نه انقلاب و نه جنگ، چندان کلاس های درس را تعطیل نکرد که کرونا کرد! با حضور این ویروس بد بنیاد و شروع شبکه شاد، سراسیمگی نظام آموزشی آشکار شد. این همه سال و آن همه سعی، مدارس بی هوش ما را هوشمند نکرد تا این که کرونا به داد نظام آموزشی رسید و انگار خیال بسیاری از مسئولین را بابت تمام بی خیالی هایشان، تخت کرد.با احترام به تلاش تمام دست اندرکاران در راه اندازی شبکه شاد، اما چنین که پیداست، جالب ترین و مهمترین بخش کار، در نام نیکو نهادن بر آن است که این روزها ، حال مدارس و معلمان و بچه ها چنان بد است که به شدت به شاد بودن نیاز دارند. اگرچه، گفتن ندارد که با حلوا حلوا گفتن، کامی شیرین نخواهد شد.
سالهاست در شیپور هوشمندی مدارس نواخته می شود و اکنون که کرنای کرونا شنیده شد، معلوم شد واقعا به عمل کار برآید به سخندانی و سخنرانی نیست.پیشتر، گفته بودند تا پایان برنامه پنجم توسعه، برنامه هوشمندی مدارس و دولت الکترونیک در آموزش و پرورش محقق خواهد شد. اما الان که در پایان برنامه ششم هستیم ، اگر هجوم این بیماری همگانی نبود، معلوم نبود که آیا شاهد همین مختصر تلاش در این زمینه بودیم یا نه.
نظام آموزشی در طول آن همه سال نسبت به هوشمند سازی عینی و عملی همت نکرد و انجام آن را در برخی مناطق به برخی شرکت های خصوصی سودجو سپرد که بیشتر به مثابه نوعی برنامه بزکی و زینتی و تنها برای همان مناطق برخوردار، قابل استفاده بود. اکنون و همچنان که دیدیم نظام آموزشی در این بحران بی امان با توسل به آزمایش و خطا، سعی در جبران مافات داشت؛ به طوری که دیدیم، در ابتدا و به سفارش وزارتخانه فخیمه، پخش برنامه های آموزشی درسی در مقاطع مختلف توسط تلویزیون آغاز شد و اندکی از دغدغه اولیا برای عقب ماندگی تحصیلی بچه ها کم شد. کمی بعد وزارتخانه نشینان مصلحت را در این دیدند که با پنج پیام رسان عمده داخلی نشست و گفتند و برخاستند و پنداشتند می توانند از ظرفیت آنها برای این کار استفاده کنند.
درست در همان هنگام که هزاران مدرسه به ایجاد حساب کاربری در این شبکه ها اقدام کرده بودند، خبرآمد که ورق برگشته و مقرر شده تا با روی آوردن به شبکه روبیکا، آب و آبروی رفته به جوی باز گردانده شود. باز ، در همان لحظاتی که قرار بود شبکه شاد در قالب یک کلاینت اختصاصی روبیکا راه اندازی شود، خبر دیگری رسید که سامانه به دلایل فنی و امنیتی، قابلیت بهره برداری ندارد و اصلا نه آن و نه این و نهایتا یک شبکه انحصاری و ابداعی و البته به همان نام شاد، ابزار کار خواهد بود.
با مشاهده چالش ها و دشواری های اجرایی موجود، بسیاری در نمایشی بودن شبکه شاد، شک ندارند.این را از فحوای حرف جناب وزیر هم برداشت کردند که قبل از به بار نشستن قابلیت ها و میزان فایده مندی شبکه شاد، آغاز به کار آن را به رخ فرهنگیان کشانید و از آن به عنوان یک افتخار ملی یاد کرد.ضمن این که او بهتر از همه می داند که سی درصد دانش آموزان مملکت به اینترنت و آموزش مجازی دسترسی ندارند و این یعنی که شبکه شاد نه می تواند دل بچه های مناطق محروم را شاد کند و نه می تواند عدالت آموزشی را اقامه کند. این ها اما در برابر بهره تبلیغاتی خاصی که در این وانفسای کرونایی عاید و حاصل نظام آموزشی می شود، چندان مهم نیست. دعوی کانالیزه کردن و یک دست نمودن امر آموزش مجازی اجباری و آن هم به طور ناگهانی و در این ایام کرونایی، حرف دهان پرکنی بود که احتمالا می توانست ذهنهای ساده را بفریبد. اما کیست که نداند ایجاد و اداره شبکه ای با این وسعت و شدت کار توسط نظام آموزشی و آن هم با تنگناها و نارسایی هایی که از آن سراغ داریم، به برداشتن سنگ بزرگی می ماند که فعلا در توانش نیست.به جای این رویه سراسری، اگر آموزش مجازی استثنا در این آخر سال به مناطق واگذار می شد، شاید نتیجه بهتری عاید می شد. ضمن این که بسیاری از مدارس، برای تهیه یک شبکه داخلی برای خود ، انبوهی هزینه کرده بودند که در صورت تقویت پهنای باند و حتی با استفاده از کامپیوتر و لپ تاب، به راحتی می شد از آنها برای یک مدرسه دویست نفری استفاده کرد. الان مدیران و معلمان و دانش آموزان ، چنان سرگرم رفع اشکالات کار با آن هستند که احتمالا تا پایان سال ، تنها باید فقط به آموزش کار با آن بپردازند نه انجام کار آموزش با آن.
با ترویج این شبکه و دستپاچگی اولیا و دانش آموزان در تهیه ابزارکار با آن، معلوم شد که علی رغم تمام شعر و شعارهای قشنگ، متاسفانه آموزش و پرورش دیگر به عنوان حقی نیست که توسط دولت به تمام طبقات دادنی است بلکه شبیه جنسی است که فروختنی و توسط برخی طبقات خریدنی است.فارغ از همه دلهره ها و شرمندگی های پدران مستمند در تهیه گوشی برای دانش آموزان، آیا به خطرات و آفات گوشی به دست شدن بچه ها در روزهای بعد از کرونا اندیشیده ایم؟ ضمن این که ما هنوز فرهنگ موبایل داری را به دانش آموزان نیاموخته ایم. اگر در این همه سال به جای آموزش فرهنگ مناسب در استفاده از فن آوری های نوین، اینقدر با برخوردهای قهری و سرکوبی ، بچه ها را تهدید و تنبیه نمی کردیم، اکنون زبان طعنه آنها باز نمی شد که:« هم چنان که در مدرسه ، موبایل قدغنه، در موبایل هم مدرسه قدغنه.!»
توصیه و تبلیغ اجباری در استفاده از شبکه شاد در این یک ماه آخر سال، نشان از بازی کردن با ارزش دانش داشت ، والا بچه هایی که با انگیزه و اهل درس و مطالعه اند، بی وجود شبکه هایی از این دست هم، سرگرم کارخود هستند و درسشان را می خوانند. می ماند بچه هایی بی انگیزه و گریزان از درس و کلاس که در روزهای سلامت و عافیت چه گلی بر سر خود و خانواده هایشان زده اند که اکنون با یک گوشی وسوسه انگیز برای انواع بازی، بتوانند همه چیز را از نو شروع کنند.این در حالیست که گفته می شود امتحانات پایانی سال در موعد معمول هر سال برگزار و حتی سال تحصیلی نیز در نیمه شهریور آغاز خواهد شد و اگر چنین است ، پس آن همه توصیه و تکلیف در استفاده یک ماهه از این شبکه ضمن گذاشتن آن همه هزینه روی دست اولیا برای تهیه گوشی های هوشمند، برای چه بوده است؟
باری، در زمین و زمانه ای که پهنای باند کم است، مهارت بسیاری از معلمان با فن آوری های نوین، در حد طی کردن چند ساعت ضمن خدمت است، بسیاری ازخانواده ها، امکان تهیه لوازم کار را ندارند،دانش آموزان بی انگیزه در فضای حقیقی، رغبتی به تلاش در فضای مجازی ندارند و ...تعجبی ندارد شبکه ای که قاعدتا باید وسیله آموزش باشد، خود هدف آموزش تلقی بشود.
این همه گفتیم و نگفتیم که راه اندازی شبکه شاد، یک فایده کاری هم داشت و آن اهمیت دادن جدی و البته ناگزیر نظام آموزشی به استفاده از فن آوری های نوین در آموزش است. ریشه کن شدن ویروس در روزهای آینده نیز ، فرصت تازه ای خواهد بود تا مسئولین ضمن رفع نواقص کار، زمینه استفاده راحت از آن را برای همه دانش آموزان در دوران پساکرونایی فراهم سازند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
