مدتی است وزارت آموزش و پرورش از تحول بنیادین در سیستم آموزشی صحبت می کند. موضوع بسیار مهمی که باید به آن توجه کرد و حتما به آن پرداخت. اما هر تغییر بنیادین نیاز به پیش نیازهایی داردکه باید به آن توجه کرد .
یکی از این پیش نیازها آزادی عمل هر مرکز آموزشی برای برنامه ریزی به نفع دانش آموزان است.
یک سیستم مترقی می کوشد که فقط سیاست ها ، اصول و اهداف اصلی را تعیین کند و سپس فرصت دهد که هر مرکز آموزشی براساس اقلیم ، فرهنگ و فضای اجتماعی در جامعه محلی خود و براساس سیاست های تعیین شده ملی ، برنامه ریزی کند. این روش به پویایی سیستم های آموزشی کمک می کند.
در عین حال موجب می شود تا وزارتخانه در نقش سیاست گذار فرصت های فراوانی را برای توسعه اهداف خود به دست بیاورد . این که یک نظام آموزشی بر تمام برنامه ، موضوع ، محتوا ، فعالیت ها نظارت و کنترل داشته باشد ، فقط سطح یک وزارتخانه را در حد یک مرکز اجرایی پایین می آورد. بدین ترتیب نمی تواند منجر به یک برنامه پویا و موثر شود.
سیستم آموزشی ما برای این تغییر بنیادین باید به آموزش و پرورش ، نقش یک وزارتخانه را بدهد ، نه یک مرکز اجرایی!
اگر وزارت آموزش و پرورش بخواهد در نقش مجری وارد میدان شود ، هرگز نمی تواند در مسیر تغییر بنیادین باشد.
کانال موسسه پژوهشی کودکان دنیا
