راستش پاسخ به این سوال را نمی‌دانم. چرا روزهای اعلام شده جهانی دیگر، به نسبت با جدیت بیشتر دنبال می‌شود و گروه‌های اجتماعی دیگر از منافع دیده و شنیده شدن بیش و کم برخوردار می‌شوند؟ گرچه در آن زمینه‌ها هم در حد مطلوب اتفاقی نمی‌افتد، اما به‌هرحال شرایط بهتری را شاهد هستیم.
آیا این واقعیت را نمی‌توان به‌عنوان یکی از مصادیق تبعیض به‌شمار آورد؟ برای دولت جمهوری اسلامی ایران زیبنده نیست که امکان بهره‌جویی از چنین فرصتی را برای معلمان فراهم نکند و بدین ترتیب در یک مناسبت جهانی نشان ندهد که معلمان حقیقتا از قدر و منزلت اجتماعی دست‌کم برابر با سایر حِرَف برخوردار هستند.
آیا با این استدلال احتمالی که هفته و روز معلم در تقویم ایران پیش‌بینی شده می‌توان به حاشیه راندن این روز را توجیه کرد؟ نمی‌شود هر دو مناسبت را پاس داشت؟ یکی بومی و دیگری جهانی؟
چرا نباید معلمی و دقیق‌تر بگویم مساله تعلیم و تربیت دوبار در سال، آن هم در فاصله زمانی معقولی از یکدیگر (5 ماه)، به‌عنوان مساله نخست یا مهم جامعه ما معرفی شوند و به این اعتبار نقدها و ارزیابی‌های منصفانه متوجه شرایط آموزش و پرورش کشور و معلمان بشود؟ چه کسی از گفت‌وگوی انتقادی صریح و دل‌سوزانه ممکن است آسیب ببیند؟
از وزیر آموزش و پرورش انتظار می‌رود با بیانیه‌ای صادقانه به طرح دیدگاه‌ها و مهم تر از آن برنامه‌های وزارت متبوعش بپردازد و در این بزرگداشت سهیم باشد تشکل‌های صنفی و علمی معلمان می‌توانند پرچمدار این جریان باشند و با واکاوی ابعاد صنفی و البته علمی تعلیم و تربیت در کشور، حساسیت مثبت جامعه به مساله تعلیم و تربیت نسل جدید را بیش از آنچه که هست برانگیزند. گرچه از وزیر آموزش و پرورش انتظار می‌رود با بیانیه‌ای صادقانه به طرح دیدگاه‌ها و مهم تر از آن برنامه‌های وزارت متبوعش بپردازد و در این بزرگداشت سهیم باشد، اما بهتر است مناسبت جهانی مورد بحث در مهار تشکل‌های یاد شده باشد و رخدادها مانند آنچه در هفته معلم شاهد هستیم محوریت دولتی پیدا نکند.
از دولتی که ریاست‌جمهور آن خود در زمره مروجان نگاه انتقادی به شرایط آموزش و پرورش کشور است انتظار می‌رود برای تغییر رویه و رفع موانع و محدودیت‌هایی که سبب کم‌رنگ شدن بزرگداشت مناسبت روز جهانی معلم می‌شود تلاش چشم‌گیرتری نشان دهد.
با آرزوی ایرانی آباد در سایه آموزش و پرورشی سرآمد.
روزنامه همدلی