بالاخره پس از فراز و فرودها و کشمکش‌های نفس‌گیر بین آموزش و پرورش و ستاد ملی کرونا، نهم و دهم مرداد ۹۹ آزمون استعدادهای درخشان در سراسر کشور برگزار گردید.
در این فضای وحشت‌زای کرونا، شهیدستان کرج میزبان انواع و اقسام آزمون‌هاست:
(تیزهوشان، امتحانات نهایی، تغییر رشته و...)
ما نیز همچون سایر همکاران دست‌اندرکار آزمون‌ها، تمام سعی مان بر رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی در آزمون‌های نمونه دولتی و تیزهوشان بود.
با تمام این احوالات می‌شد نگرانی و تشویش کرونایی را در چهره‌ی تک تک عوامل اجرایی و شرکت‌کنندگان رصد نمود.
امیدوارم هموطنان درگیر آزمون‌ها از این برهه حساس به سلامت عبور کرده باشند و برای دست و پا کردن ریش، سیبیل‌مان را نیز به باد ندهیم!
نکته جالب در آزمون تیزهوشان و البته نمونه دولتی امسال، غیبت بالای چهل‌درصدی داوطلبان بود. در آزمون هفتم از ۲۰۰ نفر ۸۵ نفر و در آزمون دهم از ۲۳۰ نفر ۹۶ نفر غایب داشتیم. این نسبت تقریباً در سایر حوزه‌ها نیز صادق است.
قطعا دلیل اصلی غیبت‌ها ترس از ابتلا به کرونا ویروس می‌باشد، ولی باید قبول کرد که این تمام ماجرا نیست. هستند خانواده‌هایی که سلامتی روحی و روانی فرزندشان را به حضور در مدارس سمپاد به هر قیمت ترجیح می‌دهند.
در کنار توفیقات غیر قابل انکاری که مدارس سمپاد کسب نموده‌اند، اشکالات اساسی نیز بر مدارس طبقاتی همچون سمپاد وارد است:
مدیران مدارس دولتی عمدتا بر این باورند که مدیریت بر مدرسه‌ای که دانش‌آموز و معلم و ساختمان و خلاصه همه چیزش خاص و ممتاز بوده و حساب مدرسه گردش مالی میلیاردی دارد، خیلی راحت‌تر از راهبری مدارس دولتی عادی پایین‌دست جامعه با جیب خالی می‌باشد. از طرفی توهم دانایی و ممتاز و متمایز بودنی که بر دانش‌آموزان و کارکنان سمپاد دمیده می‌شود نیز از عوارض این گونه مدارس می‌باشد.
امروز در آزمون سمپاد این بزرگ‌بینی و توهم دانایی در چهره برخی از شرکت‌کنندگان به وضوح قابل رصد بود.
از دیگر آسیب‌های چنین مدارسی تهی کردن سایر مدارس دولتی از دانش‌آموزان ممتاز علمی و همچنین سرخورده کردن بخش قابل‌توجهی از دانش‌آموزان سمپاد در چنین مدارسی است. به طوری که کسانی که پس از دوپینگ وارد چنین مراکزی می‌شوند، چون اصالتاً تیزهوش نیستند در میانه راه ترمز بریده و دچار مشکلات عدیده و افسردگی‌های مزمن می‌شوند.
به نظر می رسد مهم‌ترین نقدی که بر مدارس خاص سمپاد وارد است، کشف و شناسایی نخبگان علمی در این مجموعه‌ها و تحویل دو دستی‌شان به دنیای متمدن می‌باشد. نگاهی بر خروجی فارغ‌التحصیلان سمپادها خبر از فرار سیستماتیک و تأسف‌بار مغزها و نخبگان ما دارد.
به هر حال به نظر می‌رسد که سیاست عمومی دولت‌ها گسترش مراکز خاص آموزشی، دامن زدن و تشدید مدارس طبقاتی و توسعه سمپادها بوده و باقی مدارس دولتی تقریبا رها می‌باشند، و دولت عملاً نیازمندی‌های خود را از خروجی چنین مراکزی گلچین کرده و سرنوشت اکثریت در مدارس دولتی به امان خدا سپرده شده است.
از طرف دیگر برنامه‌های مدارس خاص برای دانش‌آموزان مستعد، از منظر عدالت آموزشی با چالش‌های جدی فلسفی و عملی روبه روست.
حکومت با تأسیس و بالا بردن تب مدارس خاص بی‌طرفی خود را نقض کرده و نقض این بی‌طرفی و نتیجتاً خالی شدن مدارس دولتی از استعدادهای برتر، منجر به تشدید چرخه فلاکت فرهنگی خواهد شد.
در مقابل عده‌ای نیز معتقدند که حضور دانش‌آموزان خاص در کلاس‌های عادی باعث تلف شدن استعدادها و دارایی‌های معنوی مملکت خواهد شد.
ولی آنچه مسلم است در ارزیابی توفیقات و کامیابی‌های سمپاد باید پیامدها و نتایجی که برای ذی‌نفعان و مهم‌تر از آن در توسعه ملی داشته، نقد عالمانه و کنکاش واقع‌گرایانه صورت گیرد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
