" در بستر بحران های تشکیل یافته بر محیط اجتماعی غرب ضرورتا جامعه و اتمسفر حاکم بر جامعه که می تواند یک دولت شهر و یا حکومت شهر باشد با بحران های درون سیستمی رو به رو شده است . در غرب مدنیت محصول و برون داد تفکرات دگراندیش و نقاد بوده است .
اندیشه وزران سیاسی به نام امروز که ارائه دهندگان نظام مردم سالار در چهارچوب نهادهای مدنی در عرصه نظام ملی و بین المللی عرض اندام می نمایند بر عمارتی سخت بنیان تکیه زده که پایه های آن بر گوشت و استخوان های انسان های آزاد اندیش استوار است .
زمانی در خود غرب نوآوری که یکی از ممیزات اصلی مدنیت امروزی می باشد در مسیر تکفیر و گناه قرار داشته است . اما صاحبان اندیشه و اراده سیاسی از پا ننشستند و خطرات موجود را به جان خریدند تا این که دره های انتقام پرور را به دره های انتقاد پرور تبدیل نمودند . ( 1 )
* هیچ کس توجهی نکرد و بسیار سرسری از آن رد شد و چیزی از آن ها ندیدیم .انگار نه انگار روز معلمی وجود داشته و این جا جایی است که پر معلم است . هنوز امسال معلوم نیست که چه خواهد شد . همه معلمان به این روز روی خوشی نشان می دهند ولی مسئول و مسئولان به آن توجهی نکردند .
( دانش آموز )
*در مورد چند سالی که روز معلم بود و در مدرسه می گذشت باید گفت که هیچ یک از معلم به آن اهمیت نمی دادند و می توان گفت که امروز روزی بود که فقط در روز معلم صحبتی در مورد معلمان شد و خبری از جشن و این جور چیزا نبود و همین هم ممکن است ، چون معلم ها نظر خودشان را دارند و شاید برایشان خوشایند نباشد .
( دانش آموز )
* یکی از قشرهای زحمت کش جامعه معلمان هستند . روز معلم برای آن هاست . سپاسگزاری کار سختی نیست . تشکر انگیزه می دهد . از جنبه دانش آموزی ، نمره های آنان هدیه ای برای معلم است و شاید توان برآورده کردن خواسته معلمان از دانش آموزان به عنوان هدیه نباشد .
اما مدرسه متفاوت است و به نظر من برنامه ای در این روز برای معلمان از طرف مدرسه ترتیب داده نشده است و این بسیار تاسف بار است . برای مثال اگر این روز را به معلمان اختصاص می دادند . مسابقه ای ورزشی بین معلمان برگزار می شد بسیار جالب می شد و معلمان هم استراحتی می کردند . اما معلمان هم تدبیری برای این روز ندارند و بی تفاوت اند اما دلیلش معلوم نیست ! شاید کمبود !
( دانش آموز )
*روز معلم که در کشور ما دوازدهم اردیبهشت ماه است ما در سال های ابتدایی شعری را که توسط مدرسه به ما داده می شد را همان جا سر صف تمرین می کردیم و می خواندیم . در سال های بعد کم کم کم رنگ تر شد تا این که در سال های دوره اول متوسطه فقط در حد یک مراسم که سر صف با یک سخنرانی کوتاه نیم ساعت و بیست دقیقه ای انجام می شد و تمام و بیشتر بچه ها در کلاس جشن می گرفتن و بعدش معلم درس می داد . در این سال ها معلم ها بیشتر به درس دادن اهمیت می دادند تا جشن و احساسات بچه ها البته بعضی بچه ها بی جنبه بازی در می آوردند و موجب لودگی می شوند .
( دانش آموز ) ( 2 )
« روز معلم » هر سال به صور کلیشه ای و البته کم رنگ تر از قبل برگزار می شود و به نظر می رسد از فلسفه این روز به شدت در حال فاصله گرفتن است . حال با این اوضاع و تفاسیر و احترامی که خودمان به خرج می دهیم انتظار " معجزه " و گشوده شدن " درهای نامریی گشایش " داریم ؟
روزنامه ها و رسانه ها را که ورق می زنی با این که این روز مختص معلمان است معلم در صفحه اول جایی ندارد .
برخی روزنامه ها و رسانه ها در صفحه های بعدی برخی مشکلات و مطالبات آنان را منعکس می کنند هر چند در این گزارش ها حرف های تازه ای نمی بینیم و اکثر آن ها هم تکراری شده و حالت روزمره پیدا کرده است .
صدا و سیما هم که از بودجه عمومی ازتزاق می کند و ظاهرا " رسانه ملی " نامیده می شود برنامه خاصی برای این مناسبت و حتی جایگاه آموزش و پرورش و معلمان ندارد جز آن که در موردی مانند " منطقه 7 تهران " دوربین و خبرنگارش را روانه مدارس می کند و در حالتی " پوپولیستی " و " یک سویه " نگران تعطیلی بیش از حد مدارس است چرا که امسال از دید این آقایان و تصمیم گیرندگان مدارس زیاد تعطیل شده اند اما کسی نمی پرسد چرا مدارس تعطیل شده اند و چه کسی باید مسئول و پاسخ گو باشد .
البته این گزارش به خاطر این که فرزند دلبند آقای « امیر حسین ذوالفقاری » ، خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما » در یک مدرسه ابتدایی در منطقه 7 تهران درس می خواند تهیه می شود و چه بسا مدارسی هستند که در طویله ها و زیر سقف ها و ستون های لرزان تشکیل می شوند ؛ مدارسی در کرمانشاه وبه علت وقوع " زلزله " تغییری در وضعیت آن ها حاصل نشده است و... و کسی خبری از آن ها نمی گیرد .
نکته جالب و البته تاسف برانگیز در این کلیپ آن است که با وجود رضایت معلمان از این حرکت مدیر آموزش و پرورش اما زمانی که گزارشگر صدا و سیما از معلمانی که در دفتر نشسسته اند می پرسد :
اگر خارج از این ساعت این برنامه را می گذاشتند بهتر نبود ؟
یکی از معلمان در پاسخ می گوید این برنامه ریزی اداره است .
و یا معلم دیگری در پاسخ می گوید :
وقتی بخشنامه آمده است که تعطیل است ، مدیریت هم تصمیم گرفته است تعطیل کند و اگر بخشنامه نمی آمد مطمئنا این کار نمی شد ...
انگار مقام مافوق این معلم آن گزارشگر صدا و سیما است و آن معلم که کلی ترسیده است منقطع و با حالتی دستپاچه پاسخ می دهد .
یکی از این معلمان حتی به گزارشگر دلسوز صدا و سیما نمی گوید و یا نمی پرسد که چرا کارگران در " روز کارگر " تعطیل هستند و یا چرا قبل از انقلاب معلمان در " روز معلم " تعطیل بودند ؟
این ها معلمانی هستند که قرار است به دانش آموزان درس پرسشگری و مطالبه گری و تفکر انتقادی را آموزش دهند ....
البته این گزارشگر که در مقام " کارشناس آموزش و پرورش " هم ظاهر می شود و بعید به نظر می رسد از فضای مدرسه و ذهنیت معلمان اطلاع کافی داشته باشد می گوید که بهتر است این گونه مراسم در داخل مدرسه و با حضور خود دانش آموزان برگزار شود .
در شبکه های اجتماعی هم معلمان حرف تازه ای برای گفتن ندارند شاید به این خاطر است که فراموش کرده اند اساسا که هستند و برای چه معلم شده اند .
« مهدوی " می نویسد :
" ای کاش روز معلم حذف می شد ؟
کاش روز معلم حذف می شد و در قالب برگه های گلاسه رنگارنگ تقدیر زبانی نبود.تا هندوانه های تمجید روی دستان چرب زبانان در اخبار رسانه ها باد کند.....
تا به جای شعاری کردن مقام وشخصیت معلم ، معلم داری را از کشورهای دیگر یاد بگیرند.... آیا این معلمان نمی دانند که آموزش و پرورش و مسائل آن و مطالبات معلمان و بازنشستگان و... واقعا مورد توجه اکثریت قریب به اتفاق رسانه ها نیست ؟
تا بدانند معلم خود کلمات را خلق و می آفریند و نیازی برای بازی های کودکانه دیگران با کلمات برای خود نمی بیند....
معلم روزش را آن روزی می داند که احترامش در اوج ، زندگیش استوار و علمش را بی هیچ دغدغه ای عرضه کند...
معلم خود می تواند تشخیص دهد روز او کی خواهد بود.
روزی که با پتک سنگین عدالت دیوار تبعیض و فقر را ویران کند وقانون مساوات و عدالت را جایگزین آن کند.
روز معلم بر معلمین گروه مبارک . "
علمان برای " بودن " باید " باشند " و در مقام " مرجع " که البته مقدماتش از قبل فراهم شده است با جامعه سخن بگویند
حال پرسش من از این معلمان که البته در گزارش ها و مشاهدات دانش آموزان نیز ملموس است این است که اگر فرضا روز معلم از تقویم " حذف " شود چقدر از مشکلات معلمان حل خواهد شد ؟
نکته مهم آن است تا چیزی در صدر اخبار و تیتر نخست رسانه ها و افکار عمومی نباشد در جامعه ما کسی به آن توجهی نمی کند .
انزوا طلبی تعداد قابل توجهی از معلمان و پیشنهاد حذف این روز که حتی توسط برخی معلمان بازنشسته هم مطرح می شود در پی طرح کدام فرضیه و یا گزاره برای در اولویت قرار دادن آموزش و پرورش و چالش های آن خواهد بود ؟
وقتی خود معلمان که یکی از اضلاع اصلی تعلیم و تربیت را تشکیل می دهند عامدا و آگاهانه نقشی برای خود و مناسبت شان قائل نیستند و اصطلاحا " خود زنی " می کنند از دیگران چه انتظاری دارند ؟
" جو زدگی " و " قهر کردن " که از ویژگی های مهم جامعه کهنسال و سنتی ما از نظر تاریخی است در معلمان هم رخنه کرده است و آنان را در وضعیت " الینه " و یا " از خود بیگانگی " قرار می دهد .
نتیجه طبیعی این امر افزایش " بار منفی " در عملکرد و بازده سیستم خواهد بود و این در حالی است که معلمان باید در موقعیت های مختلف خود را در حالت " مثبت " به جامعه و افکار عمومی با فرمول " مطالبه گری " درست و " پرسشگری " مستمر و کارشناسی ابراز کنند .
وقتی کسی برای خودش و حرفه اش ارزش قائل نباشد آیا انتظار دارد که دیگران او را تحویل بگیرند ؟
از قدیم گفته اند :
"شرف المکان بالمکین "
فقدان سواد رسانه ای در گروه مرجع جامعه !
پای صحبت معلمان که می نشینی می گویند که این سیاست مداران و مدیران و... را ما تربیت کرده ایم اما چگونه است که این پرورش یافتگان در مکاتب معلمان این گونه نسبت به مربیان و معلمان خود بی توجه و بی تفاوت می شوند و از پرداخت حقوق قانونی آنان سر باز می زنند ؟
در گروه های زیادی این مطلب به چشم می خورد :
" به یک خبرنگار توانمند نیاز داریم معلم اگر می خواهد در جامعه " دیده " شود و دیگران به توجه کنند چاره اش فحش دادن و ناسزاگویی نسبت به دیگران نیست
*بسیاری از اوقات شاهدیم که یک مسئول یا یک نماینده مجلس خبری را در مورد افزایش حقوق بازنشستگان بیان می‌کند و برخی از رسانه‌ها برای جذب مخاطب بیشتر، فورا آن را با عنوان "خبر خوش برای بازنشستگان" منتشر می کنند.
*این گونه گزارش ها بزرگترین ضربه را بر بازنشستگان وارد می کند.
*بزرگ نمایی اخبار بی ارزش در حد خود، یک نوع دروغ پردازی به شمار می آید.
رسانه ای هم که " مستقل " باشد با موانع متعدد و زیادی رو به روست و معلمان در این رسانه ها بیشتر " حالت طلبکار " را دارند و چون این رسانه ها به لحاظ مالی و نیروی انسانی حرفه ای و آموزش دیده فقیر هستند خیلی جدی گرفته نمی شوند *ما به خبرنگاری نیاز داریم که از دولت سوال کند که چرا قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب سال ۸۶ تاکنون در مورد بازنشستگان درست اجرا نشده است؟
*ما به خبرنگاری نیاز داریم که از نمایندگان سوال کند که چرا بر حسن اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری که مصوب خودتان است نظارت نمی کنید؟
*ما به خبرنگاری نیاز داریم که وقتی یک مسئول بازنشستگی در مورد افزایش حقوق بازنشستگان اعداد و ارقام و درصد را بیان می کند، درک صحیحی از آن داشته باشد و به همین سادگی از کنار آن نگذرد.
*خبرنگار محترم!
در روش پلکانی فقط درصد افزایش حقوق بیشتر است نه خود حقوق.
افزایش درصد بیشتر ضرورتاً به معنای افزایش حقوق بیشتر نیست. آیا این دوستان معلم نمی دانند که ضعیف ترین و بی تجربه ترین خبرنگاران در حوزه " آموزش و پرورش " کار می کنند و حتی در نشست های رسانه ای وزارت آموزش و پرورش که اختصاصی این حوزه است اکثر پرسش ها کلیشه ای و سطحی است و کم تر خبرنگاری پیدا می شود که جدی باشد و سوال جدی بپرسد ؟
کسی که حقوقش یک میلیون تومان است با افزایش ۲۰ درصدی فقط ۲۰۰ هزار تومان به حقوقش اضافه می شود.
در حالی که حقوق ۵ میلیونی با افزایش ۱۰ درصدی ۵۰۰ هزار تومان اضافه دریافتی خواهد داشت.
*ما مخالف افزایش ۱۰ درصدی حقوق دیگران نیستیم اما افزایش ۲۰ درصدی حقوق حداقل بگیران هیچ تاثیری در از بین بردن فاصله طبقاتی ندارد و فقط جنبه تبلیغاتی دارد.
کمپین حمایت از بازنشستگان "
این مطلب که در گروهای زیادی به اشتراگ گذاشته شده است مشخص نیست که چه کسی را مورد خطاب قرار می دهد ؟
آیا این معلمان نمی دانند که آموزش و پرورش و مسائل آن و مطالبات معلمان و بازنشستگان و... واقعا مورد توجه اکثریت قریب به اتفاق رسانه ها نیست ؟
آیا این همکاران محترم اطلاع ندارند که برای رسانه ها و خبرگزاری ها و روزنامه ها و... موضوعاتی مانند " سیاست " و " اقتصاد " و " ورزش " در درجه اول اولویت و اهمیت قرار دارند ؟
آیا این دوستان معلم نمی دانند که ضعیف ترین و بی تجربه ترین خبرنگاران در حوزه " آموزش و پرورش " کار می کنند و حتی در نشست های رسانه ای وزارت آموزش و پرورش که اختصاصی این حوزه است اکثر پرسش ها کلیشه ای و سطحی است و کم تر خبرنگاری پیدا می شود که جدی باشد و سوال جدی بپرسد ؟
در این نشست ها اکثریت خبرنگاران را رسانه های دولتی و یا شبه دولتی تشکیل می دهند و تقریبا جای رسانه های مستقل خالی است .
آیا معلمان عزیز نمی دانند که در نشست های خبری مسئولان دیگر رسانه های مرتبط با معلمان حضور ندارند و البته مسئولان محترم هم ضرورتی برای این کار نمی بینند ؟
رسانه ای هم که " مستقل " باشد با موانع متعدد و زیادی رو به روست و معلمان در این رسانه ها بیشتر " حالت طلبکار " را دارند و چون این رسانه ها به لحاظ مالی و نیروی انسانی حرفه ای و آموزش دیده فقیر هستند خیلی جدی گرفته نمی شوند .
واقعا مخاطب این دوستان بازنشتسته وشاغل کیست و از چه کسی طلبکار هستند ؟
در مطلب دیگری چنین می خوانیم :
" بازنشسته گرامی : یا فقر وتبعیض را تا آخر عمر بپذیر ، یا استاد تغییر در زندگی باش ، نه قربانی آن
بر بازنشستگان در کشور ایکس چه گذشت
من در کشور ایکس زندگی می‌کنم...
و پیامی روشن دارم از برای تاریخ نگاران کشور ایکس.
قلمت بشکند تاریخ !
اگر ننویسی از ابداع و افزایش خلق‌الساعه انواع عوارض و حقوق دولتی و حکومتی توسط کوچک دولتمردان چنبره زده بر قوای مملکت.
قلمت بشکند تاریخ !
اگر ننویسی که در سایه چاپلوسان، متملقان و طغیانگران ؛ مقامات و مسئولان کشور از ریز و درشت برای چپاول و خیانت چگونه از لباس خدمت و عشق به دین و کشور هم تعریف و تمجید می‌کنند.
قلمت بشکند تاریخ !
اگر ننویسی چگونه توجیه و تعمیق جایگزین پاسخگویی و مسئولیت حاکمان گردیده.
اگر ننویسی که مبلغین ریاضت و عبادت گمنام دیروز، و صاحب منصبان پر شهره و آوازه امروز، از پس ماشینهای ضد گلوله میلیاردی بر مردم رونمایی می‌کنند و پس افتاده‌هایشان از انباشت مال حرام، پورشه و مازاراتی میلیاردی می‌خرند و به ریش مردم می‌خندند.
جمع کثیری از بازنشستگان کشوری "
در آموزش و پرورش به جای آن شاهد افزایش " قلم ها " باشیم و قلم های حرفه ای تربیت کنیم و خبرنگاران و اصحاب رسانه ای باشیم که گزارش های حرفه ای و تاثیرگذار تهیه کنند می خواهیم که آن ها هم ننویسند و آرزوی شکسته شدن قلم شان داریم .
عادت داریم همیشه متن های احساسی بنویسیم و زمین و زمان را محکوم کنیم بدون آن که بخواهیم ذره ای در مورد مسائل و چالش های آموزش و پرورش بیندیشیم و نگاه " کارشناسی " داشته باشیم .
این گونه ادبیات نگارش که البته پس زمینه ای قوی در بین معلمان دارد نشان از نوعی موضع خصمانه و البته قهر کودکانه نسبت به بی توجهی جامعه نسبت به نقش آنان دارد .
حال با این لحن پرسش و موضع طلبکارانه چه کسی حاضر است که برای آنان و از خواسته هایشان بنویسد ؟
در حوزه اقتصاد و سیاست و ورزش و... رسانه ها و افرادی قابل توجه داریم که قلم توانایی دارند و چه بسا یک گزارش آن ها وضعیت را کاملا تغییر می دهد اما چرا در جامعه ای که ادعا می کند این افراد ماهر و توان مند زیر دست آنان تربیت شده اند این چنین و از موضع " ضعف " و " درماندگی " ظاهر می شود و از آنان می خواهد برای آنان و خواسته ها و مطالبات شان بنویسند ؟
بی توجهی معلمان نسبت به خود و حرفه فقط در حوزه " نوشتن " خلاصه و محدود نمی شود .
در جامعه بزرگ و گسترده معلمان هم این بی توجهی را به کرات می بینیم .
معاون پرورشی و تربیتی یک مدرسه برای انواع مناسبت ها بنر می زند و صحبت می کند اما خیلی کم مدرسه ای پیدا می شود که برای " روز معلم " حتی یک بنر ساده نصب کند و یا قدری از معلم و آموزش و پرورش و تاریخچه اش البته بدون سبک های کلیشه ای و سخنرانی بگوید ؟
وزارت آموزش و پرورش تا پیش از اعتراض مدیر صدای معلم در نشست رسانه ای ( این جا ) در بی توجهی نسبت به " روز معلم " حتی یک " بنر ساده " در سر در وزارتخانه اش نصب نمی کند .
اداره کل آموزش و پرورش تهران در مدخل ووردی اش بنری کوچک در گوشه ای نصب می کند .
اداره آموزش و پرورش منطقه 9 تهران با " مدیریت جدید " آن قدر منتظر می شود تا شهرداری برایش یک بنر بزند ...
مدارس هم از همه این ها بدتر !
حال با این اوضاع و تفاسیر و احترامی که خودمان به خرج می دهیم انتظار " معجزه " و گشوده شدن " درهای نامریی گشایش " داریم ؟
معلم اگر می خواهد در جامعه " دیده " شود و دیگران به توجه کنند چاره اش فحش دادن و ناسزاگویی نسبت به دیگران نیست .
بیان فداکاری ها و ایثارگری ها بخش کوچکی از معلمان هم تا مقطع و دوره ای تاثیرگذار است و البته زود فراموش می شود .
معلمان برای " بودن " باید " باشند " و در مقام " مرجع " که البته مقدماتش از قبل فراهم شده است با جامعه سخن بگویند .
در این صورت هر روز " روز معلم " خواهد بود .
( 1 )
انوش جعفری ، نگرشی بر بنیان های دولت مدنی در غرب ، تهران ، انتشارات آرون ، چاپ اول ، 1380 ص 12 - 11
( 2 )
