یکی از زیر بنایی ترين نهادهای تمامی جوامع بشری پس از خانواده، آموزش و پرورش است. هر ساله منابع انسانی و مالی بسیار عظیمی برای تعلیم و تربیت دانش آموزان مورد استفاده قرار می گیرد. اینکه دانش آموزان آگاهی ها و توانمندی های ضروری برای زندگی اجتماعی را بياموزند و در رشد و اعتلای جامعه خود موثر باشند، از مهمترین چالش های گریبان گیر نظام های آموزشی دنیا، به خصوص نظام آموزشی کشور ماست.
در روزهای گذشته رئیس کمیسیون آموزش مجلس میانگین معدل دانش آموزان کشور را 5 / 11 اعلام کرد و آن را فاجعه بار خواند. شاید یکی از دلایل اصلی این افت تحصیلی ، تعطیلی مدارس در دوران همه گیری کرونا بود که آموزش های مجازی نتوانستند به درستی اجرا شوند؛ زیرا فقدان زیرساختهای لازم، عدم توانایی برخی معلمان در آموزشهای مجازی و جدی نگرفتن آموزش توسط دانش آموزان از عوامل اصلی این افت تحصیلی بود.
شوربختانه آلودگی هوا در روزهای گذشته نیز در شهرهای بزرگ و صنعتی مدارس را به تعطیلی کشانده و دوباره آموزش به بستر شاد کوچ کرده که شاهد مشکلات آموزشی خواهیم شد.
بیش از ۱۱۰ هزار مدرسه در کشور وجود دارد، که اغلب به دلیل کیفیت و کارایی مورد انتقاد قرار می‌گیرند و گفته می‌شود که دانش‌آموزان فاقد مهارت‌های اساسی مانند حل مسئله، ارائه، تفکر انتقادی و حتی ارتباطی هستند.
به طور کلی بهره وری در آموزش و پرورش را تمرکز بر یادگیرنده و بهبود یادگیری تعریف کرده اند.
بهره‌وری معیاری است از میزان استفاده منابع برای تولید خروجی، بنابراین به عنوان نسبتی از خروجی‌ها به ورودی‌ها تعریف می‌شود و در مفهوم مدرن، بهره‌وری شامل کارایی و اثربخشی سازمانی نیز تعریف می‌شود. در آموزش، بروندادها عمدتاً با نتایج آموزش و یادگیری در سطح جامعه نشان داده می‌شوند.
افزايش بهره وري در آموزش و پرورش ضمن اينكه سبب افزايش كيفيت خدمات آموزش و پرورش مي گردد، قيمت تمام شده آن را كاهش مي دهد، بازدهي سرمايه را نيز افزايش داده و ارتقاي استانداردهاي زندگي را فراهم مي سازد كه اين هر دو از عوامل اصلي ايجاد ثروت ملي محسوب ميشوند. افزايش بهره وري آموزش و پرورش موجب افزايش بهره وري ملي شده و آن نيز به بالا رفتن قدرت خريد مردم، رونق اقتصادي، افزايش درآمد ملي، كاهش تورم و همچنين افزايش اشتغال در درازمدت منجر خواهد شد.
در ادامه برخی از پیشنهادات و راهکارهای کاربردی برای افزایش بهره وری در آموزش و پرورش را ارائه می کنیم:
- تغییر نگاه مسئولین از هزینه ای و مصرف گرایی به سرمایه گذاری در آموزش و پرورش
- همکاری و مساعدت مجلس و دولت در بهبود وضعیت آموزشی کشور
- برطرف کردن تعارض منافع در آموزش و پرورش
- نداشتن نگاه سیاسی به آموزش و پرورش
- انتخاب مدیران بر اساس شایسته سالاری و دوری از گزینش و انتصابهای حزبی و گروهی و سفارشی
- تقویت دانشگاه فرهنگیان از بعد علمی و جذب هیأت علمی قوی متناسب با تعداد دانشجویان
- افزایش امکانات و تجهیزات آموزشی و پرورشی در دانشگاه فرهنگیان
- اندیشیدن تدابیری برای جذب دانشجویان نخبه و توانمند در دانشگاه فرهنگیان
- توانمندسازی حرفه ای معلمان با توجه به رشد سریع علم و فن آوری
- ارتقای جایگاه اجتماعی و فرهنگی معلم و توجه بیشتر به معیشت معلمان
- ایجاد حس رقابت و انگیزه در معلمان و اجرای کامل و دقیق قانون رتبه بندی
- اصلاح و تغییر برنامه های درسی ( هدف، محتوا، روش و ارزشیابی)
- استفاده از محتواهای کاربردی و به روزشده و مورد نیاز فراگیران و جامعه
- ارائه خدمات آموزشی رایگان در مدارس و برقراری عدالت آموزشی
- تجهیز مدارس به امکانات آموزشی و پرورشی و تفریحی
- اختصاص شرایط و امکانات مناسب برای نخبگان و کارآفرینان برای جلوگیری از مهاجرت
- توجه ویژه به حیطه های مهارتی و نگرشی دانش آموزان در کنار حیطه های دانشی
- حرکت به سمت فعالیت - محور بودن و دانش آموز - محور بودن محتواهای درسی مدارس
- به کارگیری فن آوری های نوین آموزشی و استفاده از تکنولوژی های روز در آموزش و تدریس
- گسترش و به کارگیری آموزشهای مجازی و تشکیل مدارس هوشمند و کلاسهای شیشه ای
- انتخاب رشته بر اساس توازن رشته ای و با توجه به نیاز جامعه به تخصص های حرفه ای انجام شود
- اشتغال زایی و تأمین آینده شغلی متناسب با تخصص فارغ التحصیلان
- حذف یا کم رنگ شدن کنکور و مؤسسات کنکوری و حذف آزمونهای ورودی مدارس خاص
- تلفیق و ترکیب فعالیتهای پرورشی با فعالیتهای آموزشی
- افزایش روحیه پرسشگری، پژوهشی و تاب آوری در دانش آموزان
- کاهش تنوع مدارس ( دولتی، غیردولتی، هیأت امنایی، نمونه دولتی، علامه حلی و ...) در کشور و حرکت به سوی عدالت آموزشی
- تقویت و حمایت مدارس دولتی در برابر مدارس غیرانتفاعی و غیردولتی
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
