ضرورت تأمین نظر فرهنگیان در تصویب و اجرای قوانین و آیین نامه های اجرایی متعدد ٬ تغییرات و تحولات مستمر برنامه های آموزشی ٬ کتب درسی و.....بر هیج کس پوشیده نیست و تردیدی نیست که حتی با شیوه های دموکراتیک و با سازو کارهای خردگرایانه هم باید از فکر و اندیشه معلمان در مدیریت مدارس و عزل و نصب مدیرانشان سود جست .
گاهی در جراید و رسانه های جمعی مؤفقیت چشمگیر یا رتبه و جایگاهی را به مدیران مختلف آموزش و پرورش نسبت می دهند یا در مراسمات رسمی از فعالیت های این قبیل از مدیران برتر ٬ تقدیر و تمجید به عمل می آید ولی واقعیت از چیز دیگری حکایت می کند ، به طوری که خیل عظیمی از همکاران فرهنگی در کسب چنین موقعیت ممتاز مدیران تردید دارند .
با انتشار آمارها و فهرستی از اقدامات عملی تناقضی آشکار در ذهن معلمان پدید می ٱید که مسئولان رده بالای کشوری با چه معیارهایی عنوان « رتبه برتر » را به مدیران وزارتخانه یا سازمان های تحت پوشش آن اختصاص داده اند در حالی که در مواردی ٬ خواسته ٬ نظر و عقیده معلمان غیر از آن است .
شاخص ها و معیارهای جذب و گزینش مدیران و انتخاب سازمان های مؤفق چنان مبهم است که قابل شناسایی و ارزیابی قطعی و دقیق نیست . اعلام اسامی این قبیل از مقامات از طرف مسئولان ارشد دولتی هم جای پرسش و سؤالات فراوانی دارد ؛ به عنوان مثال انتخاب و معرفی وزیر سابق آموزش و پرورش به عنوان وزارتخانه مؤفق و تجلیل از مدیران میانی و مدیران کل استانی در ادوار مختلف ٬ نتوانستند همواره همراهی جامعه فرهنگیان را به دنبال داشته باشند چراکه افزایش تراکم و تجمیع و ازدیاد دانش آموزان در یک کلاس و به تبع آن صرفه جویی ادعایی ٬ نه تنها رضایت معلمان را حاصل نکرد بلکه کارکرد کل نظام آموزشی را به چالش کشاند یا به عبارتی نگاه صرفأ اقتصادی در این امر دخیل بوده و نواقص و نارسایی های بی شمار آموزشی ٬ تربیتی ٬ معیشتی و منزلت معلمان و.....از دید و نگاه ارزیابان دولتی بر کنار مانده است .
مروری بر عملکرد وزرای اسبق و مدیران گذشته و حال آموزش و پرورش این واقعیت تلخ را فریاد می زند که علیرغم کسب عناوین افتخارآمیز در بسیاری از موارد نه تنها بار ی از دوش این نهاد بزرگ و تأثیر گذار بر داشته نشده است بلکه با انباشت معضلات و بی توجهی به مطالبات متعدد ٬ راه حل های اساسی به دولت های بعدی واگذار شده و وعده ها و وعیدهای داده شده با گذر زمان به بوته فراموشی سپرده شده است .
در ارزشیابی سالانه معلمان ، میزان رضایت مندی دانش آموزان و اولیایشان از عملکرد آموزگاران ٬ معلمان و مدرسان محترم مورد توجه کارشناسان واقع شده و ردیف امتیازی خاصی را به خود اختصاص داده است هر چند که به دلایل متعددی دانش آموزان با سطوح فکری متفاوت در مدارس متنوع نمی توانند دیدگاه کارشناسی قابل اعتماد ، مستقل و مفیدی را در این حوزه ارائه نمایند .
ناگفته نماند که شاید نظرخواهی و نظرسنجی از دانش آموزان در مدارس خاص بتواند در بهبود روند آموزشی و پیشبرد اهداف آن مفید واقع شود ولی تسری این شیوه به کل مدارس توصیه نمی گردد .
در سنجش کامیابی و عدم توفیقات مدیران هم نباید از این نکته اساسی غفلت شود که در کنار استانداردهای لازم مدیریتی نظر معلمان هم باید در تعیین و انتخاب مدیران برتر مدارس ٬ مناطق و نواحی آموزش و پرورش رعایت گردد تا اولأ هر گونه شائبه و شبهه احتمالی در مسیر انتخاب واقعی ٬ مستند و معتبر زایل شود ثانیأ معلمان نیز با اعتماد به نفس واقعی به منزلت و موقعیت تأثیر گذار خود واقف گشته در فرآیندهای اساسی و تخصصی خود نقش آفرینی نمایند .
پیداست در این سازمان فرهنگی ٬ علمی ٬ آموزشی و تربیتی « معلم » باید به مثابه ستون فقرات و عامل مهم استحکام و بقای فکری آن باشد که متأسفانه امروزه این جایگاه بی بدیل و حیاتی چنان آسیب دیده است که باعث دلسردی ٬ ناامیدی مفرط ٬ بی تفاوتی عمیق و عدم توجه این قشر فرهیخته به سرنوشت فردی و اجتماعی خود شده است .
انتظار می رود با اجتناب از سوء ظن های احتمالی و باز گرداندن اهمیت به این رکن مؤثر و مشارکت دادن معلمان در همه امور تصمیم گیری و مدیریتی وزارتخانه بتوانیم شاهد رشد و شکوفایی استعداد های همه جانبه و متوازن دانش آموزان و آینده سازان کشورمان باشیم .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید