گروه گزارش/
سرانجام و پس از سال ها و شاید حداقل یک دهه از فراز و نشیب پدیده ای که در حال حاضر « قانون رتبه بندی معلمان » نامیده شده است ؛ نظام و سازو کاری که قرار است معلمان را بر اساس صلاحیت های حرفه ای و شغلی رتبه بندی نماید صورتی قانونی یافت و رئیس جمهور آن را بیست و سوم اسفند ماه سال 1400 برای اجرا به وزارتخانه آموزش و پرورش و سازمان برنامه و بودجه و سازمان اداری و استخدامی کشور ابلاغ کرد . ( این جا )
با وجود آن که این قانون یک هفته پیش از پایان سال پیش برای اجرا به وزارت آموزش و پرورش ارسال شده است اما شواهد و قرائن و نوع عملکرد مسئولان حاکی از آن است که با وجود نگرانی و دغدغه زاید الوصفی که در بدنه معلمان نسبت به اجرای این قانون وجود دارد اما به همان نسبت نوعی بی خیالی و حتا بی تفاوتی در وزارت آموزش و پرورش برای تدوین آیین نامه مربوط به این قانون و اجرای آن مشاهده می شود . آیا حتما باید « صدای معلمان » بلند شود و روانه خیابان ها شوند و فریاد بزنند تا مسئولان تلنگری را احساس کنند و به خود آیند و کاری انجام دهند ؟
در این راستا ؛ پرتال وزارت آموزش و پرورش نوشت : ( این جا )
« با حضور وزیر آموزش و پرورش، گردهمایی مشترک اعضای شورای معاونان و مدیران کل آموزش و پرورش استان ها، صبح امروز، هیجدهم فروردین ماه در اردوگاه شهید باهنر، آغاز به کار کرد.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، صبح امروز گردهمایی مشترک اعضای شورای معاونان و مدیران کل آموزش و پرورش سراسر کشور، با حضور وزیر آموزش و پرورش، مهدی اسماعیلی و محمد وحیدی نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی و با موضوع «بررسی مسائل روز آموزش و پرورش» در اردوگاه فرهنگی - تربیتی شهید باهنر آغاز شد.
در این گردهمایی یک روزه، «برنامه های آموزش و پرورش در سال۱۴۰۱»، «ساماندهی نیروی انسانی»، «روند فعالیت مدارس و آموزش حضوری» و «آخرین مراحل تدوین آیین نامه اجرایی قانون رتبه بندی معلمان» مورد بررسی و تبادل نظر قرار می گیرد . »
نخستین روز کاری ادارات در سال جدید ششم فروردین بوده است .
پرسش « صدای معلم » از مسئولانی که تکیه کلام شان « روحیه انقلابی و جهادی » است و هر جا می روند آن را تکرار می کنند آن است که نمی شد این نشست را همان روز یعنی ششم فروردین اجرا کرد ؟
چرا آن همه حساسیت و جدیتی که وزارت آموزش و پرورش نسبت به بازگشایی حضوری مدارس داشت و البته جای تقدیر و تشکر دارد در مورد چنین موضوعاتی مشاهده نمی شود ؟
آیا این نکته قابل تامل و پی گیری نیست ؟
آیا اگر تکلیف تدوین آیین نامه اجرایی قانون رتبه بندی معلمان پیش از آغاز به کار رسمی مدارس مشخص می شد و معلمان احکام جدید خود را بر این اساس و افزایش سالانه دریافت می کردند ؛ احساس و اعتماد خوبی نسبت به مسئولان خود و مهم تر از آن انگیزه و رضایت شغلی هنگام حضور در کلاس درس و در برخورد با دانش آموزان احساس نمی کردند ؟
آیا مسئولان وزارت آموزش و پرورش این گونه مسائل بدیهی را نمی بینند و نمی شنوند ؟
آیا حتما باید « صدای معلمان » بلند شود و روانه خیابان ها شوند و فریاد بزنند تا مسئولان تلنگری را احساس کنند و به خود آیند و کاری انجام دهند ؟
« صدای معلم » از معدود رسانه هایی بوده است که به کرات نسبت به طولانی بودن زمان تعطیلات مدارس در ایام نوروز منتقد بوده و با توجه به پایین بودن زمان آموزش در نظام آموزشی ایران واقعا نیازی به این همه تعطیلی بی حساب و کتاب در کشوری که در معیشت و اقتصاد خود درمانده است نیست .
اگر ادارات آموزش و پرورش قرار باشد فقط به صورت اسمی و ظاهری در روزهای مربوطه باز باشند اما کاری صورت نگیرد و وضعیت در روزمرگی سیر کند ؛ پس تفاوت آنان با مدارس تعطیل چه می تواند باشد ؟
آیا نمی شد با حضور چند کارشناس خبره و کاربلد تکلیف یک آیین نامه اجرایی را مشخص کرد و این همه یک موضوع ساده را در کانال های اداری و بوروکراتیک معطل نکرد ؟
پایان گزارش/
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
