به بهانه فردا که روز طبیعت یا سیزده به در است !

در این سال ها، شیفتگی سرشاری را می بینم در نگاه ایرانیان به میهن .

هر کس به شیوه ی خودش .

دیروز ، سیزده به در ، میلیون ها تهرانی و شهرستانی و روستایی سر به بیابان گذاشتند برای پاسداری از آیینی میهنی .

و دیروز میلیون ها دستمال کاغذی ، میلیون ها پاکت و کیسه پلاستیکِ ده ها نوع قاقالیلی ، میلیون ها قوطی و ظرف یک بار مصرف نوشابه و پوست میلیون ها پرتقال از پنجره ماشین ها و در چادرها و از روی فرش پیک نیک بر روی میلیون ها جوانه ای که آهنگ روییدن داشتند و دارند ، باریدن گرفت ...

و کودکان ، ناظر و شاهد احترام پدر و مادرشان به زمین میهن شان بودند ...

از خودم پرسیدم :

آیا یک لُرد لعنتیِ انگلیسی، چنین رفتاری را از خود به نمایش می گذارد ؟

از خودم پرسیدم :

پس کجایند آنان که سینه خود را می دَرند برای فیلم الکساندِر و فیلم 300 ؟ ...

چرا خاک میهن به دست خودی ها چنین تحقیر می شود ؟ ...

پس کجایند آنان که نظافت را با ایمان مترادف می دانند ؟

مگر این خاک همانی نیست که بوی نیاکانمان را می دهد ؟

کودکان ما از که بیاموزند احترام به میهن را ؟

آیا خیانت به میهن ، تنها همکاری با دشمن است ؟ ...

و همین جماعت فردا مُترصّد خواهند بود که کسی بگوید بالای چشم میهن تان ابروست !

و از هزاران ابروی ناهنجاری که خود نشانده ایم ، نه در محراب ، صدای فریادی خواهیم شنید و نه در مدرسه ...

از کتاب ناتنی ها ( ایران شناسی اجتماعی ) ص 8 و 9 نوشته زنده یاد دکتر پرویز رجبی ایران شناس بزرگ
https://t.me/p_r_iran