در خبرها آمده بود که، دانشجوی فوق لیسانس علوم سیاسی در ژاپن، برای اخذ مدرک، باید 25 واحد درس «عذر خواهی» بگذراند.
فلسفه ی عذر خواهی، اصول و مبانی عذر خواهی، روش ها و شیوه های عذر خواهی، بازخوردهای عذر خواهی، نتایج و دستاورد های عذر خواهی و قص علیهذا.
پس از جست و جو فراوان، پی بردم که خبر درست است؛ ولی گذراندن این همه واحد درسی پیرامون "عذر خواهی" برای امثال من خاورمیانه ای و ایرانی، آن هم پرورش یافته در فضای مملو از لجبازی عالم و آدم و حکیم و حاکم، گیج کننده و کسالت آور می نماید.
این در حالی است که در ژاپن پدیده آموزشی، عرفی، عادی و جا افتاده در جامعه و فَضای آکادمیک است. برای کشورهایی مانند ژاپن، فنلاند و نروژ، هدف، طرح، برنامه، روش ها، شیوه ها و تدارکات لازم برای پرورش ملت «صلح خواه» و نیز «کارآمد»، از پیشترها آماده شده است. چنان که در همین ژاپن، تا جایی که من دانسته ام، همه ی آموزگاران و مربیان«زن»، یا همان مونث هستند؛ چنین گزینشی از جمله می تواند بدان جهت باشد که کودک، نوجوان و جوان «مادرانه» برای«زمین، مادر ما» پرورش یابند. هرچند شرایط فرهنگی و اقتصادی نیز در شکل گیری چنین ساختاری بی تاثیر نیست.
دوم آن که هدف آموزش و پرورش، القای مفاهیم انسانی و ساختن شخصیت بر همین پایه است؛ به همین دلیل تا سال پایانی مقدماتی، کودک و دانش آموز غیرمستقیم و از طریق درایت برنامه ریزی شده آموزگاری، می بایست اصول و مفاهیم همزیستی را آموخته و چگونگی تبدیل رقابت به رفاقت و همکاری را وجدان کنند.
در همه ی این دوره، فراگیری اصول اخلاقی مبتنی بر همزیستی آشتی جویانه، احترام متقابل، شیوه های همکاری، اهمیت صلح، صلح خواهی و عشق ورزی به خانواده، مرز وبوم و اهمیت سیاره زمین، در دستور کار است.
در عین حال علاقه مند کردن به ماجراجویی، پروراندن کنجکاوی و آموزش مهارت ها، به عنوان بخش موازی این پایه ها به کار گرفته می شود.
ولی از همه مهمتر این است که دولتمردان فرا می گیرند که در برابر مردم و شهروندان مسئول و پاسخگو بوده و هرگز خود را مبری از "قصور و تقصیر" نپندارند. به موقع در قبال ناکارآیی و نادرستی طرح و برنامه شان عذر خواهی کرده و بلکه خود را بازنشسته کنند.
پرسیکا - غزل های دموکراسی
