطعه‌اي بسيار بزرگ از كره زمين. كشوري است با جمعيت يك ميليارد و دويست ميليون. پيشرفت امروز مردم اين سرزمين، پيشرفت و امنيت همه مردم كره زمين است، چرا كه اگر كشورهايي با جمعيت ميلياردي همچون هندوستان و چين دچار بحران و قحطي مادي و معنوي شوند، همه كره زمين و مردم آن بحران زده خواهند شد. خوشحاليم كه اين دو كشور بزرگ و پهناور در حال پيشرفت هستند و مردم آن در آرامش نسبي.
كشور هندوستان با مردمانی هزار خدايي و هزاران نژادي و قومي، سرود وحدت را سرلوحه خويش دارد. مردمان آن، با حداقل امکانات رفاهي، از آنچه دارند راضي راضی اند و زندگي و کشورشان شان را دوست دارند. مردماني كم‌توقع، بدون تكلف، خون‌گرم و در تمناي یادگیری و زيستن با هم. زيرساخت‌هاي محكم اين كشور، از حيث صنعت آب، برق، مترو، راه‌آهن، فرودگاه، سدسازي، نظام امنيتي، هتل‌ها، جاذبه‌هاي توريستي، مدرسه و دانشگاه چشم‌ها را مي‌نوازد.
همه ايالت‌هاي آن در آموزش و پرورش فرزندان و كودكان اين سرزمين پهناور، در عين داشتن اختيارات لازم از دولت مركزي پيروي مي‌كنند. يك وزارت‌خانه به نام «وزارت تربيت و توسعه منابع انساني»، مديريت مدرسه تا دانشگاه را بر عهده دارد. مديريت نظام مند 260 ميليون دانش‌آموز در بیش از 850000 مدرسه با بيش از 5/8 ميليون معلم و 14 ميليون دانشجو در 900 دانشگاه و چند هزار كالج و مركز تربيت‌معلم در آرامشي نسبي، نور ذهن و برق چشم ها را در هاله ای از تعجب ربوده و قلب‌ها را به احترام و تمكين وامي‌دارد.
شعار «يادگيري همه‌وقت و همه‌جا و معلمان ما قهرمانان ما»، بستر اجتماعي و فرهنگي مناسبي را براي تعالي تعليم و تربيت در اين كشور پهناور رقم زده است. تنوع در فرصت ها و موقعیت های يادگيري و غني‌سازي مطالب به جاي حجيم كردن مواد آموزشي با هدف افزايش كيفيت يادگيري و تنوع در مدارس به جاي مدارس متنوع به کمک روشهاي جديد يادگيري در بستر فناوري‌هاي آموزشي (آموزش‌هاي الكترونيكي، محتواي الكترونيكي، تبلت‌هاي آموزشي با تنوع در منابع آموزشي و...) ظرفيت و فرصت مناسب و بهينه‌اي را براي توسعه كمي و كيفي آموزش و تربيت 260ميليون دانش‌آموز فراهم آورده است.
اي كاش‌هاي من، زماني رنجورم كرد که به ياد روزهاي اوج حركت فناورانه آموزش و پرورش ايران به ويژه سازمان پژوهش و برنامه‌ريزي آموزشي طي سال‌هاي 79 الي 83 افتادم. روزهايي كه اكنون بسیار افول كرده است. به‌طوري كه این روزها، تنها خاطره‌اي از آن همه خيزش و جوش و خروش در محیط فناوري اطلاعات و ارتباطات (IT,ICT) به جاي مانده است.
مي‌بايست هر چه سريعتر با تكيه برداشته‌ها، همت و اراده سازماني، سعه صدری مشاركت‌جويانه و نگاهي اميدوارانه با جبران گذشته، موج و حرکت جديدی را در استحكام زيرسازه‌هاي سخت و نرم سازمان پژوهش و برنامه‌ريزي آموزشي كليد زده و با مديريت و هدايت و نظارت به‌جاي تصدي‌گري، از ظرفيت‌هاي بزرگ و متنوعي كه اکنون در كشور به ویژه در بخش غيردولتي فراهم است راههاي به‌جاي مانده و نپيموده را بپيماييم.
کانال هفت جوش