صدای معلم:
خانم حکیم زاده
در این رسانه در مورد چرتکه و سوالات مربیان این حوزه گفت و گویی منتشر شد. آن را مطالعه نموده اید؟
حکیم زاده:
بله .
صدای معلم:
چرا به آن گزارش پاسخ ندادید ؟
حکیم زاده:
ما با هر نوع چرتکه ای (ایرانی، ژاپنی) مخالفیم و به طور کلی با هر برنامه ای که به صورت افراطی بخواهد یکی از جنبه ها را تقویت کند، بر اساس گزارش هایی که گرفتیم بچه ها دچار تیک عصبی می شوند و بعد هم هیچ خاصیتی برایشان ندارد.
صدای معلم:
چرا برای پیش گیری از این اتفاق جلوی برگزاری مسابقات آن در کشور گرفته نمی شود تا خانواده ها کمتر به آن بپردازند؟
حکیم زاده:
مخالفت کرده ایم ولی دست ما نیست. فرض کنید شما مسئول قسمتی هستید . شما می توانید بگویید چیزی که به نظر من مفید نیست را اجازه نمی دهم انجام شود، چرا که ما باید کار علمی انجام دهیم . این را علم تربیت به ما می گوید. یا اینکه به ما می گویند پس چرا می فروشند؟ می گوییم چرتکه و کانگورو برای سلامتی بچه ها ضرر دارد.
امروزه ماشین های محاسباتی پیچیده وجود دارند و این کار را انجام می دهند. آن چیزی که ما باید پرورش دهیم، خلاقیت ذهنی بچه هاست. نه اینکه قوای ذهنی آن ها را تقویت کنیم. خانواده ها نمی دانند فرزندان خود را در برابر چه مخاطراتی قرار می دهند. وقتی محاسبات را با موبایل هم می توان انجام داد، چرا باید ظرفیت مغز را برای این استفاده کنیم؟
بچه اگر به جای چرتکه ، شن بازی کند خیلی برایش بهتر است.
صدای معلم:
در حال حاضر ، مهارت دست ورزی و مهارت محوری با اصول استاندارد خود، در برنامه های آموزشی خیلی از معلمان بالاخص در این فضای مجازی دیده نمی شود. معلمان صرفا دنبال جذابیت و ظاهر تولید محتوا و ساخت آن با برنامه های مختلفند. از این مقوله اطلاعات زیادی هم ندارند. چگونه انتظار داریم که خانواده ها مهارت محوری را بپذیرند و آموزش ها را مقایسه نکنند؟
حکیم زاده:
برنامه هایی چون پایتون را که در این مرکز نیز مشاهده کردیم، خیلی از کشورها در برنامه های درسی خود قرار داده اند، ما نیز دنبال آن هستیم که داشته باشیم ولی چیزی مثل چرتکه اصلا فایده ندارد.
صدای معلم:
سؤال این است :
وقتی این موسسات مجوز می گیرند یعنی اجازه ی فعالیت دارند. مسلما خانواده ها با تبلیغات جذابی که در اختیارشان قرار می گیرد، این را نوعی توانمندی برای فرزند خود می دانند و به شرکت در آن می پردازند. چگونه به این موضوع رسیدگی کرده اید؟
حکیم زاده:
ما مجوز نمی دهیم. از زمانی که من آمدم به همه ی مدارس ابتدایی تأکید کردم که چرتکه در مدارس ممنوع است و هیچ مدرسه ی ابتدایی حق ندارد در این زمینه فعالیت کند. ممکن است من به خانواده ای بگویم فلان خوراکی برای بچه ات خوب نیست، ولی او برای فرزندش می خرد. در حقیقت من خود به عنوان یک معلم سلامت فری بچه ها را می بینم. این اجازه را نمی دهم که این موارد در مدرسه انجام شود. خانواده ها از رون شناختی هیچ چیزی برایشان جذاب تر از این نیست که بگویند بچه تو، کار خارق العاده انجام می دهد. آن ها ناآگاه هسند . نمی دانند این کار به چه قیمتی است. ما راهبر تربیتی جامعه هستیم و یکی باید ما را آگاه کند.
می دانم که سطح توقعات خانواده های ما از مدرسه غیر استاندارد است و از جهتی قابل قبول نیست ولی فشار روی مدرسه است و هنر ما این است که آن ها را آگاه کنیم ؛ به طور مثال این برنامه نویسی پایتون خیلی مجال خوبی ست . خانواده هایی که عاشق مواردی که گفتیم هستند، می توانند وارد این برنامه شوند و بچه ای که دوست دارد در فضای مجازی فعالیت کند، یاد می گیرد که با منطق کار کند و می تواند مهارت ها را یاد بگیرد. ولی ضرب چهار رقم در چهار رقم چه فایده ای برای بچه دارد که یاد بگیرد؟ با این ذهن می دانید چه کارهای بهتری می توان انجام داد؟
انتظار داریم جامعه ی فرهنگی آگاه سازی کند. خانواده ها و کسانی که می خواهند این کار را انجام دهند. برخی فعالیت ها تجاری هم هست.
صدای معلم:
مهارت محوری مانند چرتکه یک فوق برنامه پیش چشم خانواده ها محسوب می شود و نمی خواهند به تکالیف بچه ها اضافه شود. برای این موضوع چه باید کرد؟
حکیم زاده:
معلمان ما باید روی این موضوع بیشتر کار کنند. معلمان ما نمی دانند چگونه مهارت محور کار کنند. بله . درست است . اگر یاد بگیریم که چقدر خلاقانه می توانیم از طریق تکالیف مهارت محور، مهارت ها را به بچه ها یاد دهیم، بیشتر روی این موضوع کار خواهیم کرد.
ویرایش و پیاده سازی : نرگس کارگری
پایان گزارش/
