قتل رومینا اشرفی دختر زیبا و ۱۳ ساله‌ی تالشی، به‌دست پدر نااهل خود همچنان داغ است. و همچنان تازه. جزییات خبر قتل و آگاه شدنمان از نفرت پدر از دخترش جز آن که به ما یادآوری کند در عصر جاهلیت به‌سر می‌بریم، هیچ دردی را دوا نمی‌کند.
بله ، تلخ است اما ما هنوز در عصر جاهلیت به‌سر می‌بریم و در این قتل و قتل‌های دختران دیگر به دست پدرانشان شریک هستیم. همه‌ی ما مجرمیم. همه‌ی ما که از هزاران سال گذشته تا امروز نتوانسته‌ایم جهل را ریشه کن کنیم، مقصریم.
پدر رومینا اشرفی یکی از ما بود. یکی از جماعت جاهلان. یکی از کسانی که چشمش را به زیبایی‌های دخترش بسته بود.
ما هنوز دنیا را با تمام زشتی‌هایش می‌پرستیم و به تمام زیبایی‌هایش پشت می‌کنیم. ما خودمان می‌خواهیم که جاهل باشیم.
از دیرباز تا امروز، فرزندکشی حرفه‌ی ما بوده. از روزی که سهراب ناآگاهانه به‌دست پدر کشته شد تا زنده به‌گور کردن دختران و تا امروز که رومینا در خانه‌ی پدری به قتل رسید، ما این حرفه را دنبال کردیم. فکر کردیم و می‌کنیم آنچه فقط ما می‌گوییم درست است ولاغیر. ما چشم بستیم بر دل دخترانمان؛ پا گذاشتیم بر خواست زنانمان. و خود را برحق دانستیم و می‌دانیم.
بی‌شک به تعداد کسانی که از رفتار پدر رومینا نفرت دارند، افرادی پیدا خواهند شد که از او تمجید کنند و وی را به خاطر رفتارش بستایند.
پس تا زمانی که این جهالت، و این نبرد نافرجام وجود دارد، و تا لحظه‌ای که دختری و فرزندی به علت باورهای غلط پدرش به قتل می‌رسد، ما همچنان مجرمیم. ما که به رغم ادعاهای دهان پرکن حقوق بشری در هزاره‌ی جدید و عصر لیبرالیسم نتوانسته‌ایم آگاهی را بسط دهیم و ذهنیت‌های معلول را درمان کنیم. بله، رومینا به علت ناتوانایی ما به قتل رسید. پدرش عامل بود و ما آمر.
ما در عصر نادانی هستیم و برای عبور از این مرحله باید برای بسط آگاهی تلاش کنیم.
باشگاه روزنامه نگاران ایران
