تعلیم و تربیت و یا آموزش و پرورش یکی از مهمترین و اساسی ترین نیاز هر فرد و جامعه می‌باشد و در زمان‌های متعدد نیز هر کس و هر جامعه صاحب علم و سواد بوده همیشه مورد احترام و توجه بوده است و در مقابل آن بیسوادی و جهل همیشه مورد نکوهش بوده است.
این مسئله از زمانی که انسان‌ها توانستند زندگی اجتماعی را باهم دیگر تجربه کنند بیشتر مورد توجه قرار گرفت و علم و سواد چنان قابل ستایش و ارزش بود که مختص افراد خاص جامعه بود یعنی هر کسی نمی توانست باسواد باشد و یا حاکمان جامعه حق دسترسی به آنان را نمی دادند و افراد باسواد جامعه چه کارها که بر سر افراد و یا جامعه بیسواد نمی آوردند و این مسئله در طول تاریخ بشر همیشه مشهود بوده است و حاکمان زمان هر کدام به نوعی به سواد و آگاهی و علم و معرفت نگاه خاصی داشتند و هر چقدر علم و آگاهی جامعه بیشتر می‌شد میزان پیشرفت آن جامعه هم سریع اتفاق می‌افتاد و ارزش علم چنان بود که در ادیان نیز به آن توجه خاص شده است ؛ از اهمیت آن همین بس که اولین آیه نازل به پیامبر اسلام در قرآن از خواندن بود و در سایر آیات هم حتی خداوند به قلم و آنچه می‌نویسد قسم یاد می‌کند و پیامبر اسلام برای فرا گرفتن آن به مسلمانان تاکید می‌کند که حتی به کشور چین بروند و یا در جنگ‌ها اسیری که می‌گرفتند اگر باسواد بود و می‌توانست یک نفر از مسلمانان را باسواد کند پای حکم آزادی آن امضا می‌شد.
با توجه به گسترش جامعه بشری چه از نظر فرهنگی و تمدنی نیاز جامعه بشری به علم و آگاهی و تخصصی بودن آن در هر جامعه به‌وضوح پدیدار گشت و به همین خاطر فردوسی نیز چه زیبا فرموده هر که دانا بود توانا بود و اینک چرخش زمان به ما عصر دانایی و آگاهی را نشان می‌دهد ؛ به همین خاطر هر کشوری که اهمیت بیشتری به دستگاه تعلیم و تربیت خود داده است گوی سبقت را در همه عرصه‌ها از سایر کشورها ربوده است و صاحب جامعه پیشرفته تر و تکنولوژی بیشتر و جامعه مرفه‌تر و صاحب نفوذ و قدرت در جوامع بین المللی می‌باشد و یکی از شاخصه های اصلی پیشرفت هر کشور اکنون میزان و میانگین تحصیلات افراد آن کشور می‌باشد.
( آموزش ، قدرت مندتریی سلاحی است که شما می توانید با آن جهان را تغییر دهید - نلسون ماندلا )
با توجه به موارد فوق‌الذکر متاسفانه در نظام جمهوری اسلامی ایران آن طور که باید و شاید به دستگاه تعلیم و تربیت و آموزش و پرورش توجه شود نشده و نمی‌شود و هیچ وقت جزو اولویت هیچ یک از دولت‌ها نبوده است و در انتخاب وزیر هم همیشه افراد ضعیف در راس این دستگاه با اهمیت جا خوش کرده اند و یا از نظر نگاه بودجه‌ای نگاه دولتمردان همیشه برای آموزش و پرورش نگاه هزینه ای بوده است نه نگاه سرمایه ای. این امر موجب گردیده که معلمان که باید الگوی جامعه و دانش آموزان باشند نقش معلمی خود را از دست بدهند و به خاطر همین دیدگاه به جای اینکه افراد نخبه جذب در دستگاه تعلیم و تربیت شوند نشده و افراد از روی ناچاری در این دستگاه جذب شده‌اند و کمترین حقوق و دستمزد هم از آن آموزش و پرورش می‌باشد و این امر انگیزه معلمان را در کل از بین برده و آن طور که باید در محتوا و آموزش می‌بایست کیفیت مورد نظر باشد فاقد آن می‌باشد و مدرسه و کلاسهای‌مان فاقد روح آموزش و نشاط یادگیری بوده و موجب گردیده هم معلمان و هم دانش آموزان به جای لذت بردن از مدرسه و یادگیری و یاددهی همیشه از این مکان و آموزش تنفر داشته باشند و مسئولین امر هم نسبت به مسئله آموزش و پرورش بی تفاوت هستند .
این بی تفاوتی تا جایی رسیده که وزارت آموزش و پرورش که متولی امر آموزش و تربیت است و بزرگترین وزارت خانه و اکثر احاد جامعه با آن درگیر هستند و آینده مملکت وابسته به آن است می باید با داشتن وزیر قوی و کارآمد برای سال تحصیلی جدید برنامه ریزی کند و هدف گذاری نماید که متاسفانه فاقد وزیر می‌باشد و تا به حال هم رئیس محترم جمهوری فردی را معرفی نکرده است . از سویی دیگر هم بودجه سال آتی هم بسته می‌شود و هر وزارتخانه تلاش می‌کند تا از بودجه سال آینده بیش‌ترین سهم و بهره را ببرد ؛ بنابراین اگر می‌خواهیم جامعه فرهیخته و پیشرفته در همه زمینه‌ها داشته باشیم چاره‌ای نیست که نگاه حاکمیتی به مسئله آموزش و پرورش نگاه سرمایه ای باشد و نه نگاه هزینه ای.
باید در راس بزرگترین و تاثیرگذارترین وزارتخانه کشور فردی توانمند، اندیشمند و فرهیخته فارغ از وابسته بودن به جناح، گروه و یا شخص قرار بگیرد تا در آینده شاهد کشور آباد و آزاد و فرهیخته بوده باشیم.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
