سرانجام وزير پيشنهادي آموزش و پرورش مشخص شد و بر خلاف تمامي پيش‌بيني‌ها، «سيدجواد حسيني» سرپرست فعلي آموزش و پرورش به مجلس معرفي نشد تا مشخص گردد انتخاب وزير نه در راستاي حل مشکلات اين حوزه، بلکه متاثر از گرايش‌هاي جناحي و حزبي دولت‌مردان بوده و برخلاف تمامي اظهارنظر‌ها و ادعاها، مصالح و منافع اکثريت فرهنگيان قرباني سهم‌خواهي جناح‌ها و گروه‌هاي سياسي شده است.
شايد به جرات بتوان گفت که بزرگترين دستگاه اجرايي کشور در دولت‌هاي يازدهم و دوازدهم به کم اهميت‌ترين وزارتخانه تبديل شد. تا اينجاي کار آموزش و پرورش با سه وزير و يک سرپرست بي‌ثبات‌ترين وزارتخانه روحاني بوده است، که اين خود نشان از کم‌توجهي آگاهانه روحاني و دولت‌مردان اعتدال به خانواده بزرگ فرهنگيان دارد.
اگر کمي با تعمق و دقت به نحوه برخورد دولت با مشکلات و کاستي‌هاي وزارتخانه پر مخاطب آموزش و پرورش نگاهي موشکافانه بيندازيم، مي‌بينيم که طي سال‌هاي گذشته و به خصوص ماه‌هاي اخير، نه‌تنها اقدام عملي در بهبود اوضاع آموزش و پرورش و فرهنگيان و دانش‌آموزان صورت نگرفته است که چه بسا دولت اهتمامي براي حل مشکلات اين حوزه ندارد.
معرفي «محسن حاجي ميرزايي» به عنوان وزير پيشنهادي آموزش و پرورش نشان داد که دولت دوازدهم عملاً در شناخت مشکلات و معايب بزرگترين نهاد اجرايي کشور ناتوان است و آموزش و پرورش علي‌رغم تمامي کمبودها و مشکلات، جزو اولويت‌هاي دولت روحاني نبوده و نيست.
به‌زعم کارشناسان و صاحب‌نظران مسائل آموزش و پرورش، حاجي‌ميرزايي توان مقابله با حجم بالاي چالش‌هاي پيچيده آموزش و پرورش را نداشته و نمي‌تواند منشا تحولاتي مثبت و سازنده در اين حوزه باشد چراکه بزرگترين و کليدي‌ترين وزارتخانه کشور، مديريت خاص و منحصر به فرد خود را مي‌طلبد و با توجه به پيشينه‌کاري حاجي‌ميرزايي، او فاقد توانمندي لازم در اين حوزه مي‌باشد.
با نگاهي گذرا به سابقه و رزومه‌کاري وزير پيشنهادي وزارت آموزش و پرورش، به سادگي مي‌توان فهميد که او مسئله‌هاي اصلي حوزه آموزش و پرورش را به درستي نمي‌شناسد و عدم آشنايي و تسلط وي به حوزه آموزش و پرورش مي‌تواند باعث فرصت‌سوزي و تکرار اشتباهات قبلي شود و در بلند‌مدت صدمات جبران ناپذيري به اين حوزه وارد خواهد کرد.
به باور نگارنده با توجه به شرايطي که در آموزش و پرورش اکنون حاکم است چنين انتخابي مناسب نيست و عملا گزينه پيشنهادي کمکي به حل مشکلات و معضلات پايان ناپذير آموزش و پرورش نمي‌کند. چراکه نهاد آموزش‌و‌پرورش با بيش از 13 ميليون دانش‌آموز و قريب به 1 ميليون نيروي انساني نيازمند فردي کارآزموده و آگاه به مسائل آموزش و پرورش مي‌باشد.
به نظر مي‌رسد در اين شرايط معرفي «محسن حاجي‌ميرزايي» بيشتر در راستاي کسب رضايت طيف‌هاي مختلف سياسي اتفاق افتاده است تا درک دغدغه‌هاي فرهنگيان!! و مهم‌تر اينکه با توجه به شرايط سياسي حاکم بر مجلس، بعيد است که او بتواند از سد بهارستان عبور کند که اگر چنين اتفاقي نيز بيفتد، نمي توان انتظار معجزه داشت.
شوربختانه در تمامي اين سالها در برپاشنه قبلي چرخيده و نظرات کارشناسان و منتقدان و فعالان اين عرصه در هيچ کدام از انتخاب هاي روحاني تاثير گذار نبوده که اگر مي‌بود، مي توانست سرنوشت ديگري براي اين وزارتخانه و فرهنگيان رقم زند.
در شرايط حساس کنوني آموزش و پرورش نيازمند برنامه‌هاي راهبردي و بلند مدت، برنامه ريزي‌هاي کلان و روش‌هاي علمي است. آموزش و پرورش نيازمند وزيري است که در قد و قواره مشکلات اين وزارتخانه بوده و با قدرت تعامل و مديريت چند جانبه ابتکار عمل را در دست گرفته و با اتخاذ ديدگاهي نو، اصلاحات ساختاري و نهادي را با صراحت و جديت سرلوحه کار خود قرار دهد.
کلام پاياني:
بدون ترديد عدم آشنايي وزير پيشنهادي با مشکلات زير‌ساختي و ماهيتي اين حوزه و نداشتن پيشينه در آموزش و پرورش گره کور آموزش‌و‌پرورش را کورتر خواهد کرد. حال سوال اساسي اين است که «آيا وزير پيشنهادي که اتفاقا فاقد سابقه مديريتي قابل توجه در حوزه آموزش و پرورش است مي‌تواند آغازگر تحول در اين وزارتخانه باشد؟
آيا با مشکلات اساسي آموزش و پرورش و مهم‌تر نگراني‌هاي حدود يک ميليون فرهنگي و سيزده ميليون دانش‌آموز و خانوادهايي که مستقيما تحت تاثير تغيير و تحولات اين حوزه قرار مي‌گيرند آشناست و قادر است بر مشکلات لاينحل وزارت آموزش و پرورش فايق آيد؟» يا انتخابش آغاز دور تسسلي خواهد بود که در نهايت جز ياس و نااميدي حاصلي ندارد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
