ادای دین قلم در برابر توهین به مقام معلم در فیلم افعی به نویسندگی و بازی پیمان معادی
جبران خلیل جبران می گوید :
برای انهدام یک تمدن ۳ چیز لازم است :
- خانواده
- نظام آموزشی
- الگوها
* برای اولی منزلت زن را باید شکست.
* دومی منزلت معلم
و سومی منزلت بزرگان و اسطوره ها را
موارد اول و سوم و تحلیل و بررسی شان بماند برای اهلش، برای متخصصین و فعالین حوزه هایش ؛ اما دومی را من به نمایندگی از جامعه ی بزرگ و فهیم فرهنگیان که تحت هیچ شرایطی دست از خدمت و آموزش نکشیده و در هیچ دوره ای سنگر وظیفه اش را خالی نکرده است و با این وجود همیشه آماج بی مهری ها قرارگرفته است، با فریادی از جنس شکوه و گلایه به آن می پردازم .
اجحاف است در حق معلم اگر حرمتش نادیده گرفته شود ، عملش محترم شمرده نشود و زحماتش با کج فهمی ها و بدفهمی ها توسط عده ای هنرمند نما که هنر را خوار کرده اند چون پیمان معادی ها که با انسانیت پیمانی سست بسته اند و علی رغم آنچه می نمایانند از فقر شدید فرهنگی رنج می برند نادیده گرفته شود .
سوال من از مسئولین ذیربط در عرصه ی علم و ادب این است معلمی را که خالصانه با تمام دغدغه هایش اعم از حقوق پایین در ازای خدمت صادقانه و تمام وقت با صرف میزان بی نهایتی انرژی در کلاسهای درس گاها نمور و نامناسب با دانش آموزانی کودک و جوان و نوجوان با کلی شخصیت متفاوت و روشن کردن چراغ های ذهن تک تکشان ، با وجود مقاومت های عده ایشان بر سر یادگیری که اقتضای سنین حساس شان است، و سفره های کوچک و شانه های زخمی از توهین ها و تهمت های برخی به ظاهر انسان و هنرمند با تمام وجود به کار خود ادامه می دهد آیا حقش هتک حرمت است؟
قطعا رواج کردن این دسته توهین ها به واسطه‌ی ناهنرمندان و سست پیمان هایی با انسانیت بدنه ی نظام آموزشی یک جامعه را سست می کند و اگر نظام آموزشی سست شود پیامدهایش برای هیچ یک از اهالی آن جامعه قابل جبران نیست .
معلم را باید ارج نهاد .با احترام نامش را بر زبان آورد و دستانش را به مهر بوسید ، نه اینکه در مقام یک ناهنرمند ذهن خشک، از جنس نادانی و بیگانه با واژه ی انسان، به سنبل دانایی و شعور در یک جامعه یعنی «معلم »با آلتی (سینما) که به واسطه ی امثال ایشان و رفتارهای نابخردانه نماد تنفر است حمله کرد و بدتر از آن ، این فعل سراسر ایراد و زشت به چشم هیچ دغدغه مند رسانه ای و مقام مسئولی از جمله نمایندگان مجلس و وزیر محترم آموزش و پرورش نیاید.
این ایراد ، این بی تفاوتی ، ریشه در چه کم کاری و نقصی دارد؟
اینکه کسی پاسدار حقوق همیشه ضایع شده ی معلم نبوده و نیست ؛
اینکه تیتر هیچ رسانه و روزنامه ای اعتراض به چنین بی حرمتی هایی به ساحت زحمت کش و دلسوز و مقدس معلم نیست را از کجا ریشه یابی کنیم تا درمان شود؟
سوال دیگری که سخت ذهن من معلم را درگیر کرده است این است :
تقاضای جامعه ی ما چیست؟
تعلیم و تربیت معلم و مدرس شایسته با قلبی فراخ و روحیه ای وطن پرست و انسان دوست و یا پر و بال دادن به ذهن های خشک پیمان معادی ها که فارغ از هرگونه شعور انسانی هستند؟
اگر جواب گزینه ی اول است پس این سکوت مسئولین و رسانه ها در قبال این بی حرمتی عظیم برای چیست؟
اما اگر جواب مورد دوم است که باید بگویم وامصیبتا بر سرانجام و آینده ی فرزندان این جامعه .
تکریم معلم و پاسداری از حقوقش مانند وجود خون در شریان های حیاتی یک جامعه الزامی است . نسبت به آنچه که مقامش را متزلزل می کند بی تفاوت نباشیم .
کمترین حق فرهنگیان عذرخواهی عوامل این سریال خانگی افعی از مقام معلمان است .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
