تعادل، تناسب و تفاهم آدم ها گاه به تقابل، تخاصم و تضاد منافع یا تفکر منجر می شود. این رو به رویی مابین دو نفر، یک گروه بزرگ تر و بعضا دو ملت یا دو کشور به وجود می آید. در جنگ ها، فقط جسم آدم ها نمی میرد. شاید جسم زنده باشد اما روان یا روح و عقل او را همراهی نکند.
در جنگ ها روح آدمی نیز پژمرده و پرپر می شود. در سایه جنگ گونه های مختلفی از پرندگان، حشرات، حیوانات اهلی یا غیراهلی و صدالبته پوشش گیاهی نیز، می سوزد، می میرد و نابود می شود. گونه هایی که فراوان و یا در حال انقراض هستند. خاک نیز قابلیت کشت و قدرت باروری خود را از دست می دهد. هوا نیز با ذراتی اسیر می شود که سوزانده اکسیژن است و تنفس سالم را غیرممکن می کند.
هر ابزار جنگی ذاتا و لزوما برای تخریب، نابودی و نیستی خلق شده است. در این بین ساخته ها و سازه ها و سازنده آنان یعنی انسان ها که به دو گروه نظامی و غیرنظامی تقسیم می شوند نیز می میرند. صدای انفجار هر دم مرگ را تداعی می کند. چون نمی توانی فاصله یا محل اثبات موشک یا راکت و... را حدس بزنی یا ببینی پس مرگ را نزدیک می بینی.
باید قبول کرد که تاریخ در قضاوت خود بیشتر اوقات موفقیت های درخشان و شکست های چشم گیر نیروهای متخاصم را ثبت می کند تا تأثیر جنگ بر مردم عادی را. یک نیروی نظامی، دوره های آموزشی لازم را می بیند و برای جنگ و جنگیدن آماده می شود اما افراد عادی خصوصا کودکان و زنان و همه آنانی که دوره سربازی را سپری نکرده اند با سازوکار جنگ و عواقب آن بیگانه اند پس بیشترین آسیب را می بینند.
همیشه و از کودکی در بازی شطرنج نیز حس خاصی به ردیف جلو یعنی سربازان داشته و دارم. لذا معتقد نیستم چون نیروهایی نظامی هستند باید بمیرند و یا پیش مرگ هموطنان خود شوند. مرگ زیبنده هیچ کس نیست اما مع الاسف وقوع برخی از تلخی ها اجتناب ناپذیر است.
اگر طی جنگ جهانی اول و دوم، گفته می شد بدون هواپیمای جنگی یا زیردریایی و جنگ تن به تن، از راه بسیار دور نیز می توان جنگید کسی باورش نمی شد. اما امروز همگام با تمامی پیشرفت ها، نرم افزارها و سخت افزارهای جنگی نیز دگرگون شده اند. امروز شاهد هستیم که بدون داشتن مرز مشترک و یا بدون استفاده از هواپیماهای نفربر نیز می توان از فاصله 1200 تا 2500 کیلومتری با راکت، ریزپرنده، موشک ، پهپاد و...جنگید.
حال اگر باروت یا دینامیت اختراع نمی شد، وضعیت تخاصم مابین بشر چگونه رقم می خورد؟ اما متأسفانه اختراع خوب و بد ندارد و هر چیز تازه و تسهیل گر، ارزشمند است. پس داستان جنگ گسترده توأم با صدای مهیب انفجار به طور مختصر بدین گونه ادامه یافت:
بر طبق آنچه از قدیم گفته اند چینی ها باروت را در زمانی پیش از عصر مسیحیت درست کرده بودند، ولی این ماده از هنگامی شروع به گسترش در سایر نقاط جهان کرد که به دست اروپاییان افتاد. اروپاییان در قرن چهاردهم استفاده از باروت را آغاز نمودند. از سال 1845 به بعد یک شیمیدان آلمانی پنبه باروتی و یک دانشمند ایتالیایی نیتروگلیسیرین را فرآوری کردند که قدرت انفجار هر یک رفته رفته بیشتر می شد. تا این که آلفرد نوبل در 25 نوامبر سال 1867 خبر اختراع ماده منفجره دینامیت را اعلام کرد.
شاید او پیش بینی می کرد که دول مختلف برای استیلاجویی یا به منصه اثبات رساندن اهداف خود، چگونه به جنگ با یکدیگر تا نابودی دشمن متخاصم خواهند پرداخت و برای همین جایزه صلح نوبل را تأسیس کرد.
دینامیت یک اختراع مهم بود که کاربردهای فراوانی در صنعت و معدن داشت، اما به سرعت در جنگ‌ها نیز مورد استفاده قرار گرفت و خسارات زیادی به بار آورد.
پس از انتشار خبر نادرست درگذشت آلفرد نوبل در یک روزنامه فرانسوی که او را به عنوان « سرمایه دار مرگ » معرفی کرده بود، او از این موضوع ناراحت و دچار عذاب وجدان شد پس به این فکر افتاد که چگونه می‌تواند در اذهان عمومی به عنوان یک فرد مثبت شناخته شود؟ او برای تسلّی خیال خود اقدام به تأسیس جایزه صلح نوبل کرد.
نوبل در وصیت‌نامه خود، ثروتش را برای اعطای جوایزی در پنج رشته فیزیک، شیمی، فیزیولوژی و پزشکی، ادبیات و صلح به کسانی که بیشترین خدمت را به بشریت کرده‌اند، اختصاص داد. علاوه بر عذاب وجدان، عوامل دیگری مانند تمایل به تشویق پیشرفت علمی و بشردوستانه نیز در تصمیم نوبل برای تأسیس این جایزه نقش داشتند.
وقتی گفته می شود آموزش در هر کشوری حرف اول را می زند، به نظر عده ای بزرگ نمایی است. به جملاتی از نیچه فیلسوف و موسیقی دان آلمانی که الهام بخش هیتلر در جنایات دو جنگ جهانی بود دقت کنید:
* آرامش همیشگی نیز کسل کننده است؛ گاهی طوفان هم لازم است.
* اراده زندگی برتر و نیرومندتر در مفهوم ناچیز نبرد برای زندگی نیست، بلکه در اراده جنگ، اراده قدرت و اراده مافوق قدرت است!
* جنگ، قانون ابدی زندگی است و صلح، آسایش میان دو جنگ است.
نیچه شرم و حیا و یا زمان کافی نوبل را برای عذاب وجدان گرفتن نداشت. او مخترع نبود اما قدرت تحریک و نفوذ شدیدی برای جنگ افروزی داشت. به جز او بزرگانی از دو کشور آمریکا و انگلیس که روحیه استعمارگری و جنگ افروزی گسترده ای در سطح جهان دارند نیز جنگ را پدیده ای عادی و رفتار طبیعی بشر دانسته اند.
از جمله:
* ما از جزیره خود دفاع خواهیم کرد، به هر قیمتی که باشد، ما در سواحل خواهیم جنگید، در مزارع و تپه ها خواهیم جنگید، در خیابان ها خواهیم جنگید و هرگز تسلیم نخواهیم شد. ( وینستون چرچیل)
* اگر جنگ نباشد، ژنرال بزرگی هم در کار نخواهد بود. اگر موقعیت عالی وجود نداشته باشد، دولتمرد بزرگ به وجود نمی‌آید. اگر لینکلن در زمان صلح زندگی می رد، هیچ کس نام او را نمی دانست. ( تئودور روزولت )
*من با همه جنگ ها مخالف نیستم. آنچه با آن مخالفت می کنم یک جنگ احمقانه است. یک جنگ عجولانه. ( باراک اوباما)
* اگر می خواهیم از توهین اجتناب کنیم، باید بتوانیم آن را دفع کنیم. اگر می خواهیم صلح را که یکی از قوی ترین ابزارهای رفاه ما است، تضمین کنیم، باید بدانیم که ما همیشه آماده جنگ هستیم. ( جورج واشنگتن)
متأسفانه در این جنگ نابرابر و تحمیلی، ملت ایران شاهد خود فروختگان وطن فروشی بودند که در ابعاد گوناگون به نفع دشمن عمل می کردند. در اصطلاح رایج جاسوسی می کردند. خود این موضوع به اندازه کافی تأسف بار بود، اما چرایی آن تلخ تر از زهر بود.
وقتی گفته می شود آموزش در هر کشوری حرف اول را می زند، به نظر عده ای بزرگ نمایی است. هر یک از ما شاید به یاد داشته باشیم که در مدرسه یا محل کار، مدیران برای سهولت سیاست مدیریتی خود و یا خوش خدمتی به بالا دستان، عده ای را با خصوصیات خاص پاچه خواری و یا حسادت به موفقیت و پیشرفت تحصیلی یا شغلی افرادی، به عنوان جاسوس کلاس یا مدرسه یا محل کار تعیین می کردند و می کنند.
در نتیجه چنین نگاه و تربیتی، امروز برخی تا حد رسوایی وطن فروشی از داخل به اسرائیل، اطلاع رسانی می کند. امید که درس عبرتی باشد و دیگر هیچ مدیری ضعف های خود را با چنین ترفندی غیراخلاقی لاپوشی نکند.
در ضمن ؛
باید از خودمان بپرسیم چرا چنین خائنانی در کشور اسرائیل به نفع ایران وجود ندارند ؟
امید ملت و کشور ایران قابلیت و توانمندی لازم جهت دسترسی به نتایج مطلوب و ایده آل را از این جنگ داشته باشند و تمامیت ارضی، استقلال، دوام و ثبات ایران عزیز ثبت شود بر جریده عالم.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
