در پی ورود میهمانی ناخوانده و ناشناخته به نام کرونا ویروس به کشور ایران که همزمان شیوع جهانی آن موجب نگرانی تمام مردم جهان و تعطیلی تقریبی نیمی از اقتصاد و آموزش درسراسر دنیا گردید ، اما این ویروس فارغ از ایجاد مصائب بی شمار برای بشر امروزی ، زمینه ای فراهم کرد تا به طور جدی تلاش برای تبدیل تهدیدات به فرصت به خصوص در آموزش و پرورش آغاز شود
با شروع روزهای بحران اپیدمی کرونا و با هدف جبران عقب‌ماندگی درسی ناشی از تعطیلی مدارس در سطح کشور ،طرح مدرسه مجازی و آموزش به شیوه الکترونیکی که باید آن را یک فرصت استثنایی برای تحول در نظام آموزشی کشور قلمداد کرد و انتظار می رفت با توجه به تعطیلات مکرر مدارس ایران براثر آلودگی ، سرما ، بارش برف و... از مدت ها قبل و در شرایط مطلوب تری این اقدام به عنوان فعالیتی موثر و تکمیلی برای آموزش حضوری انجام می گرفت ، که این گونه نشده است ؛ شاید علت اصلی و اساسی آن را در ضعف مزمن و ناتوانی مسئولان نظام تعلیم و تربیت کشور در حاکمیتی نمودن مقوله آموزش وپرورش و در اولویت قراردادن آن دانست .
* در تعریف مدرسه مجازی گفته شده است:
مدرسه مجازی یک واحد آموزشی است که از طریق استفاده از کامپیوتر، ارتباط اینترنتی و تولید محتوای الکترونیکی سعی دارد مخاطبانش را آموزش دهد، اما برای این طرح ابزاری لازم است است که معلم و دانش آموزان بتوانند بدون این که در کنار هم باشند حضور همدیگر را حس نموده و تحت تاثیر این تعامل فرآیند آموزش هم شکل بگیرد .
متاسفانه این استلزامات وزیر ساخت ها در بیشتر مدارس برای تولید محتوای با کیفیت فراهم نیست ؛ از طرف دیگر تعداد قابل ملاحظه ای از دانش آموزان به خصوص در مناطق محروم و استان های کم تر برخوردار به عنوان مخاطبان اصلی از داشتن وسایل ابتدایی همانند تبلت و گوشی همراه محرومند . در این میان اما مشکلات دانش آموزان با نیازهای ویژه که براساس آموزه های دینی و نیز پروتکل های بین المللی حق دارند از فرصتهای برابر و بلکه بیش از سایرین مورد توجه قرار گیرند به مراتب پبیشتر و ملموس تر است چرا که عمده دانش آموزان این حوزه علاوه بر محرومیت های حسی از مشکلات مالی نیز رنج می برند و با کمال تاسف هنوز نگاه عادلانه ای نسبت به این دانش آموزان در فرادستان وزارت آموزش وپرورش و صدا وسیمای جمهوری اسلامی ایران شکل نگرفته است [ هرجند اقدامات و تلاش های دکتر حسینی ریاست محترم سازمان آموزش و پرورش استثنایی در تلاش برای تغییر نگاه مجموعه آموزش و پرورش نسبت به این حوزه را باید شایسته تحسین دانست ]؛ اوج این نگاه تبعیض آمیز را در اختصاص ساعاتی از شبکه آموزش برای تدریس دروس مختلف دانش آموزان عادی و نادیده گرفتن 150هزار نفر دانش آموز با نیازهای ویژه به وضوح می توان مشاهده نمود ....
با توجه به موارد ذکر شده ، احتمال استمرار حضور این میهمان ناخوانده (کرونا) و ظرفیت و علاقه ای که به طور چند جانبه بین معلمان، دانش آموزان ، والدین و سیستم آموزشی جهت استفاده از فن آوری های نوین در بستر فضای مجازی به عنوان مکمل فعالیت آموزشی حاصل شده است پیشنهاد می شود:
* آموزش مجازی به شیوه ای که در برخی دانشگاههای مجازی مانند پیام نور و آزاد اسلامی از قبل ایجاد شده است ،در اولویت و دستور کار مسئولان وزارت آموزش و پرورش با نگاه خاص به مناطق محروم و دانش آموزان با نیازهای ویژه که دسترسی کمتری به ابزار مورد نیاز آموزش مجازی دارند قرار داده شود و با تخصیص اعتبارات خاص ، استفاده از ظرفیت های سازمان نوسازی و توسعه و تجهیز مدارس ، خیرین نیک اندیش و امکاناتی که دیگر دستگاههای دولتی از جمله وزارت ارتباطات و فناوری و ستاد ملی مبارزه با کرونا می توانند فراهم نمایند نسبت به تهیه و تامین تبلت و اینترنت رایگان برای بهره مندی از فضای ایجاد شده در بستر مجازی استفاده شود در غیر این صورت و سلب مسئولیت آموزش و پرورش از ارائه برنامه و راهکار جهت تامین حداقل ابزارهای لازم برای آموزش مجازی ،برای خاتواده هایی که واقعا این امکان برایشان فراهم نیست این شائبه پیش می آید که رسالت غایی آموزش و پرورش تقویت پیام رسان های داخلی می باشد که به نظر می رسد هنوز نتوانسته زیر ساخت های لازم را برای رقابت با دیگر پیام رسان های مشابه فراهم نماید .
محرومیت حدود 50 درصد دانش آموزان از امکانات اولیه برای پیوستن به طرح مدرسه مجازی عملا ناکارآمدی و نمایشی بودن این شیوه آموزش را به اثبات خواهد رساند .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
