سخن معلم :
اعتراضات اخیر معلمان یکی از بحث های روز میان جامعه فرهنگیان است .
در این زمینه جناب آقای دکتر خالد توکلی از دبیران محترم شهرستان سقز مطلبی را در این زمینه برای سخن معلم ارسال کرده است .
ضمن سپاس از این همکار گرامی و در راستای آسیب شناسی این گونه کنش های اجتماعی و نیز نهادینه ساختن فرهنگ گفت و گو و تفکر نقادی به عنوان مهم ترین حلقه مفقوده، سخن معلم پذیرای نظرات مختلف خواهد بود .
مطالب منتشر شده ، نظر این پایگاه خبری - تحلیلی نبوده و انتشار آن ها به معنای تایید این مطالب نیست .
تردیدی ندارم بسیاری از فرهنگیان از وضعیتی که در آن قرار گرفته اند رضایت چندانی ندارند و اگر زمینه ی اعتراضی صرفاً صنفی و مدنی فراهم شود به طور گسترده در آن مشارکت فعال خواهند داشت. همه می دانیم و می دانند سال های مدیدی است که تبعیضی ناروا در مورد فرهنگیان اعمال شده و می شود و شرایط کار و تدریس در آموزش و پرورش به گونه ای رقم خورده است که نه برای معلم و نه برای دانش آموز به هیچ وجه رضایت بخش نیست. علاوه بر این، اعتقاد راسخ دارم که اعتراض، حق معلمان و فراتر از آن حق تمامی آحاد جامعه است که این امکان برایشان مهیا باشد تا در برابر تبعیض های ناروا، ظلم و نابرابری، واکنش درخور و مناسب داشته باشند و در حد توان برای ایجاد فضایی آزاد، بانشاط، مبتنی بر برابری و عدالت تلاش نمایند.
با وجود این در مورد تحصن خودجوشی که هفته ی گذشته در برخی از مدارس انجام شد ذکر نکاتی را ضروری می دانم:
- واژه ی «خودجوش» در ادبیات سیاسی ایران تا حد زیادی معنای خاصی دارد. برای کسانی که در حوزه ی سیاسی فعالیت دارند، با شنیدن این واژه بر خلاف معنای ظاهری آن، آنچه عمدتاً به ذهن متبادر می شود این است که اغلب در مورد تجمعاتی به کار می رود که به طور متمرکز هدایت می شوند، سازمان دهی و نظام سلسله مراتب مشخصی دارند و معمولاً برای برهم زدن جلسات سخنرانی اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل به حرکت در می آیند. بر این اساس، اطلاق صفت خودجوش برای تحصن معلمان صحیح نیست و ناخودآگاه ذهن را متوجه برخی امور دیگر خواهد کرد.
- به عنوان یک معلم که نسبت به وضعیت خود و فضای کلی موجود در آموزش و پرورش معترض هستم باید از این حق بدیهی برخوردار باشم که برای مشارکت در امر اعتراض، علل و عاملان آن را بشناسم و بدانم به چه چیزی قرار است معترض شویم و در این اقدام مشترک چه می خواهیم تا آن گاه تصمیم بگیرم که آیا به معترضین بپیوندم یا نه. در اعتراض خودجوش این امر امکان پذیر نیست. معلوم نیست چه کسی با چه هدف یا اهدافی برنامه ی اعتراض را ریخته و چرا این روش را برگزیده است.
- اگر اعتراض خودجوش (البته از نوع واقعی آن) منجر به مباحث جدی و در نهایت تلاش منظم و سازماندهی شده برای دست یابی به اهداف مشترک نگردد، ممکن است بی نظمی، ناکامی و سرخوردگی در میان معترضین ایجاد شود و یا مورد سؤاستفاده کسانی قرار گیرد که اهداف و مقاصد دیگری در سر می پرورانند. اعتراض خودجوش اگر از یک بار فراتر رود به سادگی از مبانی اعتراضی معلمان منحرف می شود و در آینده هر کس ناشناس و گمنامی به هر بهانه ای این حق را برای خود قائل می شود که از فرهنگیان بخواهد به صورت خودجوش به اعتراض اقدام نمایند.
- اعتراض را باید به مثابه یک فرایند در نظر گرفت. در مرحله و گام اول در اعتراض های سازمان دهی شده معمولاً علل و انگیزه و چگونگی اعتراض مشخص می گردد و فرصتی مناسب برای ابراز اهداف و خواسته ها تعیین می شود. در مرحله ی بعد اگر مسئولین به اعتراض توجه کردند و حاضر به گفت وگو بودند تعدادی از نمایندگان معترضین بر سر میزمذاکره خواهند نشست و در مورد مطالبات معترضین چانه زنی خواهند کرد و در نهایت و در صورت به نتیجه نرسیدن مذاکرات؛ برای اعتراض بعدی برنامه ریزی خواهد شد یا در صورت موفقیت، نتیجه ی مذاکرات به اطلاع معترضین خواهد رسید. در اعتراض خودجوش هیچ کدام از این موارد در نظر گرفته نمی شود.
- ممکن است این اعتراض به این دلیل خودجوش معرفی می شود که سازمان دهندگان آن به علت عواقب ناخوشایندی که می تواند داشته باشد جرأت افشای نام خود را نداشته باشند. با توجه به برخوردی که در گذشته با تشکل ها و انجمن های صنفی معلمان شده است این تصور چندان بی راه نیست اما از آن جایی همواره بیشتر معلمان بر این باور بوده اند که اعتراض آنها صرفاً صنفی است، اجازه نمی دهند از آن بهره برداری سیاسی شود. در حالی که مخفی کاری بر این پیش فرض مبتنی است که کنش اعتراضی ما دارای هزینه است و این را پذیرفته ایم.
اگر چه برخی از نهادها و تشکل های صنفی معلمان امروزه مجال فعالیت ندارند اما اندک تشکل هایی که وجود دارند باید نسبت به اعتراض معلمان در روزهای گذشته بی تفاوت نباشند و با احساس مسئولیت و برقراری ارتباط مناسب با فرهنگیان و مسئولین امکان اعتراض های هدف دار و منظم را فراهم آورند در غیر این صورت ممکن است تداوم این گونه اعتراضات نه تنها پیامد مثبتی برای معلمان در بر نداشته باشد بلکه مشکلات آنها را نیز بیشتر کند و اراده ی معطوف به اعتراض معلمان را دچار استهلاک سازد وضعیتی که آسیب های آن بیش از همه گریبان معلمان را خواهد گرفت و برای هیچ کس مطلوب نیست .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید