گروه گزارش/
پس از کش و قوس فراوان سرانجام استراتژی وزارت آموزش و پرورش در مورد بازگشایی مدارس تا حد زیادی شفاف شده و وزیر آموزش و پرورش اولویت و اصالت را به آموزش حضوری داده است .
عملکرد وزیر آموزش و پرورش تاکنون در مواجهه با بحران " کرونا " به لحاظ کارشناسی قابل دفاع بوده و تا حد زیادی با تجربیات جهانی سازگار است.
مطابق تجربیات جهانی، آموزش آنلاین فقط نقش " مکمل " را می تواند ایفا کند و در هیچ شرایطی نمی تواند جایگزین آموزش حضوری باشد. اگر قرار باشد در دانشگاه ها بسته بماند و حد و مرز معینی برای آن تعریف نشود بیم آن می رود در آینده نزدیک همین وضعیت به مدارس سرایت کرده و همان آموزش حضوری داوطلبانه که با اهتمام مدیران و معلمان مدرسه عینیت پیدا کرده است به محاق برود .
از طرف دیگر، در کشور ما به دلایل مختلف زیر ساخت ها و بستر لازم برای آموزش های آنلاین با کیفیت فراهم نیست وتصور بسیاری از معلمان ، مدیران و سایرین از آموزش مجازی فقط بارگذاری چند فایل صوتی و نهایتا برگزاری یک آزمون غیراستاندارد برای ارزشیابی است که این امر به نوعی لوث کردن آموزش و حرفه معلمی و تنزل دادن آن در حد یک " ضبط صوت " است .
به نظر می رسد در این زمینه آموزش عالی هم وضعیت بهتری از آموزش و پرورش نداشته باشد و بعید است که همه دانشگاه ها از همه مزیت ها و ظرفیت های آموزش آنلاین برخوردار باشند.
از سوی دیگر ؛ ماهیت برخی دروس و مواد درسی در دانشگاه با آموزش حضوری معنا و مفهوم پیدا می کند.
مهم تر این که دانشگاه می باید محل بحث و گفت و گو ، تضارب افکار و آراء باشد و این امر در بستر مجازی میسر نمی شود.
از طرف دیگر، وقتی مدارس با حداقل امکانات بازگشایی شوند و معلمان در کلاس ها حضور یابند اما دانشگاه ها به آموزش مجازی بسنده کنند، نظام آموزشی و جریان آموزش را در کشور با یک دوگانگی رو به رو می کند .
بسیاری از معلمان می پرسند چرا ما باید با این شرایط در مدرسه حضور پیدا کنیم و تدریس کنیم اما اساتید دانشگاه ها که شرایط ، امکانات و حقوق آن ها قابل مقایسه با ما نیست از این تعهد معاف باشند ؟
مضافا بر آن که به نظر می رسد دانشجویان در مقایسه با دانش آموزان آمادگی و ظرفیت بیشتری برای رعایت پروتکل های بهداشتی داشته باشند .
آیا این با عدالت و انصاف سازگار است ؟
کرونا یک واقعیت جاری است و همه کودکان و جوانان باید با آن زندگی کنند.
تا کی می توان کودکان و جوانان را در منزل حبس کرد؟ مگر اصناف و گروه های دیگر به کار خود مشغول نیستند؟
آموزش یک جریان تعاملی، زنده ، پویا و نظام مند است و نمی توان برای طولانی مدت و به بهانه کرونا، فرآیند آموزش را از معنا تهی کرد .
پرسش " صدای معلم " از شورای عالی انقلاب فرهنگی و وزیر محترم علوم آن است که توضیح دهند در حالی که آپشن آموزش حضوری در مدارس وجود دارد ، چرا دانشگاه ها به آموزش نیم بند غیرحضوری بسنده کرده اند؟
آیا با این گونه سیاست گذاری ها و تصمیم گیری ها وضعیت دانشگاه های ایران در رتبه بندی های معتبر بین المللی بهتر خواهد شد و یا این که همان اندک بهبود رتبه دانشگاه های ایران در سال های اخیر از میان خواهد رفت ؟
منبع : این جا
اگر قرار باشد در دانشگاه ها بسته بماند و حد و مرز معینی برای آن تعریف نشود بیم آن می رود در آینده نزدیک همین وضعیت به مدارس سرایت کرده و همان آموزش حضوری داوطلبانه که با اهتمام مدیران و معلمان مدرسه عینیت پیدا کرده است به محاق برود .
این مساله به ویژه در دانشگاه فرهنگیان و دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی که کار آن ها " تربیت معلم " است حساسیت ویژه و پیچیده ای خواهد داشت .
مگر می توان در فضای مجازی ، " معلم حرفه ای " تربیت کرد ؟
آموزش در این زمینه نیاز به کسب مهارت ها و پرورش منشی دارد که در فضای مجازی تعریف نشده اند .
زمان کوتاه است و انتظار آن است که تصمیم منطقی و معقولی توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی مسوولان وزارت علوم اتخاذ شود تا آموزش عالی بیش از پیش لوث نشود.
پایان گزارش/
