حذف طرح های وزارتی در مدارس ، مانوری برای تمرین عمل به شعار مدرسه محوری است . اهتمام وزیر محترم برای اعتماد به مدرسه و به رسمیت شناختن استقلال مدارس از نظر مرجعیت تشخیص ، تصمیم و عمل در چارچوب قانون ، نوید خوبی است .
بهترین شروع برای تمرین مدرسه محوری ، حذف طرح های زائد کشوری است . شروع این اقدام از وزارتخانه ، علاوه بر گام عملی در جهت تحقق این شعار ، مجوز و مشوقی برای استمرار آن در ادارات کل و ادارات مناطق خواهد بود .تقریبا هیچ مدرسه ای نیست که وارد آن شوید و به خاطر طرح هایی که بدون در نظر گرفتن محدودیت زمان و امکانات اندک برخی مدارس و همچنین نادیده انگاشتن اقتضای شرایط هر مدرسه ابلاغ شده است ، شکایت همکاران محترم را در این خصوص نشنوید .
حقیقت این است که مدیران مدارس در میان انبوهی از بخشنامه ها و دستورالعمل ها غرق شده اند و بسیاری از بخشنامه ها را بدون اینکه فرصت کافی برای پی بردن به ضرورت اولویت آنها را داشته باشند ، تنها برای انجام وظیفه سازمانی خود پاسخ می دهند .
مدیر مدرسه ، مجری تمام بایدها و نبایدهایی است که از طرف بخشهای مختلف سیستم اداری و بعضا با نگاهی بخشی نگر و غیر ضروری به او ابلاغ می شود و طبیعی است که انتظار نگاه عمیق به هر یک از این ها از طرف مدیران مدارس ، انتظار منصفانه ای نیست . اگر این حجم کار را در کنار تدریس حداقل ۴ ساعته مدیران ، به دلیل کمبود شدید نیروی انسانی و بقیه فعالیتهای وقتگیر مدرسه از قبیل سامان بخشیدن به امور مالی با توجه به تنگناهای سرانه ای بگذاریم ، درخواهیم یافت که محدودیت منابع انسانی و مالی ، شرایطی را به وجود آورده است که اولویت های مدرسه امروز را متفاوت از مدرسه دیروز نموده و مدیر مدرسه امروز را مشغول تر از هر زمان دیگری ساخته است .
برخی بخشنامه ها گویی تقویم اجرایی تکراری برای هر سال تحصیلی است که فقط تاریخ آن در هر سال عوض می شود . بعضی بخشنامه ها نیز تکرار قوانین و آیین نامه های موجود و یا قسمتی از شرح وظایف بدیهی کارکنان مدرسه است . اما طرح های مختلف وزارتخانه ، ادارات کل و ادارات آموزش و پرورش حکایت دیگری است . گویی همگان ، طرح خود را ضروری ترین موضوع آموزش و پرورش می دانند و اجرای آن را اولویت مدارس می پندارند .
سوال اساسی در مورد این طرح ها این است که کجای کار آموزش و پرورش دچار اشکال است که ارائه این طرح ها برای جبران آن ارائه می شود ؟ اگر این طرح ها ، خلا یا اشکالی که احتمالا در ساختار یا محتوای آموزشی کشور مغفول مانده را جبران می کند ، چرا اصل موضوع اصلاح نمی شود که پرداختن بدان ، جزو شرح وظایف سازمانی کارکنان مدرسه قرار گیرد ؟ حذف طرح های وزارتی در مدارس ، مانوری برای تمرین عمل به شعار مدرسه محوری است
آیا صدور این حجم از بخشنامه های لازم الاجرا و تعدد طرح های مختلف ، نافی اصول اولیه مدیریت از نظر لزوم تناسب مسئولیت و اختیار نیست ؟
آموزش و پرورش ایران ، نظام متمرکزی دارد . اشکال تولید کتب درسی به طور متمرکز برای نقاط مختلف کشور ، در خصوص تهیه طرح های متمرکز برای تمام مدارس کشور نیز وارد است . آیا مدیران و معلمان ، اختیار اجتهاد در مورد ضرورت اجرای این طرح ها را در مدرسه خود دارند ؟
به گفته وزیر محترم ، آموزش و پرورش نیازمند فهم مشترک در خصوص مسائل آموزش و پرورش در سطوح مختلف کارکنان ، از مدرسه تا وزارتخانه است .
به نظر می رسد تلاش برای ایجاد چنین تفاهمی ، بیشتر باید در حوزه ستادی و ادارات کل و ادارات مناطق و برای درک شرایط متنوع مدارس صورت گیرد ، چرا که تمامی کارکنان آموزش و پرورش در بیرون مدرسه ، نقش پشتیبانی و حمایت از فعالیتی را به عهده دارند که در مدرسه اتفاق می افتد و در چنین شرایطی بهتر است ، فرمانده خط مقدم آموزش و پرورش را مدیر مدرسه بدانیم و به او و تشخیص اش اعتماد کنیم . اجازه دهیم او و همکارانش بنا به اقتضای شرایط مدرسه شان طرح های احتمالی لازم را در مدرسه تهیه و اجرا کنند . ضرورت پرداختن به ارتقاء کیفیت مدیران مدارس ، هم در برنامه های جناب فانی و هم در برنامه های جناب بطحایی بوده است . بهتر است این مسیر به شیوه ای نو پیموده شود و سیستم اداری برای ایجاد شرایط استقلال عمل برای مدیران در چارچوب قانون و اعتماد به ظرفیت علمی و شناخت بومی مدیر از مدرسه خویش ، طرح های خود را به او تحمیل نکند .
باید پذیرفت که هر مدرسه ، صحنه منحصر به فردی از شرایط متنوع جامعه است که کارکنان آن بیش از آنکه نیازمند طرح های سیستم اداری باشند ، نیازمند اعتماد همراه با نظارت آن هستند .
شاید ترک ارائه طرح ، برای دوره اندکی برای سیستم اداری سخت و دشوار باشد ، اما با کمی تمرین چنین عادت نامبارکی ترک می شود و همگی به آن عادت خواهیم کرد . مدرسه محوری را با اجرای « طرح حذف طرح ها » شروع کنیم .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید