تقدیم به تو که ازکنارتخته سبز کلاس چه آسان وبی صدا به اوج آسمان آبی پرکشیدی :
به همان چشمه که می جوشد از آن دلتنگی
غم امروز روان نگذرد از بد ننگی
غم امروز عجین گشته به دل های بسی
گرچه راحت گذرد ازدل هرخار و خسی
نرود از دل ما قامت سبز قلم بشکسته
گرچه در خاطر بعضی قلمی نشکسته
تو و آن شعر روان نقش به دل ها بستی
تا هنر هست و ادب هست تو آنجا هستی
گرچه پروانه شدن شوق بسی می خواهد
بیش در پیله تنیدن نفسی می خواهد
گرچه از مرگ غریبانه شمعی نالیم
رسم پروانه شدن نیز کمی می دانیم
قصه غصه هم دردی ها
می رود باز به آن«چشمه دلتنگی ها »
ترسم آن روز که مرداب شود این چشمه
بس که غم ریخته خوناب شده این چشمه
