چرا در بین ایرانی ها این همه اصطکاک وجود دارد ؟

1- فقدان آموزشِ قبول کردن تفاوت های یکدیگر در دورانِ دبستان؛

2- دلبستگی عمیق به نفر اول بودن و همه جا دیده شدن؛

3- تربیت عمدتاً احساسی در خانواده؛

4- ارزیابی کردنِ افراد و موضوعات بدون Fact؛

5- لذتِ قابل توجه از بدگویی و غیبت کردن؛

6- فقدان شکل گیری اعتماد به نفس در دورانِ دبستان؛

7- داشتن انتظارات غیرواقعی از دیگران؛

8- عذرخواهی نکردن؛

9- نیت خوانی بدون Fact؛

10- فقدان فضا و فرهنگِ انتقادی در درون خانواده ها؛

11- ورود و قضاوت افراد در صدها موضوع؛

12- پخش کردن حرفی که صحّت آن معلوم نیست؛

13- باور کردن سریع شنیده ها؛

14- ارزیابی های صفر- یک از دیگران؛

15- غرور نامتوازن افراد با سطح توانایی آنها؛

16- لذتِ فراوان از بی اهمیت جلوه دادن دیگران؛

17- ناشی گری در جمله بندی و نحوۀ حرف زدن؛

18- تقریباً تعطیلی خودانتقادی؛

19- قدرنشناسی و تشکر نکردن از کارهای خوبِ دیگران؛

20- نداشتنِ دفترچه ای با دو ستون مثبت و منفی از خود؛

21- ضعف در برنامه ریزی های دراز مدت سازمان های آموزشی؛

22- بیانِ آگاهانۀ سخنان مبهم برای گیج کردن طرفِ مقابل؛

23- کنجکاوی شدید در سَردرآوردن از کارهای دیگران؛

24- ناراحتی ناخودآگاه افراد از موقعیت و امکاناتِ مالی دیگران؛

25- تمرین نکردن خویشتن داری در دورانِ دبستان؛

26- مطرح کردن نقلِ قول های اشتباه و سخنانِ غیرضروی در تعامل با دیگران؛

27- عوض کردن راحت و دائمی حرف ها و قول ها؛

28- بی توجهی و بی فکری نسبت به پی آمدهای احتمالی سخنانی که بیان می شود؛

29- فقدانِ فرصتِ یادگیری مدیریتِ هیجان و خشم در دورانِ دبستان؛

30- متمرکز نبودن بر زندگی، کار و توانایی های خود.

( وبسایت نویسنده )