در کشوری که همه مردم در آن خود را در اکثر مسایل به ویژه مسایل سیاسی صاحب نظر و متخصص و کارشناس می پندارند، روال بر این شده اغلب امور زندگی از مسائل پیش پا افتاده و روزمره تا مسائل کلان از روند عادی و طبیعی خود خارج شده و طعم و بوی سیاسی بگیرد.
از این رو به محض پیروز شدن یک طیف در سپهر سیاسی کشور، تمام نگاه ها به نحوه چینش و انتخاب و انتصاب نیروها در مناصب خرد و کلان،بر اساس دیدگاه و گرایش جناح غالب معطوف می شود که امری بدیهی و مورد انتظار است !
جناح هایی که پای بند تعهد و اخلاق هستند، لزوما تمام توان خود را برای انتخاب افراد مورد نیاز خویش، در وهله اول بر اساس شایستگی ها و صلاحیت های شغلی و در وهله دوم بر اساس همسویی دیدگاه ها با خود، به کار می برند.
البته باید اذعان داشت که عقلای هر طیف ،معمولا راه اعتدال و وسط را برمی گزینند و از سیاسی کردن امور زیر مجموعه خویش پرهیز می کنند و سیاست را در غیر مواقع کاری و بیشتر در ایام انتخابات مدنظر قرار می دهند.
اما شوربختانه بسیار اتفاق می افتد که سیاست نقش و تاثیر پر رنگ تری از صلاحیت و توانمندی ایفا می کند و آن چه در این میان به فراموشی سپرده می شود ،تعاون و همدلی همه اقشار اعم از غالب و مغلوب در جهت پیشبرد امور و آبادانی کشور و خدمت به مردم است.
این اتفاق در اکثر دستگاههای اجرایی و سازمانها رخ می دهد و آموزش و پرورش نیز با داشتن بیشترین تعداد نیروی شاغل از این امر مستثنی نیست.
در حالی که این سازمان در تمام کشورهای پیشرفته از نیروهای ثابت توانمند و طرح های کارشناسی شده برخورداراست، در کشور ما هر دم طرحی نو از راه می رسد و مع الاسف کودکان و نوجوانان را عملا به مثابه موجودات آزمایشگاهی تلقی می کند.
در این میان تعدد مراکز تصمیم گیر نیز دو چندان برمشکلات می افزاید و نتیجه آن می شود که روزبه روز در این وادی خطیر و سرنوشت ساز ،ناتوانی بروز کند و سیر قهقرایی یابد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید