ایرانیان عطش شدید و عجیبی برای ماندگاری نام شان دارند. اگر امکان و فرصتش را داشته باشند خود را به درجه پدریِ جایی و چیزی می‌رسانند ؛ اگر هم وسع شان نرسد نامشان را روی آثار باستانی و تنه درختان حکاکی می‌کنند. ( 1 )
در این مملکت هر چیزی یک پدر دارد. از پدر منبت‌کاری و معرق‌کاری و روزنامه‌نگاری و روابط‌عمومی و روابط‌عمومی الکترونیک و روابط‌عمومی هوشمند و عکاسی خبری و ژنتیک و دامپزشکی نوین و جراحی ستون فقرات و طب ورزشی و آبخیزداری و خودروسازی و دوچرخه‌سواری و روان شناسی کودک گرفته، تا آسانسورسازی و شلغم‌کاری همگی با پدر هستند. (به نقل از کتاب: نام‌باوری)
حتی « آزادی » هم در این مملکت پدر دارد! ظاهرا روزی دانشجوی ایرانی اعزام شده به فرنگستان در پاسخ به این پرسش که پدر آزادی کیست؟ پاسخ داده بوده؛ علیحضرت شاهنشاه! زیرا در ایران ایشان با مادر آزادی ازدواج کرده‌اند!
خلاصه تا آن‌جا که من جست و جو کردم، تنها حوزه بی‌پدر در ایران « توالت عمومی » است. چیزی که انسان بعد از نفس کشیدن و آب و غذا بیش از هر چیز به آن نیاز دارد، توالت است. به‌خصوص جامعه‌ای که به سمت سالمندی حرکت می‌کند و بیماری دیابت در آن رکورددار است و در شهرهای بزرگش مسافران زیاد و ترافیک سنگین حاکم است، به توالت عمومی بیش از هر چیز دیگری نیاز دارد.
امیدواریم استانداران، فرمانداران، شهرداران و شهروندان از توالت‌عمومی ساختن خجالت نکشند؛ از این که روز به روز گوشه خیابان و کنار کوچه‌های شهرشان به توالت عمومی تبدیل شود، خجالت بکشند. از این خجالت بکشند که چرا درِ توالتِ مترو و مسجد و پاساژ و پمپ بنزین را به روی مردم بسته‌اند؟
امیدواریم خَیّرین محترم، نهضت توالت‌‌عمومی‌سازی را کلید بزنند.
امیدواریم پدر یا مادر شجاع و با شهامت توالت‌عمومی در ایران پیدا شود.
( کانال کمپین مبارزه با بی شعوری )
( 1 )
نام نیک بر میراث فرهنگی :
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
