با توجه به وضعیت کشور و تحریم همه جانبه ای که اقتصاد کشور را در اختیار خود گرفته است و اقتصاد آموزش و پرورش هم منطقا تابعی از اقتصاد کلان است بعید می دانم وزیر آینده آموزش بخواهد در این بخش مانور زیادی بدهد .
شاید بتواند با اعتماد سازی و پر کردن خلا و شکاف میان مدرسه و خانواده گردش مالی عظیمی را که در خارج از سیستم رسمی آموزش و در اختیار موسسات تجاری آموزشی است همه و یا بخشی از آن را به سوی این دستگاه و مشخصا مدرسه روانه کند که البته این امری است پیچیده که نیاز به برنامه ریزی و مدیرانی دلسوز و کارآمد دارد .
وزیر آینده آموزش و پرورش در 2 سال آینده می باید نخست موضوع " استقلال ذاتی و حرفه ای " آموزش و پرورش را در جامعه و برای مسئولان ، سیاست گزاران و برنامه ریزان تعریف و تبیین کند .
مهم ترین انتقادی که می توان به وزارت کوتاه بطحایی وارد کرد این است که وزیر سابق آموزش و پرورش به جای تعامل راه امتیاز دهی بی حد و حصر و بدون قاعده به دستگاهای غیرپاسخ گو را در پیش گرفت به ویژه در موضوع انتصابات موجب دخالت برخی از نمایندگان مجلس و زیاده خواهی های آنان و توقعات بی حد و حصر گردید .
واقعا اگر مدیری کارآمد و پاسخ گو است نیازی نیست که وزیر آموزش و پرورش فکر خود را مشغول و معطوف به امور غیرضروری نماید .اگر هم مدیری ناکارآمد بوده و بهره وری لازم را ندارد با معیارهای مشخص و شفاف از چرخه مدیریتی خارج کند .
در واقع وزیر آینده آموزش و پرورش با شفاف سازی و نگاه علمی می تواند شکاف میان خانواده – مدرسه و مدرسه – اداره را ترمیم و یا به حداقل برساند .
و اما کاری که می توان برای معلمان انجام داد و البته بیش از اعتبار و بودجه نیاز به دقت نظر ، شهامت و مدیریت علمی و غیر سیاسی دارد تعریف و تبیین " هویت حرفه ای " برای معلمان است .
می شود نظارت بر کیفیت آموزشی را از طریق فعال سازی گروه های آموزشی و جلب مشارکت معلمان و از طریق اجرای ماده 5 آیین نامه گروه های آموزشی و تربیتی مورد بازتعریف و مهندسی مجدد قرار داد .
در کنار این مهم کار عقب افتاده ای که حرفش در زمان فانی و دانش آشتیانی و بطحایی زده شد اما در عرصه عمل پیاده نشد تاسیس " سازمان نظام معلمی " است .
این نهاد مدنی و مستقل می تواند برای معلمان منزلت شغلی ایجاد کرده و با احصای صلاحیت های شغلی و شایستگی های حرفه ای و با پایه گذاری مفهوم " معلم حرفه ای " برای نخستین بار در تاریخ آموزش و پرورش ایران یک نوع پرستیژ اجتماعی و شغلی در جامعه برای معلمان احیا نماید .
این مهم نیاز به اراده قوی و یک اتاق فکر منسجم و شفاف و یک تیم کارآمد و حرفه ای دارد .
آخرین کاری که یک وزیر باسواد ، کارآمد و باشهامت می تواند و باید انجام دهد احیای روابط عمومی در وزارت آموزش و پرورش و ارتباط همه جانبه ، مستمر و مشارکت محور برای بهره گیری از پتانسیل حداقل 40 میلیون ایرانی برای تعریف " آموزش و پرورش مردمی "است .
