جناب آقاى روحانى
نمى دانم اين نامه را از كجا بايد شروع كنم ؛ بارى من حالا ٦٤ ساله و با مدرك ليسانس از دانشگاهى معتبر (دانشگاه تهران) ، بازنشسته آموزش و پرورش هستم . بايد بگويم كه متاسفانه من در دوران دبيرستان آدم با استعدادى بودم اما چرا مى گويم متاسفانه به دليل آنكه تمام هم دوره اي هاى من كه اغلب آنها در زمينه تحصيلى كم استعداد بوده و قادر به ادامه تحصيل نبودند ،بعضى ها با پنجم ابتدايى و گروهى با مدرك سيكل و دسته اى هم با مدرك دپيلم دنبال كارهاى مختلف رفتند ولى من (به خطا) دنبال تحصيلات عالى را گرفتم .
در حال حاضر تمام آن افراد تك به تك از نظر اعتبار اجتماعى و وضع معيشتى وضعى به مراتب بهتر از من دارند!
اى كاش من هم دنبال بقالى، نجارى، مكانيكى، رانندگى يا شغل هايي از اين قبيل مى رفتم كه اكنون زير خط فقر و شرمنده اهل و عيال نبودم.
از طرفى با تاسف بايد بگويم كه دون پايه ترين كارمند شاغل يا بازنشسته اغلب ادارات و موسسات ( اغلب با مدركى خيلى پايئن تر از ليسانس) در يافتى شان يك و نيم تا دو برابر دريافتى ماست ، با كمال احترامى كه به سپور محله يا خدمتگزار مدرسه قائل هستم بايد به عرض برسانم كه دريافتى
هر دو از ما بيشتر است !
در نظام ما كه بايد الگوى عدالت اجتماعى باشد مى توان اين وضعييت را عادلانه تلقى كرد؟!
آقاى رئيس جمهور !
متاسفانه دولت تدبير و اميد براى نجات بازنشستگان فرهنگى از زير خط فقر هـيچ قدم مثبتى بر نداشته است .
آقاى روحانى !
فرهنگيان بازنشسته چقدر بايد فرياد بكشند كه آنها را دريابيد؟!
تا دير نشده آنها را دريابيد!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید