جمعیت زیاد معلمان و دانش‌آموزان همواره باعث شده که عمده توجه مسئولان و رسانه‌ها به آنها و مدارس جلب شود و نسبت به وضعیت و نقش سایر بخش‌های وزارت آموزش و پرورش و سازمان‌های ستادی آن بی‌تفاوتی وجود داشته باشد. غافل از اینکه برای بررسی مشکلات اَبَر بحران آموزش و پرورش عمومی می باید تمامی اجزای آن را مورد مطالعه قرار داد.
این گونه به نظر می‌رسد که سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور یک سازمان تخصصی عمرانی در وزارت آموزش و پرورش است که وظیفه ساخت و تجهیز مدارس دولتی را بر عهده دارد. این سازمان در دوره‌های مختلف سعی خود را برای تخصصی بودن کرده است اما هیچ‌گاه نتوانسته این تلاش را تبدیل به روندی مستمر و پویا کند و به سازمانی کاملا سیاسی که در سنوات اخیر حضور معاونان و مدیران غیرمتخصص و «فرار کارشناسان به دلیل بدرفتاری» را تجربه می‌کند، تبدیل شده است.
در وزارت آموزش و پرورشی که نتوانسته عملکرد خود را به صورت ملموس به مسئولان و مردم نشان دهد و خان سالاری و اقتدارگرایی از بوم و بَرَش شُرشُر می‌بارد و در موضوعات ساده و روزمره مانند پرداخت حقوق کارکنان و معلمان یا برگزاری امتحانات و صدور کارنامه با مشکلات فراوانی مواجه است، سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور که سالیانه تعداد قابل ملاحظه‌ای مراسم و جشن افتتاح مدرسه (از کلنگ تا روبان) برگزار می‌کند، جذابیت خاصی در زمینه دستاوردسازی دارد.
جذابیت سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور محدود به کوتاه بودن زمان رسیدن به محصول نمی‌شود. این سازمان خلوت با داشتن ادارات کل استانی مستقل و داشتن بودجه عمرانی قابل توجه یکی از بهترین گزینه‌ها برای تصدی خودی‌ها در استان‌ها و پایگاه‌سازی برای جولان مقاصد سیاسی بدون هر گونه واکنش و مقاومت است. «ارتباط گیری افراد خاص با مقامات دولت از طریق مدرسه‌سازی»، و «ارتباط گیری مدیران با خیّرین ثروتمند و ذی‌نفوذ» از دیگر ویژگی‌های سازمان سیاست‌زده نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور است که این سازمان را به محلی جذاب برای سیاست‌بازان کرده است.
مجموع این ویژگی‌ها باعث شده انتصاب مدیران این سازمان همواره تحت تاثیر سیاسیون انجام شود. این انتصابات فاجعه‌بار در دولت سیزدهم به اوج خود رسیده و بیسوادترین، متکبّرترین و جبّارترین افراد در این سازمان حاکم شده‌اند. استوار بودن ریاست حمیدرضا خان‌محمدی بر سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور بر مثلث آقایان امیرحسین مدنی (معاون توسعه روستایی و مناطق محروم کشور آقای مخبر)، حجت‌اله الماسی (مدیرکل دفتر وزارتی آموزش و پرورش) و داود روستایی (قالیبافی مشهور وزارت آموزش و پرورش) جزو اطلاعات عمومی در وزارت آموزش و پرورش محسوب شده و تقریباً کمتر مسئول ارشدی در حوزه آموزش و پرورش وجود دارد که نداند خان‌محمدی مشغول خوراندن جام شوکران «جهل، تکبر و جبّاریت» به سازمان نوسازی مدارس است.
عوارض سیاسی شدن سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور به انتصابات محدود نبوده و حتی آمارهای مربوط به فضاهای آموزشی و مدارس دولتی بر اساس مقاصد سیاسی تولید و به نحوی نمایش داده شود که همواره منحنی شیب بیشتری را نسبت دوره قبل نشان دهند. به عنوان نمونه سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور سرانه فضای مدارس دولتی را ۵.۲۲ مترمربع به ازای هر دانش‌آموز به مردم قالب کرده، در حالی که در خوش‌بینانه‌ترین وضعیت این میزان ۴.۷۳ مترمربع است. این اختلاف بدین معناست که سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور عملکرد خود را حداقل ۶ میلیون و ۶۴۰ هزار مترمربع بیشتر از میزان واقعی اعلام کرده است (معادل ۶ سال فعالیت عمرانی سازمان).
سیاست‌زدگی حتی بر منابع انسانی این سازمان نیز سایه انداخته است. حدود ۶۰ درصد از کارکنان سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور کارکنان قراردادی، شرکتی و طرحی بوده‌اند که معمولا از طریق روابط (و نه ضوابط) به این سازمان راه یافته و عمده آنان با استفاده از مقررات مختلف تبدیل وضعیت استخدامی شده‌اند. حدود ۲۵ درصد کارکنان نیز از ادارات‌کل آموزش و پرورش استان‌ها به سازمان مذکور آمده‌اند و در نهایت کمتر از ۱۵ درصد کارکنان از طریق آزمون استخدامی برای وظایف تخصصی جذب شده‌اند!
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
