هرکس توانست در برابر طنازی ها، عشوه گری ها و دلبری های قدرت، ثروت و شهرت، قلقلک نخورد و آزادگی را برای وصال آنها به حراج نگذارد، می توان به احترام او ایستاد و کف زد. هروقت آب وسوسه انگیز قدرت و شراب شیرین شهرت در دسترس ما بود اما درآن شیرجه نزدیم، آن گاه پرچم آزادگی را بر فراز فرمایش هایمان به اهتزاز درآوریم.
مردم درهنگامه انتخابات، دانه آرزوهای خود را می کارند تا روزی در میعان گدازه های زندگی، سایه ای شود بر سر نوباوگان خواسته هایشان. در این کنسرت بدون سانسور است که چاوه ها همه گوش نوازند و کام جان را با موسیقی متقارب کلام، شیرین می کنند.
شاکله اصلی مجلس یازدهم، بر دو ستون آشکار «جوانی» و «انقلابی» و پایه پیدا و پنهان سومی به نام «اصولگرایی» شیرازه بست و آجر به آجر این عمارت، برهم نهاده شد. سخن ها از مبارزه با فساد و دستگیری مردمی بود که گوی چوگان جدال های جناحی و فسادهای سیستمی شده اند. در لحظه لحظه این سور سیاسی، لقمه گوارای عدالت در سینی زرین ذلاقت، دست به دست وعده ها می شد؛ تازیانه سخن پیوسته بر تن متعفن اختلاس و رانت خواری، فرود می آمد و این حق شهروندی بود که بر صدر می نشست و قدر می دید.
سه ماه ازآغاز به کار مجلس یازدهم می گذرد. هنوز برای داوری، زود است اما در اندازه مفهوم «سالی که نکوست، ... »، می توان گفت : از بهاریه این دشتستان سیاسی، بوی زمخت «داد و دهش های جناحی» به مشام می رسد. هنوز دانه امیدهای مردم، جوانه نبسته و سر به خاک عملکرد مجلس نزده که کبست پویه های سیاسی، جلوه گری آغازیده است. باور کنید ذائقه های کرونازده نیز بوی سیاه آن را به راحتی می شنوند و سآمت آن بر سلامت نفس، ناخن چندش می کشد. عینک مصلحت از چشم بصیرت بردارید تا به عین الیقین ببینید که زندگی، تحت منشور سیاست های پردست انداز، دم به دم تازیانه هایش را بر تن نحیف زندگی اقشار آسیب پذیر، محکم تر می نوازد. قیمت زندگی که نه، بلکه نرخ دولتی زنده ماندن، چنان آزادانه می تازد که یورتمه گذر زمان هم به گرد پایش نمی رسد.
در سرسرای وعده هایی که مجلس یازدهم در ظرف چشم اندازهای نگارین برای بهبود کهنه دردهای مردم پخته است، زخم های ناسور بسیاری در صف انتظار درمان ایستاده اند. جراحت های مزمنی که نیش نشتر سیاست گذاری های ناصواب، تصمیمات ناروا و مدیریت های نابجا بر سینه سرنوشت مردم، رقم زده است، دستان طبیب صداقت و مسئولیت پذیری را جست و جو می کنند.
مبادا بازهم خیلی زود، دیری از گرد راه برسد، چنگ بر گلوی حقیقت بگذارد و نفس وعده ها به شماره بیفتد. مبادا صدای سُم سوار سرکش ثانیه ها، خواب از چشم اندیشه برباید تا ببیند که بازهم دانه در شوره زار افشانده و جز باد، محصولی برای درویدن ندارد.
اگر شما هم اسب همت را برای رسیدن به قصر قدرت، زین نکرده اید و درطریق حقیقت، عزم سلوکتان برآن است تا مردم را از وادهای صعب العبور «گرانی، تورم، بیکاری، ویژه خواری، موازی کاری، نظارت های یخ زده و سیاست گذاری های عافیت سوز» به سلامت عبور دهید، شعارهای رنگارنگ را وانهید و دست عمل را به دست اراده بگیرید که «دوصد گفته چو نیم کردار نیست.»
بسیاری از هرزه گیاهان مشکلات کنونی، ریشه در قوانین ناکارآمد و متعارض، نظارت های فرمایشی و مدیریت های سهامدارانه و موروثی دارند. باورکنید لب های فروبسته، نه از خرسندی و رضا بلکه از غایت پریشانی و درماندگی، قصه پرغصه خاموشی را نجوا می کنند.
بازنشستگان را نه در مصاحبه یا نطق های پیش و پس از دستور، بلکه درعرصه عمل و در قالب اصلاح قوانین موجود یا تدوین قوانین جدید دریابید که از دستپخت مجلس ها و آشپزی دولت ها، بسیار برآنها تبعیض و بی عدالتی، تحمیل شده است.
قوانینی مانند قانون برنامه ششم توسعه و قانون مدیریت خدمات کشوری را به دور ازهرگونه تعصب، بررسی کنید تا ببینید همکاران شما با انشای ناپخته، مبهم و چندپهلوی برخی از مواد قانونی و تدوین برخی مواد تبعیض آفرین، در سالیان اخیر، چگونه خون به جگر انسان هایی نموده اند که جوانی خود را در راه انجام وظیفه تا قطره آخر، مصرف کرده اند.
همسان سازی حقوق بازنشستگان با شاغلان را با ترمیم کاستی های آن و با تجمیع مواد فصول دهم و سیزدهم قانون مدیریت خدمات کشوری و دیگر قوانین مرتبط، با عباراتی شفاف، صریح و غیرقابل تفسیر به ماده قانونی واحد و جامعی درخصوص حقوق و دستمزد تبدیل کنید تا هرمسئولی نتواند با تفسیر نت های آن، موسیقی دلخواه خود را به عنوان مارش عزای عدالت بنوازد.
مطابق اصول ۵۴ و ۵۵ قانون اساسی، دیوان محاسبات، تحت نظارت مجلس فعالیت می کند.آرای دوسه ساله اخیر این نهاد در خصوص بازنشستگان را مطالبه و تحقیق کنید که چرا احکام روشن و متقن این دیوان دراین زمینه، اجرایی نشده است؟
سخنگوی هر فرد یا نهادی، عملکرد اوست.
کانال آموزگاران اندیشمند
